Ik
had vorige week vrijdag in mijn blog “Pa, wat is wijsheid?” aangekondigd dat ik
het deze vrijdag zou hebben over teleurstellingen.
“Leur”
in het woord teleurstelling betekent “verlies”.
Als verwachtingen of hoop op iets dat je hebt niet uitkomen dan kun je
je teleurgesteld voelen. Meestal is dat maar van korte duur. En feitelijk ben
je dus niets ‘verloren’ omdat je het helemaal niet had maar juist graag wilde
hebben.
Er
zijn mensen die keer op keer teleurgesteld zijn of worden. Dat zegt iets over
de verwachtingen die ze hebben. Ze raken er gefrustreerd van en wekken bij hun
omgeving een gevoel van medelijden en zieligheid op, en mopperen vaak aardig wat
af. Het overkomt hen ook altijd… Domme
pech (of toch niet)?
Als
tiener was ik heel vaak teleurgesteld. Ik was misschien te verwend en wilde
veel te veel. Daarnaast was (en ben) ik een druk ventje vol met creatieve
ideeën die ik, zeker toen, ook gelijk in de praktijk wilde zien of brengen. En
als dat niet ging of lukte, yep, dan was ik dus teleurgesteld. Mijn opgewekte
humeur liep ook direct een aardige deuk op.
Mijn
ouders, en met name mijn moeder, waren ook hierin mijn managers. En in dat
woord manager schuilt het woord “manege”. Fantastische herinneringen daaraan
overigens. Zeker ook met een eigen paard dat ik ooit had. Maar dat is weer wat
anders.
Mijn
managers leerden mij snel met teleurstellingen omgaan. En daarbij gebruikten ze
die manege als voorbeeld. Ik was het paard (of meestal veulen) in die manege. De
foto bij mijn blog, afgelopen woensdag door mijn dochter Carlien op haar werk
van het paard Ginger in Perth gemaakt, geeft een idee.
En
als ik teleurgesteld was dan stond ik dus, net als paard Ginger, te treuren in één
van de vier hoeken. En als mijn moeder dan vroeg wat er aan de hand was dan
morde ik en wilde ik niet praten. Ik was immers teleurgesteld en soms zelfs
boos. Meestal overigens op mezelf.
Mijn
moeder had de kunst om me op een zachte manier als het ware aan mijn halster
vast te pakken en in die hoek te draaien. “Wat sta je nu te morren? Als je in
die hoek naar buiten blijft kijken dan sluit je jezelf af. Draai je om en kijk
dat het ‘speelveld’ van de manege veel groter is. Er zijn zelfs nog drie hoeken
om te ontdekken over…”.
Ze
moedigde me aan om snel los te laten en opnieuw te beginnen. En dat is volgens
mij de hele truck over het omgaan met teleurstellingen. Wat natuurlijk niet
zegt dat je je niet verbonden moet voelen met zaken zodat je sneller kunt
loslaten. Verre van dat. Maar te lang vast blijven houden, houd je dus
inderdaad in die hoek.
In
relatie tot mijn blog van vorige week zie ik teleurstellingen dan ook als richtingaanwijzers
op je levenspad.
Die
lessen van mijn ouders hielpen bijvoorbeeld ook bij sollicitaties,
psychologische testen en assessments die ik regelmatig moest doen. Ik vond die
testen en assessments altijd prima. Van een negatieve uitslag hoef je toch niet
teleurgesteld te zijn. Je moet jezelf juist feliciteren dat jij (en de
potentiële nieuwe werkgever) mogelijk voor hopen ellende worden gespaard.
Teleurstellingen.
Snel loslaten en opnieuw beginnen. Niet gaan zitten klagen en kniesoren. Je
kunt erop vertrouwen dat er iets op je ligt te wachten dat veel beter bij je
past of voor je is.
En
dus zijn teleurstellingen eigenlijk cadeautjes voor je toekomst.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten