zaterdag 27 juli 2013

Over liefdesbaby’s en hun (onechte) oppassers




Laatst zag ik weer eens een paar zwart-wit foto’s van mijn jonge jaren. Ja, zeker weten dat ik een zogenaamde ‘liefdesbaby’ van mijn ouders was. Ik straalde en mijn omgeving straalde. Ik was en werd omringd door oprechte aandacht en zorg van diegenen die me op deze wereld hadden gezet. Ik gaf ze, zonder er erg in te hebben, veel blijdschap terug. ADHD als de beste. Alleen was dat woord toen nog niet bekend. Misschien had ik op school zoals dat nu zo mooi heet ook wel een ‘rugzakje’. Zal allemaal best, niet veel van gemerkt, er wat tijd voor mij en dat heeft me nogal wat opgeleverd. Gelukkig zijn me heel veel dingen niet afgeleerd. Met dank aan mijn ouders en broers en zussen.

Ik kom uit een gezin waarin het heel normaal was dat mijn vader vooral bezig was om voor de inkomsten te zorgen en mijn moeder er voor de kinderen was. Voor beiden was het stevig aanpoten om het woord maar eens te noemen. Hard werken. Naast het werk had mijn vader de activiteiten van de zwemvereniging met de fantastische naam: ‘NVA’ (Nil Volentibus Arduum wat zoiets betekent als ‘zij die willen, kunnen het ook’). Mijn moeder had naast de zorg voor het gezin haar acteertalent dat ze regelmatig in de Haarlemse Schouwburg mocht laten zien.

Als ik naar school ging dan was mijn moeder er, als ik thuis kwam dan stond de thee eigenlijk al klaar. Een lekker ‘likkoekje’ er bij van Verkade dat je zo lekker in de thee kon dopen. Aandacht en even in je comfort zone ademhalen. Een oppas? Ik kan het me absoluut niet herinneren. Het zullen mijn broers en zussen misschien geweest zijn en dat voelde in ieder geval thuis.

Die oprechte zorg en aandacht is eigenlijk, tot ik het huis verliet, altijd gebleven en nooit veranderd. Toen ik ouder werd ging ik, als geen ander, stappen. Thuiskomen in de nacht? Mijn moeder, met de krulspelden in haar haren, kwam toch even uit bed om te vragen hoe het geweest was. Biertje er bij en willen weten wat er speelde. Soms ging ze zelfs met activiteiten mee of reden we achter politieauto’s aan die, dat wissen we door de scanner, in de buurt waren. In het weekend natuurlijk zwemmen bij NVA en dan was ik met en bij mijn pa.

Mijn jeugd was leren door fouten te mogen en kunnen maken. Leren in de praktijk zou je kunnen zeggen. Ervaren. ‘De praktijk is de beste leerschool’ is dan ook een uitspraak die me van mijn pa goed is bijgebleven. Televisie stond ’s avonds best wel eens aan. Maar vooral was het thuis gericht op sfeer, gezelligheid, samen optrekken en ‘tevreden zijn’ met dat wat er is. Lang niet altijd een vetpot en ondanks dat ben ik totaal niets te kort gekomen. Het voelde als een continue feest van erbij horen.

Het kan ook anders. Als ik terug denk aan mijn tijd in Middelburg, dan zag ik als ik op de fiets naar mijn werk ging ouders die de zorg en aandacht voor hun kinderen uitbesteden. In de ratrace van de ouders werden ze haast letterlijk bij de ‘kinderopvang’ gedumpt. ’s Avonds, vlak voor de sluitingstijd van diezelfde kinderopvang zag ik de ouders regelmatig, met de tong op de schoenen van het haasten en de stress, hun zorg voor hun liefdesbaby’s tijdelijk weer op de schouders nemen. Haasten in ieder geval want ’s avonds moeten we nog veel doen, sportschool, verenigingsleven (je moet immers ook ontspannen), misschien zelfs gewoon vluchten… Buiten de ‘kinderopvang’ dan ook andere oppassers. En als de kinderen ouder worden introduceren we de digitale oppassers. Computers, I-pads, etc., etc.. Het houdt ze, wel heel letterlijk, van de straat.

Of dit nog leven en/of beleven is? Voor mij in ieder geval niet. Het gemakkelijkste excuus van deze tijd…Ik ben van een andere generatie;)) Blijf erin geloven, denk ik dan.

