Gepassioneerd vertelde ze dat ze haar eerste baan had opgegeven
en een tijdje geleden een klein Chinees restaurant in China gestart was. Ze
deed daarin alles in haar eentje. Ze was gespecialiseerd in organische rauwe
voeding. Ze was in haar jonge leven geconfronteerd met een ernstige inwendige
ziekte. Gezonde en rauwe plantaardige voeding had haar geholpen die ziekte te
overwinnen. Die ervaring had bij haar iets los gemaakt en ze had naar die roep geluisterd.
Dat verdiende in financiële zin minder maar ze voelde zich er op en top bij (en
dat straalde ze ook aardig uit). Met haar talenten zoals kok, schoonmaker,
herbergier, genezeres, etc., hielp ze nu ook anderen. Overigens zeer tot
ongenoegen van haar ouders en een heel aantal goede vrienden, zo voegde ze aan
haar verhaal toe.
Naderhand vertelde ze me dat haar ouders haar er op hadden
gewezen dat het, net als haar andere vrienden van school, beter was als ze
getrouwd was geweest en al een aantal jaren een kind had. Het was ronduit ‘dom’
dat ze haar vorige baan met aanzien, die zij ook voor haar in gedachten hadden
en waarop ze trots waren, had opgegeven. Ze had moeten kiezen voor een toekomst
in plaats van zich over te geven aan dit, aan deze bevlieging.
Bijna elke dag gingen haar ouders naar de supermarkt en
kwamen dan langs haar restaurant. Als ze in de buurt kwamen staken ze
letterlijk de straat over om er met een grote boog omheen te lopen. Ze wilden
er niet mee geconfronteerd worden, voor de omgeving niet mee geïdentificeerd
worden. Gewoonweg helemaal niets mee te maken hebben. Hun dochter maakte hen
niet gelukkig.
Ze was hier een week om voor haarzelf de balans eens op
te maken en om nog meer te leren van het werken met ‘raw food’ om het menu in
haar restaurant te kunnen uitbreiden.
Het verhaal raakte me en ik vroeg er op door. Ze had haar
ouders aangegeven dat ze niet als een soort acteur haar leven wilde leiden. Dat
zou voor haarzelf lijden zijn. Aan de buitenkant tonen dat je blij bent en
vanbinnen voelen dat je huilt. Dat kon de bedoeling van haar leven niet zijn.
Ze wilde zijn wie ze is en doen wat ze in haar gevoel te
doen heeft. En dat dat betekende dat ze andere mensen op dit moment misschien
heel erg teleur stelde vond ze heel erg verdrietig maar het was voor haar ook
een motivatie. Een motivatie? Hoezo een motivatie vroeg ik haar.
Natuurlijk was ze er niet op uit om haar ouders met en in
haar keuze pijn te doen gaf ze me als antwoord. Haar ouders hadden haar immers
het leven geschonken. En ze wist ook dat het beeld en de visie van haar ouders
ook alleen maar was ingegeven vanuit de beste intenties. En toch… Hoewel de
uitgangspunten, met voor zowel haar ouders als haar zelf als basis iedereen
gelukkig willen zien, misschien het zelfde waren is de uitkomst gewoonweg toch anders.
Ook haar ouders stonden onder sterke (cultuur) invloed
van de beelden en het respect van anderen. Hun idee maakte haar echter absoluut
niet gelukkig. Er in mee gaan maakte haar zogenaamd vrolijk en stralend aan de
buitenkant maar van binnen zou het een huilen zijn. Uiteindelijk zou het haar
weer ziek maken.
Wat haar motiveerde was om, door het volgen van haar
eigen weg, anderen gezond en blij te maken. Andere mensen die wellicht ooit aan
haar ouders zouden zeggen wat een goede dochter ze hebben. Dat zou ze een ander
beeld geven en daarmee zou het verschil in denken nu uiteindelijk volledig
verdwijnen…
Wat een kracht in deze vrouw… Moet je dan nog gaan om een
week balans op te maken of ben je volledig in balans?
Laat je niet verleiden om te doen wat anderen (ondanks de
allerbeste bedoelingen) voor jou in petto hebben als je voelt dat dit ‘jouw weg’
niet is. Je eigen weg volgen maakt allereerst jouzelf gelukkig, daarna diegenen
die op jouw unieke talenten en kwaliteiten zitten te wachten en daarmee… maak
je die (dierbare) mensen die het anders voor jou voorstelden of met je voor
hadden uiteindelijk wellicht meer blij dan nu voorstelbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten