Een nieuwe 'Wij-generatie' is wellicht in de maak. Werk aan de winkel voor ouders.

Afgelopen zondag las ik twee quotes van Mahatma Gandhi:
 

“Every home is a university and the parents are the teachers.”

 

&

 

“If we want to reach real peace in this world, start with educating children.”

 

Er kwam van alles in me op en het resoneerde met een bericht dat ik van vriend Marcel Dassen onlangs toegestuurd heb gekregen en een gesprek met de Roemeense Cristina. Ze is de dochter van een goeie vriend van me in Roemenië, die me vertelde over de angst en, ja daar komt hij, ook de hoop waar ze daar vlak bij de grens met Oekraïne momenteel mee leven. 
 
Beelden van de ‘zogenaamde’ Coronarellen in Nederland en ook elders in de wereld kwamen op mijn netvlies terug. 'Zogenaamde' tussen aanhalingstekens, want die beelden en acties hadden helemaal niets met Corona demonstraties te maken maar met relschoppen, leedvermaak, molesteren en terreur.
En helaas, over het algemeen door jeugd en veelal gedreven door de ‘sociale’ media.
 
Voor mij heeft die Gandhi met deze quotes gelijk. Als je ze in samenhang bekijkt dan zegt het immers iets over de ouders. Die kinderen of jeugd weten vaak niet beter. Ze hebben oprechte interesse, aandacht en goed voorbeeld tijdens hun opvoeding gemist. Iets waarmee ik niet zeg dat dus alles maar de schuld van de ouders is maar het levert weldegelijk een basis in de periode waarin een kind het meeste wordt gevormd.
 
Ik heb er al eens eerder over geschreven. Ik herinner me nog de ‘kinderdump’ (het kinderdagverblijf) waar ik een tijd lang vlakbij woonde. Kinderen werden er haast letterlijk gedumpt uit de auto’s waarin hun gehaaste vader of moeder zat. Die waren immers alweer vol van stress door hun overvolle agenda’s.
En vijf minuten voor het sluiten van datzelfde dagverblijf een stoet van auto’s die nog net optijd waren met vaak nog meer gestreste ouders die hun kind kwamen oppikken en snel verder gingen naar sportschool, muziekschool, zwemmen, tennis of wat dan ook. De kinderen om rustig te blijven een i-phone in de hand zodat ze een spelletje konden spelen of een cartoon konden kijken op de achterbank van de auto.
 
In de stroom van de economische groei en uiterlijk vertoon moeten we mee. Werken, werken, werken. Hoge lasten en vette schulden. En natuurlijk is de periode van, zeker jonge, kinderen er een die bol staat van activiteiten. Juist ook wat carrière betreft. Het is allemaal moeilijk te managen en iedereen geeft er zijn of haar eigen draai aan. Vaak ten koste van die aandacht (en dus tijd) voor elkaar. Vaak ook gemiste kansen omdat het juist zo’n mooie tijd van de groei en ontwikkeling van kinderen is om wat bewuster mee te maken.
 
Het draagt bij aan vereenzaming en marketing speelt daar geweldig op in. Je moet vooral dingen hebben (kopen) om gelukkig te zijn en te kunnen blijven. Op de standaard YouTube hier in Thailand kun je geen muziek meer achter elkaar afspelen zonder interruptie van een of andere gillende reclame tussendoor. We hebben de ‘Generatie-Ik’ laten gebeuren en plukken er nu de ‘vruchten’ van.
 
Graag, en met toestemming van Marcel, deel ik een aantal fragmenten uit zijn bericht over zijn gedachten over de ‘Generatie-Wij’ in relatie tot de huidige ‘Generatie-Ik”.
 

‘Wij’ maakten vanaf onze jeugd al deel uit van een vriendengroep. Er bij horen was belangrijk en solidariteit kregen we met de paplepel naar binnen. Voor lange tenen of een kort lontje was geen plaats. Niet zeuren, maar je handen uit de mouwen steken en elkaar helpen waar je kon. Samen als jongeren buiten op een muurtje zitten en lol met elkaar hebben zonder iets te mollen. Even boos zijn en het daarna weer goed maken, zonder dreigen of wraak nemen. Nee, je had elkaar nodig en we corrigeerden elkaar waar nodig.

 

We spraken elkaar aan en we werden aangesproken en keken niet de andere kant op, omdat we er samen sterker door werden. We hadden van jongs af aan nog respect voor en luisterden naar autoriteiten omdat dit in het belang was voor de gemeenschap waar we deel van uitmaakten. Met elkaar praten, elkaar aankijken en echt contact maken was altijd iets heel normaals voor ons.

 

We demonstreerden vreedzaam voor vrede en heel wat vreedzame protesten veranderden de wereld in positieve zin. Er kwam een einde aan de koude oorlog en de muur viel die het westen met het oosten verdeelde. Er was Live Aid en Nelson kwam vrij. Het ging om hogere doelen en niet om eigen belang.

 

We zouden vroeger niet meer bijkomen van het lachen als we toen iemand zagen voorbijlopen, starend op een schermpje. In de trein of bus met een koptelefoon op of hardop bellen in een restaurant of café. Foto’s van jezelf maken en die ook nog aan iedereen laten zien. “Hé joh, waar heb jij last van?” Zouden we roepen en “Doe es effe normaal!” Het was voor ons ondenkbaar om urenlang op een scherm te turen zonder te bewegen.

 

Het is normaal dat tijden veranderen maar er is door ‘Generatie-Ik’ nog veel te leren en te ontdekken over belangrijke waarden als: gelijkheid, saamhorigheid en vrijheid.

Jij hoort er al lang bij. Je hebt het niet nodig om te benadrukken dat je zo anders bent. We zijn allemaal mensen en daarom gelijkwaardig.

Met geweld en vandalisme maak je vijanden. Met solidariteit en hulpvaardigheid laat je pas ballen zien en doe jij er toe. Daarop kan je bouwen en word je gezien.

Daar waar egoïsme begint ga je over de schreef. Door jezelf als middelpunt te zien, bedreig je de vrijheid.

 

Er is helaas een kleine minderheid die het verpest voor de meerderheid. Leer weer om met elkaar te praten en elkaar aan te kijken. Dat draagt bij aan gelijkheid, saamhorigheid en waarderen we weer met elkaar wat vrijheid echt inhoudt.”

 
Voor mij past het perfect in de Gandhi quotes. Er is veel te leren en wie weet kunnen opa’s en oma’s vanuit hun ervaring daar nog wel heel veel bij helpen.  Jammer en triest als, in sommige gevallen die ik ken, de banden door ouders bewust voor hun ‘ik-generatie kinderen in wording’ met opa's en oma's verbroken zijn. Die 'WIJ' boodschap komt nooit over en Karma levert die ouders uiteindelijk dezelfde tegenreactie op.
 
Terug naar de dochter van mijn Roemeense vriend. Er is hoop!
Cristina deelde met mij de angst die er ook in Roemenië ervaren wordt door de situatie die in haar buurland gaande is.
Ze vertelde ook dat ondanks alle ellende er ook heel veel goeds zichtbaar werd. De Roemenen hadden hun deuren geopend voor de vluchtelingen en boden zonder problemen aan hun buren een bed, eten, drinken en een dak aan. Saamhorigheid, gelijkheid en een samen streven, hopen en bidden om vrijheid. Er heerste weer een ‘Wij-gevoel” en dat was geweldig om te voelen.
 
En dat meer “Wij” ken ik ook terug door alle gedoe dat er rond de pandemie was en is. Mensen trekken naar elkaar toe. Met uitsluitend ”Ik” overleef je immers niet. Het is geen deel van de en je natuur. Laat staan dat je ooit echt geluk leert kennen.  
 
Wie weet dat die waarden die Marcel in zijn bericht noemt toch langzaam en meer en meer een rol gaan spelen. Goed om in de thuisuniversiteiten door de leraren (ouders) met hun kinderen daarover te praten en met ze te delen. Slechts een beetje aandacht en je kunt niet jong genoeg beginnen. En in de praktijk is bewezen dat als je moet lesgeven, iets aan anderen over moet brengen, je zelf nog het meeste leert.
 
Die nieuwe “Wij creatie” kan dan dus nog wel eens veel sneller gaan dan je denkt want ook de ouders steken er nog wat van op.
 
Iets waar ik erg op hoop.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com