vrijdag 23 juni 2017

De boodschap van Stilte

Stilte. Herken je dat tegenwoordig nog? Is er überhaupt nog ergens stilte? Kun je het nog ergens vinden? Wat brengt het je?

Werkelijk overal om ons heen is geluid. Als het al eens stil is dan maken we gewoon geluid. Stilte maakt ons dol zo lijkt wel. Wat maakt ons zo bang voor stilte? Geluid lijkt een afleiding die we nodig hebben om ons vooral niet met ons zelf te hoeven verbinden. Stilte brengt je in aanraking met de oorlog die vaak in jezelf aan de gang is. Een oorlog tussen ratio en gevoel of emotie. Een oorlog in relatie tot ervaringen uit het verleden. Een oorlog in relatie tot angst voor de toekomst.

Mijn eerste echte ervaring met stilte was toen ik een weekje in een Benedictijner klooster (Sint Benedictusberg in Vaals (NL)) verbleef. Eigenlijk, en zeker toen, een niet goed te omschrijven ervaring. Ik voelde me afgesloten en gelijktijdig maakte het me blij. Gelijk kwam ik in aanraking met diepere vragen die in mijn leven speelde. Met angst, verdriet en ook vreugde en dankbaarheid. In dat klooster daar had ik de ervaring dat mijn hand ineens door iets of iemand die ik niet kon zien werd vast gepakt terwijl ik aan het schrijven was over mijn gevoel. Mijn hand werd over genomen en begon een antwoord op te schrijven op een vraag die ik had over mijn zoon. De teksten daarvan heb ik nog steeds en de ervaring van toen heb ik beschreven in een dagboek dat ik jaren lang, na mijn scheiding, voor mijn kinderen heb bijgehouden.

Op ongeveer een uur en een kwartier rijden van de plek waar ik woon is een grot in een berg (Bua Tong Cave). Regelmatig kom ik er met gasten. Het is zeker (nog) geen toeristische trekpleister. Je kunt de grot in of (samen met monniken) onder de grot komen. Ook in deze grot kun je stilte ervaren en eerlijk is eerlijk, dat is een heel vreemd fenomeen. Zeker als je je niet (of nooit eerder) met stilte verbonden hebt gevoeld.

Stilte maakt je gehoor scherper. En niet allen je gehoor. Het is een kwestie van je hele gevoel, van je hele sensitiviteit. Van horen, voelen, proeven, kijken en ruiken. Je zintuigen gaan als het ware meer open staan. Sommige mensen noemen het een diepere verbinding met je authenticiteit.

Geluid is verworden tot een vluchten voor jezelf. Stilte brengt je in verbinding met jezelf.

Stilte is niet de afwezigheid van iets. Integendeel. Het is je gewaar zijn, je open stellen, voor alles dat voor je beschikbaar is.

Het is volkomen normaal dat je je bezig houdt met diepere vragen in je leven. Dat je op zoek bent naar antwoorden. Leven is immers een voortdurende expeditie naar groei en naar het delen van jouw uniekheid.
Het vreemde is dat we er aan gewend zijn om naar die antwoorden op persoonlijke vragen op zoek te gaan in de wereld om ons heen. En juist daarmee maakt “stilte” korte metten. Al die antwoorden, al die richtingen die je wilt vinden liggen helemaal niet in die buitenwereld. Al die antwoorden liggen in jezelf. Je hoeft ze maar te ontdekken (ont-dekken = de deksel er van afhalen omdat die antwoorden al lang in jezelf aanwezig zijn). Je hoeft niet op zoek te gaan naar antwoorden in die buitenwereld.

In relatie tot jouw uniekheid, jouw levensweg, jouw passie, heb je al lang alles in huis om dat te delen en zo te groeien zoals het optimaal voor jou bedoeld is. Omdat je je daarvan (nog) niet bewust bent probeer je te sturen. Te sturen in een richting waarvan jij denkt dat die het beste voor je is. Jouw leven heeft echter vaak iets anders voor je klaar liggen. Iets waar jij misschien nog niet aan wil maar wat later toch de beste keuze zal blijken te zijn voor jouw groei.

De boodschap van stilte is je te verbinden met jouw innerlijke bron. Ruimte te scheppen om te kunnen anticiperen in plaats van abrupt te moeten reageren. Niet te vragen maar slechts te ontvangen. Dát te ontvangen waar jij op dit moment rijp voor bent. Je over te geven aan leven in het volste vertrouwen dat je leven helemaal niet verkeerd kan gaan. Je hoeft het maar te leven …


Frans Captijn

www.captijninsight.com 

vrijdag 16 juni 2017

Nieuwsbrieven en tijdschriften hebben hun waarde verloren. Ze zijn meer en meer een verspilling van tijd, moeite en geld...

