Ervaringen na inmiddels twee maanden nieuws geheelonthouding.

Tijd vliegt. Er zijn alweer meer dan twee maanden voorbij dat ik het nieuws niet meer volg. Op 31 december jl. publiceerde ik er een blog over. 
Hoe is dat nu vroeg iemand me pas.
 
Eerlijk is eerlijk, helemaal geen nieuws binnenkrijgen blijkt gewoonweg in deze wereld niet mogelijk. Je zou er kluizenaar voor moeten worden en dat gaat me toch net wat té ver.
 
Ik moest bijvoorbeeld met mijn auto naar de dealer voor een reguliere onderhoudsbeurt en moest drie uur, overigens meer dan prima verzorgd, wachten. En jawel, de televisie staat voor de klanten aan en stort allerhande nationale en internationale ellende over je uit. Ik kan de Thaise taal dan wel zo goed als niet verstaan maar beelden zeggen meestal al genoeg. Ik ben niet de enige klant en kan die tv niet uitzetten en automatisch trekt het toch je aandacht. 
En ook als ik via Google op het internet iets wil opzoeken dan komt er meestal toch nog snel even een nieuwsbericht voorbij. Ik druk het snel weg maar de kop heeft je aandacht alweer getrokken.
 
Mijn zoon en dochter vertellen me heel af en toe iets positiefs wat er in de wereld gebeurt. Of mijn dochter zegt me dat het maar goed is dat ik het nieuws niet volg omdat de wereld gewoon meer dan ziek is. Het kan verkeren...
 
’s Avonds, in ons dorps restaurant, vertelt een Australiër die hier ook met zijn Thaise partner in de buurt woont regelmatig over wat hij de hele dag op zijn mobiel allemaal weer is tegen gekomen. Voor hem een aardig tijdverdrijf. Berichten over oorlog, demonstraties, over wat er allemaal speelt met de vorige president van Amerika, over de politiek in Engeland en Australië, de pandemie, het Thaise koningshuis, dat de rijkste man van de wereld een nieuwe vriendin heeft, en wat al niet meer. Ik kan er niets mee en hoef het ook niet te weten. Ik heb hem inmiddels gevraagd om die enthousiaste info wat te temperen. En werkelijk, respect, die oproep begint te werken. En ja, het wordt wat stiller hoewel er meer dan genoeg te bespreken overblijft. 
 
Vorige week probeerde ik me nieuws te herinneren waar ik me tien jaar geleden in de gemeente waar ik woonde, de provincie, ons land en in de wereld druk over maakte. Er kwam eigenlijk niets meer in me op. En geschiedenis is dan wel niet mijn ding maar toch. Was (en is) het dan allemaal tijdverspilling? En is het nu ongeïnteresseerdheid bij mij?
 
Zeker weten niet. Zeker toen ik nog volop in het arbeidsproces zat en veel met politiek te maken had moest ik toch een beetje bijblijven. En interesse heb ik deels ook nog. Nee, het is een mezelf afschermen tegen de continue stroom van negatieve informatie, angstverhalen, achterklap, macht, corruptie, politieke spelletjes en regelmatig ook fake nieuws en gewoonweg leugens. Die informatie heeft te veel invloed op mijn humeur. 
 
Het duurde, vanaf 20 december vorig jaar toen ik met mijn persoonlijke actie startte, ruim een week voordat ik gewend was om niet op de automatische piloot nieuwssites te bezoeken. Ik deed dat op zich al weinig maar toch…
 
En ja, het maakt wat eenzamer omdat je niet meer zo goed kunt ‘meepraten’. Je wereld wordt kleiner. Dat was hij overigens de laatste twee jaren toch al geworden door alle ontwikkelingen in de hele wereld. Voor wie overigens niet?
En soms mis je dus informatie die je (meestal lokaal) nodig hebt. Zo stond ik op een zondag voor een dichte deur van de kerk. Pas twee weken later kwam ik erachter dat die door alle regels hier gesloten was omdat er op de katholieke school één van de vierhonderd leerlingen positief getest was. Paniek. De kerk, vijf kilometer verderop moest toen ook maar twee weken dicht. Het kan verkeren, ook allemaal niet mijn ding maar het was wel op en in de (sociale)media gedeeld. Ik had het dus kunnen weten.
 
En gisterenmiddag ging het bijna mis. Ik was op onze bouw bezig en hoorde toen ik even een pauze had genomen ineens van iemand dat Rusland toch Ukraine was binnengevallen. En wat deed ik? Ik opende de website NupuntNL om het nieuws erover te lezen. Erg dom...

Een schokkende foto van een vrouw met haar hoofd in het verband en onder het bloed en schokkende nieuwsberichten. Ik werd boos, zelfs wat opstandig en op hetzelfde moment bedroefd en zelfs wat emotioneel. 
 
Mijn partner was met een vriendin aan het bellen en zag het met me gebeuren. Mijn gemoedstoestand ging onderuit. Ze stopte het gesprek en vroeg me om met het bezoeken van die nieuwssite te stoppen. “Kijk hier maar naar…jij kunt er niets aan veranderen”. Ze draaide haar telefoon naar me om en liet me een kort filmpje zien dat ze net van haar vriendin toegestuurd had gekregen. Een puppy die naar een witte eend toeliep en het dier vredig omhelsde. De foto bij dit blog is er een 'print screen' van.
 
En ja, dat is juist het tegenover gestelde van dat wat ik me vlak daarvoor had laten overkomen. En weer laat de natuur met deze dieren zien dat het allemaal weldegelijk anders kan. 

Ik keer haar aan, moest lachen en sloot die site gelijk maar weer af. Ik kan er daar inderdaad niets aan veranderen. Mijn enige invloed ligt in mijn kleine wereld om me heen hier.  
 
Yep, een kleinere wereld, dat wel, maar wel een voor mij meer waardevolle. 

En nog een bijkomend effect is, zoals iemand me uit mijn vriendenkring die ook met het volgen van het nieuws voor zover mogelijk gestopt is me schreef, is dat je 'helderder' wordt. Hij deelde: "Je krijgt nog beter door dat we alles wat 'de mainstream' schrijft en publiceert kunnen omdraaien en dat de massa stekeblind is.". Een ervaring die ik herken.  
 
Nee, het is voor mij niet mijn kop in het zand steken voor dat wat er in de wereld omgaat of egoïsme. Wél persoonlijke bescherming om mijn goede humeur, energie en gezondheid zo veel en goed mogelijk in stand te houden. En juist daarmee, althans dat is mijn idee, kan ik er beter voor die kleine wereld om me heen zijn.

 

Met die nieuwsgeheelonthouding ga ik dan ook nog maar even door.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com