Leven als een afgevuurde kogel...

Mijn buurman was een paar weken ziek en kon zijn bed niet uit. Elke dag zocht ik hem even op en hadden we over allerhande onderwerpen gesprekken. Eerlijk is eerlijk, hele fijne gesprekken. Je leert mensen anders kennen.

Op een dag zei hij tegen me: “Frans, een van mijn leermeesters vertelde me ooit; Toen we jong waren lagen we in het gras en konden we het haast zien groeien. Met ons leven nu, zo gigantisch snel als een afgevuurde kogel, zijn we ons niet eens meer bewust dat we leven. Alles gaat sneller en sneller, we denken dat het leven sneller gaat. Maar tijd verandert niet. Eeuwen lang zijn 24 uur nog steeds 24 uur en geen minuut langer of korter. We denken dat we meer doen maar leven minder. Feitelijk zijn wij het zelf die leven niet meer respecteren. We gunnen ons de tijd niet meer om ons bewust te zijn van de vele wonderen van het leven voor ons.”

Het bericht bleef door mijn hoofd spoken. Toen ik de volgende morgen boven op de heuvel hier de meditatie & yoga sala (een overdekte open ruimte) voor de gasten klaar maakte nam ik even tijd om van het magnifieke uitzicht te genieten met de continue veranderende indrukwekkende witte wolken. Het maakt me blij om hier bijna elke dag van de week en op deze manier mijn dag te kunnen en mogen beginnen. Me gewaar te zijn van de geluiden van de natuur. Nachtgeluiden die wegebben, ochtendgeluiden die het begin van een nieuwe dag van de natuur en in het dorp aankondigen. Kort daarna de zon die opkomt. Voor mij iedere keer weer een bewust moment om dankbaar te zijn voor een nieuwe dag om te leven.

Soms begin ik mijn internationale klas met een compassie oefening die ik van de Dalai Lama heb. Met in gedachten de ‘les’ van de leermeester van mijn buurman kwam de eerste zin van die oefening direct in me op die zegt:

“Vandaag ben ik gelukkig dat ik wakker mocht worden, ik leef, ik heb een kostbaar leven en ik ben niet van plan om dat te verspillen…”

Wie ben ik om er over ‘te oordelen’ dat we ons leven verspillen? Rennen we onze levensweg zo langzamerhand niet eens meer en zijn we ons niet steeds minder bewust van de dingen die we ooit gedaan hebben of doen? Rennen we niet van het ene doel – zonder te vieren dat we daar ooit zijn aangekomen - naar een volgend lonkend doel? Zonder de tijd te nemen om eens stil te staan en weer op te laden? Verbonden moeten zijn met alles en iedereen? Het zijn allemaal tekens dat we bang zijn om thuis te komen. Thuis in onszelf, niet het leven te leven zoals het er voor ons is, zoals het feitelijk voor ons bedoeld is.

Geef eens aandacht aan dat idee van het verspillen van je levenstijd. Misschien denk je dat je met al de ondersteunende middelen die we tegenwoordig beschikbaar hebben meer op een dag kunt doen. En op een zekere manier is dat natuurlijk ook zo. Maar is meer doen ook meer LEVEN? Wees je er van bewust dat je altijd een vrije keuze hebt in dat wat je wel of niet wilt doen. Er bestaat geen generaal excuus voor. Verspil je leven niet. Neem je tijd en wees je bewust van het te leven. Er liggen stapels wonderen voor je klaar. Je hoeft je alleen maar bewust te zijn van het groeien van het gras, de wolken die veranderen (wanneer was het voor het laatst dat je er bewust naar keek?), vogels die hun lied zingen, een klein kind dat ontdekt en ontwikkelt…

Je bewust zijn van dit soort kleine dingen kan een stap voorwaarts zijn in bewuster LEVEN in plaats van als een afgeschoten kogel je leven niet te respecteren...

Frans Captijn
www.captijninsight.com