Vorige week haalde ik al even in mijn blog aan dat ook het 'uitschrijven' of 'undescribe' van nieuwsbrieven en het niet meer kopen van tijdschriften inmiddels onderdeel is geworden van mijn proces om me sterker op mezelf te richten, meer te leren en (nog) meer uit mijn leven te halen.

Ooit leerde ik tijdens allerhande opleidingen en trainingen en zelfs tijdens zogenaamde 'Business Bootcamps' dat je toch tenminste op sociale media moest zitten, een blog moest hebben, een boek in je leven moest schrijven en je klanten met een periodieke nieuwsbrief 'warm' moest houden met allerhande berichten en aanbiedingen om je bedrijf en organisatie in de spotlights te blijven houden.

Meer en meer mensen, als kuddedieren, volgden dit advies. En jawel ook ik hoorde daar bij (en hoor er deels nog een beetje bij). Ik schreef een boek (overigens niet door die oproepen maar vanuit een innerlijke roep om iets achter te laten dat tot in lengte van jaren gedeeld kan worden). Dom dat ik dat boek overigens niet in het Engels schreef. En mijn blog houd ik, niet meer vanuit een frequent moeten maar meer en meer vanuit een willen (als ik iets te delen heb), ook aan.

Afgelopen week was ik om met gasten te werken drie dagen in het Four Seasons Resort. Ik ben altijd vroeg om tijd te hebben om weer even te acclimatiseren en klaar te maken voor dat wat er te doen is. Twee keer nam ik een tijdschrift in mijn handen, jawel, over gezondheid. Het duurde wel even voordat ik het eerste kleine artikel over gezondheid tegen kwam. Eerst kreeg ik 10 pagina’s maar liefst met marketing over horloges, diamanten ringen, luxe auto’s, parfum, huizen met zwembad, etc.. Daar ging het mij echter niet om. Ook hier waar ik woon en werk hadden we een tijd geleden een foto-shoot sessie. Een Chinees tijdschrift over reizen en gezondheid. Iemand van het blad liet me drie exemplaren zien. Fantastische foto’s, prachtige kwaliteit papier en ook hier eerst 6 pagina’s voordat het blad begon. Ik vroeg hem ook wanneer zijn tijdschrift begon. Hij moest lachen. Ja meneer, anders wordt de boodschap onbetaalbaar…!? Hoezo onbetaalbaar. Zijn we niet in een vreemde cirkel terecht gekomen. Deze bladen brengen minder en minder nieuwswaarde en draaien slechts nog om marketing. Zelfs het blad dat ik altijd heel hoog had, Happinez, is verworden tot nog haast slechts een reclame blad. De daadwerkelijke inhoud is nog geen 25% meer. Jammer maar (voor mij) waar.

Met die geadviseerde nieuwsbrieven ben ik maar kort bezig geweest. Hele volksstammen hadden meer 'guts' en houden nog steeds moedig stand. De papieren nieuwsbrieven die ik ook van anderen in de brievenbus soms kreeg, leverden bij het oud papier nog wat op voor een goede doelen stichting. De digitale verdwijnen nog sneller en leveren ook voor die goede doelen stichting in financiële zin niets meer op.

Er gaat gigantisch veel werk zitten in het opzetten en uitwerken van een nieuwsbrief en misschien is de grote meerwaarde wel dat je zelf, als opsteller, eens even stil staat bij wat er allemaal in je leven, je bedrijf, je vereniging, je organisatie, of wat dan ook, om gaat.
Omdat zo langzamerhand iedereen het doet wordt daar aardig wat tijd mee en aan gespendeerd.

Jouw nieuwsbrief is uniek. Jawel, dat klopt omdat jij of je organisatie waar je over schrijft immers uniek is.
Tussen al die nieuwsbrieven die zo gemakkelijk nu digitaal worden gestuurd heeft echter die uniekheid steeds minder waarde. Slechts één druk op de knop is genoeg om de nieuwsbrief die met zoveel moeite is opgesteld naar de digitale prullenbak te verwijzen. En zo vergaat het mij (ik moet zeggen verging het me). Om veel nieuwsbrieven heb ik nooit gevraagd. Velen interesseren me niet. Tijd om die dingen te lezen neem ik niet en ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat anderen die ook meer en meer bedolven worden onder het fenomeen 'nieuwsbrief' de tijd om die te lezen wel hebben of nemen.

