Het kwam eigenlijk vorige week vrijdag al in mijn hoofd op en gisteren, tijdens de viering hier in Thailand van Asahna Bucha dag, werd die roep eigenlijk nog groter. Waar die roep vandaan komt weet ik niet maar ik geef er maar eens aan toe omdat het zijn reden wel zal hebben.
Op de jaarlijkse boeddhistische Asahna Bucha dag, die gevierd wordt op de eerste volle maan van de achtste maand, wordt onder andere ook de start van de Dharma (de boeddhistische leer en levenswijze) gevierd. De herinnering aan de boeddhistische leer wordt bij iedere tempel aangeduid met een gele vlag met daarop een rood spaakwiel. Het zogenaamde Dharma wiel. Een symbool dat in het Boeddhisme ook nogal wat voor stelt en waaraan je heel veel kunt verbinden. Basis is dat alles cyclisch is zoals bijvoorbeeld de seizoenen en dat er in een continue stroom voortgang (groei) geboekt wordt.
Het stelt ook de voortdurende en
doorgaande cirkel van geboorte, dood en wedergeboorte. Het boeddhisme, geen formele
religie overigens maar een leer, stelt dat je ziel in een continue leer en groeiproces
zit en door blijft gaan. Je lichaam - tempel waarin de ziel tijdelijk verblijft
- is vergankelijk. En als je in je huidige leven goede dingen doet dan kom je
in je volgende ‘opnieuw zijn-periode’ een stapje verder in je groeifase. Met het zelf beëindigen
van je leven versnel je dit proces niet maar vertraag je het juist.In mijn vorige werk had ik, of liever gezegd en in letterlijke zin hadden mijn mensen, regelmatig te maken met het ‘opruimen’ van dat wat over bleef na een zelfmoord. Geloof het of niet, met het werk dat ik hier in Thailand nu doe heb ik er ook regelmatig mee te maken. Het ‘opruimen’ echter op een andere en eigenlijk hele mooie manier. Inmiddels heb ik al met diverse mensen hier mogen werken die nog steeds geen plek of manier hadden gevonden hoe om te gaan met die zelfmoord die in hun gezin, familie of vriendenkring plaats vond.
In het ‘Manual of peace’, dat hier vanuit de boeddhistische filosofie aan kinderen op de basisschool wordt bij gebracht staat dat je zelfmoord kunt zien als een vorm van aandacht trekken en/of emotionele chantage van mensen om je heen. Persoonlijk vind ik dat nogal een pittige uitspraak maar het geeft in mijn beleving tenminste één invalshoek naast diverse anderen die er volgens mij zijn. Een van die anderen is er zelf bewust voor kiezen om ‘af te zijn’ van de kwellingen die je geestelijk of lichamelijk ondervindt. Een proces op zich dat de nodige kwellingen met zich mee draagt en dat helaas vaak in eenzaamheid en voor de buitenwereld onzichtbaar wordt ervaren
Het boeddhisme leert dat zelfmoord niets op lost en feitelijk dan ook geen zin heeft. In het leven dat je hebt/dat je leeft, kom je om te leren, te groeien en jouw talenten met de wereld om je heen te delen. Ieder leven kent bergen en dalen en ieder leven kent licht aan het eind van de tunnel. En ja, dat licht zien en ervaren kan wel eens even duren. Sommige tunnels zijn immers niet recht...
Het boeddhisme leert dat als je uitsluitend de dalen aandacht blijft geven het erg moeilijk wordt om de berg op te komen laat staan over die berg heen te gaan. Je ziet er immers als een berg tegenop. Het heeft geen zin om met je wandeling te stoppen. Er is altijd hoop als je niet op geeft.
Doe je dat toch… dan kom je, en dat is ook de leer van de Dharma, in een volgend leven terug om het nogmaals te leren en ‘dunnetjes over’ te moeten doen. Alles op je levenspad, hoe moeilijk dat soms ook te accepteren is, heeft volgens het boeddhisme een doel. Het doel, ook al zie je dat niet op dat moment, om je verder te brengen jouw uniekheid te delen en het mogelijk te maken om verder te groeien.
Je leven kan dus niet verkeerd gaan. Er zelf een eind aan maken lost niets op omdat je dat waar je juist van af wil opnieuw zal moeten ervaren...
En ja, die levenswijze en levenswijsheid te leven is soms een pittige opdracht en zware leerschool…
Frans Captijn
Daar kan ik niks meer aan toevoegen. Maar o, o, o, o, wat komen er een hoop terug....
BeantwoordenVerwijderen