Onlangs trof ik hier een Nederlands stel met hun zoon 'Zorro'. Bewust kozen ze er voor om een hele lange periode samen en met hun zoon op te trekken. Nog maar eens niet naar school (om af te leren?). Hier de natuur ervaren, gezinsleven ervaren en ervaringen op doen. Het zal hun Zorro geen windeieren opleveren verwacht ik.

Wat ben ik blij (en tevreden) dat ik het allemaal heb mogen meemaken en vooral… ervaren zonder al die ‘onechte’ oppassers.


Frans Captijn


vrijdag 19 juli 2013

Zonder regels loopt het vaak veel beter

Vanmorgen bezocht ik met een deelnemer aan een van onze programma's de basisschool. waar mijn vrouw lerares Engels is. Er was een bijeenkomst voor de kinderen met monniken omdat zij de komende drie maanden in hun tempels blijven. 

Onze gast, en dit is niet de eerste, beleeft hier een enorme cultuurshock Hij is stom verbaasd over hoe het hier in dit land allemaal niet geregeld is en dat er ondanks het ontbreken van vele regels zo enorm veel ordening is. Bij deze kindertjes met hun lachende gezichten wordt het er op een natuurlijke manier gewoonweg ingegoten. Je hebt met elkaar rekening te houden, pluk de dag wat meer, lach, deel en leer.

In 2004 deed ik in verband met mijn masteropleiding een onderzoek. De vraag was of cultuur invloed op risico beleving had. Ik schreef er een scriptie over. Ik onderzocht de cultuur binnen de rechtspraak, bij een krantencombinatie en in twee woonwagencentra. Eén van de zaken die me opvielen was dat hoewel er misschien weinig regels aanwezig waren, het woonwagenwereldje waarin ik even mocht vertoeven het meest geolied liep. 

Er wordt hier ook geleerd in plaats van je niet confronteren met situaties waarin en waaruit je jezelf moet redden. De speeltuin, die er overigens geweldig goed en netjes verzorgd uit ziet, zou in Nederland worden afgekeurd omdat langs de glijbaan geen hekje staat. Onder de treden van de trap hangt geen netje, de keukenvloer naast de speeltuin is te glad en er is een betonnen rand waaraan de kinderen zich zouden kunnen bezeren, nooduitgangsbordjes en noodverlichting ontbreken, de tafeltjes en stoeltjes zijn niet conform de ARBO (de kinderen ze zitten voor het merendeel op de grond), er zijn op het aantal kinderen te weinig wc's, voor zowel de jongetjes als de meisjes is er maar één douche (waar ze dan met z'n tienen onder staan), het eten wordt in de buitenlucht schoongemaakt en jawel, daar zouden insecten bij kunnen komen, enz., enz..

Al doende leren de kinderen hier. Af en toe moet je gewoon eens een keer stevig op je gezicht gaan om te leren dat je weer kunt opstaan. Natuurlijke veerkracht heet dat. Als je schreeuwt heeft je buurman daar last van. Je schreeuwt dus niet. Als je met veel kinderen in een kleinere ruimte moet verblijven voor een tijdje, dan maak je automatisch even rijtjes. Voordeel is dat je links en rechts van je altijd vrije kijkruimte hebt. In je broek plassen doe je met twee al niet omdat je immers geen luier hebt. Eén keer voelde je die warme straal langs je benen en dat was, ook voor je buurman of buurvrouw, geen fijne gewaarwording. Dat wil je dus niet nog eens meemaken. Als je twee bent loop je dus tijdig keurig naar de (erg lage) wc. 

Net als in de woonwagenwereld waarin ik tijdens een stage me oprecht mocht verbazen en intens mocht genieten kwam alles op een hele natuurlijke manier gewoon tot stand. Er was ordening en alles liep eigenlijk als een geoliede machine. Het mooie was ook dat als er eens een keer iets mis ging mensen geleerd hadden om vanuit hun eigen veerkracht niet bij de pakken neer te zitten. Wijzen naar een ander is er niet bij, de handen uit de mouwen, je creativiteit gebruiken en het zelf oplossen. Kun je er niets aan doen? Dan wacht je gewoon tot de omstandigheden weer zo zijn dat je dat wel kunt. In de tussentijd word je niet boos, blijf je glimlachen en vecht je niet met jezelf. Je geeft je aan de situatie over... Het is zoals het is en je maakt er in de gegeven omstandigheden het beste van. Je laat je, zoals op de foto hierboven, gewoon meedrijven op dat wat er onder je ontstaat.