Kortom, door de overkill aan nieuwsbrieven van alles en iedereen heeft de waarde van nieuwsbrieven gigantisch aan kracht verloren. Voor mij zelfs afgedaan. Of ze werkelijk bijdragen tot een verbeterde communicatie is voor mij meer en meer een vraag.
Het is voor mij slechts een kwestie van tijd om me ook daarvan nu meer en meer te verlossen.

Misschien houd ik nog eens echt tijd over.
Jammer dat dit super goed bedoelde initiatief is doorgeschoten naar een overkill aan info waar mensen meestal niet op zitten te wachten.

Ieder zijn of haar vrije keuze om met deze overkill om te gaan. Dat wat ik wil vinden of nodig heb vind ik op internet en op al die reclame zit ik niet langer meer te wachten.

Frans Captijn

www.captijninsight.com 




vrijdag 9 juni 2017

Alsof ik afscheid van mijn leven heb genomen. In tegendeel. Zonder (sociale) media ben ik juist het leven weer aan gegaan

Op 3 mei jl. gaf ik op de sociale media aan dat ik met ingang van 20 mei zou stoppen met de (sociale) media. Dat stoppen is overigens minder gemakkelijk dan je denkt. En ook dat is voor mij al weer een teken aan de wand. Marketing hangt als een tijger aan je broekspijpen en om daar van af te komen… Soms moet je nog twee weken wachten en soms lukt het niet voor de volle 100%. Ook van allerhande digitale en gedrukte nieuwsbrieven en magazines ben ik meer en meer afscheid aan het nemen. Binnenkort schrijf ik over mijn achtergronden om dat te doen nog een blog.

Een goeie en oude bekende stuurde me een paar dagen na 20 mei een mail met de tekst:

“Wie had dit toch 10 jaar geleden durven te veronderstellen dat sociale media zó bepalend zou zijn in ons leven.
Dat mensen je uitzwaaien als je aangeeft dat je niet meer grenzeloos beschikbaar wilt zijn voor onze heiligheid Facebook, Twitter etc.. Bijna de status van held. De anderen blijven achter op de kade terwijl jij het ruime sop kiest! Ze zijn je kwijt…. Vaarwel…..

Grappig eigenlijk want wat is er nou daadwerkelijk veranderd. Jij bent nog steeds jij, iedereen die écht met jou in contact staat weet je te bereiken, net als vóór het Facebook-tijdperk.”

Toen ik dat las en er even over dacht kwam er een grote grijns op mijn gezicht. Hoe goed de intentie en hoe erg ik het ook waardeer… voor mij zit er een grote kern van waarheid in zijn bericht.
Ik heb lof uitingen gekregen. Mensen die het eigenlijk ook zouden willen maar het (nog) niet konden. Allerhande generale excuses, omstandigheden of gewoonweg verslaving. Mensen die me bedankten (met dank overigens) en me nog een heel fijn verder leven toe wensten. Vrienden die me succes en sterkte op mijn verdere levenspad toe wenste. Zelfs een serieuze poging "Help Frans op sociale media te blijven". 

En als ik hier nu allemaal zo op terug kijk dan geeft het me echt het gevoel alsof ik een soort afscheid van mijn leven heb genomen. Iets dat een andere goeie kennis me overigens ook letterlijk haast schreef.

Niets is minder waar voor mij. Ik had heel even erg veel tijd over. Die tijd is inmiddels ingevuld met verbinding en verdieping. Dat was immers ook helemaal de bedoeling. Ik leef meer en intenser dan ooit. Grenzeloos beschikbaar en bereikbaar…? Nee, meer en meer ben ik weer zelf de meester over mijn leven en over dat wat ik werkelijk graag wil. Verbinding met leven, met mezelf, mijn kids, mijn vriendin, met mijn dieren, de natuur, de mensen die op mijn pad komen. Rust, zingeving en neming. Er zijn in contact zoals het bedoeld is en stukken minder verstoring vanuit welke vorm van media dan ook door zaken waaraan ik niets kan veranderen.

Ik hou het bij de kleinere wereld om mij heen en met het verder intens groeien door mijn uniekheid met anderen te delen (en zij met mij). Gewoon net zo al dan niet 'aantrekkelijk' van buiten als van binnen durven zijn (er is immers niets te verbergen). Mijn leven vieren door naar grotere en waardevollere zaken toe te groeien. De filosofie leven dat ik altijd trouw aan mijn eigen set van normen en waarden zal blijven. Nog meer mijn outdoors leven met mezelf alleen, met de mensen die me lief zijn en/of met de internationale gasten die op mijn pad komen, met de natuur om me heen, te be-leven.  