Hier beleef je dat het zonder regels op papier vaak heel veel beter loopt. Je hoeft je zelfredzaamheid op latere leeftijd ook niet eigen te maken. Van jongs af aan zit het er gewoon in. Waar draait het leven om? Wat het niet om intens en bewust te leven?

Frans Captijn

 


vrijdag 12 juli 2013

Kiezen voor jezelf

Mijn blog voor deze week is een ingeving die ik vanmorgen kreeg na een ervaring met het lopen van ons labyrint woensdagavond.

Een gast was al twee dagen enorm geïnteresseerd om het lopen van het labyrint te gaan ervaren in en met een groep. Woensdagavond was het dan ook zover en ze was dan ook al vroeg over het met brandende fakkels verlichte pad de heuvel op gelopen naar de plek waar het labyrint omringd door kaarsen is. Er volgden meer gasten. 

Zoals elke woensdagavond gaf ik eerst uitleg en kregen de gasten de mogelijkheid om het labyrint vrijwillig te lopen en de invloed persoonlijk te ervaren. Nadat er al enige tijd zachte harpmuziek speelde en de ogen van de gasten aan het kaarslicht waren gewend dacht ik dat juist die gast als eerste zou opstaan om die ervaring te gaan opdoen. Ze had er immers al even verlangend naar uitgekeken. Ze bleef echter zitten. 

Alle gasten liepen meditatief het ene pad in en uit, met uitzondering echter van jawel juist die ene gast. 

Bij de nabespreking die volgde gaf ze op het eind aan dat ze trots was op zichzelf. Ondanks het feit dat ze er zo naar uitgekeken had miste ze voor haarzelf het magische gevoel  om het te lopen. Ze deelde met de andere deelnemers en deelneemsters dat het voor haar een overwinning was om het niet te lopen. Voor het eerst in haar leven had ze besloten om alles wat haar omgeving opriep nu eens niet te volgen. Ze had de keuze gemaakt om de groep niet te volgen ondanks dat ze de verwachtingsvolle energie om zich heen voelde om ook mee te doen. Toen ze dit besluit genomen had kwam er ineens een vuurvlieg om haar hoofd en die bleef maar om haar hoofd heen rondjes draaien. Juist daardoor ervoer ze een ander magisch moment dan dat ze zich had voorgesteld. Ze was enorm opgelucht en straalde een blijheid uit omdat het enorm goed voelde. 

Dit ging ze vaker doen. Kiezen voor haarzelf in het vertrouwen dat je je kunt overgeven aan je  intuïtie en gevoel. Ze was over haar denkbeeldige drempel. 

Nooit verwacht dat labyrinten ook juist deze kracht bevatten. Elke week is het weer een feest van verrassingen.

Mijn les... kiezen voor jezelf zou je eigenlijk altijd moeten doen. Een plaats van anderen, tegen je wil in te 'pleasen' zou je vaker koers op jezelf moeten richten.

Frans Captijn  

vrijdag 5 juli 2013

Vakantie... ruimte geven aan jezelf!

Het is zomervakantie! Hoewel het weer voor sommigen nog wat te wensen over laat is deze periode bij uitstek hét moment om heerlijk te ontspannen, intens te (be)leven, thuis te komen bij jezelf of tijd te nemen om gewoonweg je eigen ding te doen.

Is het eigenlijk niet vreemd om haast alleen tijdens de vakantie bezig te zijn met ontspannen en je eigen ding doen. De vraag die je je immers kunt stellen is waarom je niet altijd je eigen ding doet en periodes van ontspanning gedurende de dag in last om energie te tanken. Door schade en schande ben ik daar zelf achter moeten komen.

Misschien is het een tip om juist deze vakantieperiode ook eens tijd te nemen om te onderzoeken of een ervaring door deelname aan één van onze http://www.villa-asia.nl programma’s een welkome inspiratiebron kan zijn om meer met een open hart/geest door het leven te gaan. Spijt zul je er niet van krijgen om eens extra ruimte te geven aan jezelf.

Zeven weken gratis een minispeurtocht (zie onderaan onze homepage) voor thuis ontvangen kan daarin wellicht al een eerste stap zijn nu je misschien jezelf deze periode wat meer tijd gunt.

Wij wensen je een super fijne vakantie met daarin vooral ruimte voor jezelf.

Namens het team van Villa-Asia
Frans Captijn