Zalig om het leven dieper te zijn aan gegaan, een nog diepere levensstijl te leven, en ook daarin is nog een lange weg te gaan. Een leven lang leren zolang ik de tijd er (nog) voor heb.



Frans Captijn

www.captijninsight.com 

vrijdag 2 juni 2017

“Ik ga weer terug naar mijn Beton Jungle…” Spotten met je gezondheid!

Vanmorgen liep ik met mijn hond zoals gewoonlijk door het bos. Elke dag loop ik meestal weer op andere plekken en die bezoek ik dan na een tijdje weer. Op de plek waar ik vandaag weer was, was ik ongeveer een week niet meer geweest. Ik herkende het pad bijna niet meer. Na de eerste wat stevigere regenval zijn de bomen en struiken aan het exploderen van nieuw, vers, zalig ruikend groen.

Een paar dagen geleden nam ik afscheid van gasten. Steeds vaker worden korte en zeer intense en vaak emotionele contacten mijn leven. Twee van die gasten gaven aan om weer terug te gaan in de échte wereld. Ik heb daar al eens eerder over geschreven. Alsof mijn wereld niet een echte wereld zou zijn. Een van die gasten vertelde me dat ze na een dikke week fijne ervaringen hier bij ons nu weer terug ging naar de ‘beton jungle’. Waar ga je naar toe? Vroeg ik nog. Ik kende die term niet en ze legde me het uit. Een ‘feest’ van herkenning??? Wat is jouw jungle voor gelukkig LEVEN?

Veel van de gasten die het resort hier bezoeken ontvluchten letterlijk eens even hun leefstijl en leefomgeving. Vanuit steeds meer grote steden kun je inmiddels rechtstreekse vluchten boeken naar de internationale luchthaven van Chiang Mai. Steden als Bangkok, Chengdu, Hong Kong, Kuala Lumpur, Macau, Beijing, Peking, Seoel, Shanghai, Shenzhen en bijvoorbeeld Singapore om er eens een paar te noemen. En met slechts een simpele tussenstop is het aanbod aan grote betonsteden nog vele malen groter. 

Tijdens haar studie in Beijing liet mijn dochter me regelmatig ‘meegenieten’ van de gigantische hoeveelheden aan smog en luchtverontreiniging die er waren. Ze werd er letterlijk ziek van. Het straatbeeld? Hollende vooral drukke aan hun telefoon gekluisterde mensen (voor zover je dat van dichtbij kon zien overigens). Mensen die 'gezondheid' kennelijk niet zo'n warm hart toedragen. 
Zaken steden, handel, gokken… het draait allemaal om geld. Het oude principe dat je doet geloven dat geld je pas echt gelukkiger maakt. Of je er nu ziek van wordt of niet.
Het laat je lang vergeten dat het enige doel van het leven is om te LEVEN. En voor een lang leven is gezondheid toch vooral van belang. Niet stress, hollen, jezelf uitputten, jezelf verliezen om geld. Zelfs niet voor een korte periode omdat je toch jong en sterk genoeg bent. Leven is je uniekheid leven en gehoor geven aan die innerlijke roep om die uniekheid te delen waardoor je zelf en de wereld om je heen optimaal kunt groeien. En dat heet dan weer waarde geven aan je leven. Niet zo veel met geld te maken. En wil je dat lang volhouden dan is je druk maken om een goeie gezondheid nummer een. 

Een week ‘anders’ je ‘IK-tijd’ beleven, wat mensen hier regelmatig mee maken, maakt je helder wat je jezelf eigenlijk allemaal aan doet en vooral ook waarom… Velen spotten met hun gezondheid in de race naar meer geld, meer bezitten, (nog) meer 'ik'. Ze vergeten dat het allemaal maar tijdelijk is en niet en nooit kunt meenemen... 

Waar kies jij voor in relatie tot jouw geluk? Die beton jungle vol van hollen en digitale verbindingen, en ongezondheid, of die jungle waarin je je authentiek met jezelf, je omgeving en anderen kunt verbinden, gezond kunt zijn en leven zelfs zonder een noodzaak van een sportschool, om gelukkiger te worden?

Makkelijker gezegd dan gedaan? Je hebt toch je verantwoordelijkheden?
Dat zijn dus van die eerste generale excuses die je jezelf toe werpt. Laat los en ga meer leven wat anderen daar dan ook allemaal maar van vinden. Neem verantwoordelijkheid voor jezelf.

Jammer om straks veel geld verdiend te hebben dat je mag gaan uit geven aan allerhande specialisten om je weer gezond te maken. Je tijd raakt op! Vergeet niet te leven en vooral te genieten. Het is later dan je denkt!

Frans Captijn

www.captijninsight.com