Best
wel aardig om de zomervakantie van je dochter hier te mogen beleven. Mijn
dochter Carlien is hier voor 6 weken en hoewel ik hier, op de stek waar ik in
Thailand woon, gewoon mijn dingen moet doen is het toch heel veel zogenaamde ‘quality-time’
samen. Iets dat ik, als mijn zoon Rik er is ook zo ervaar.
En ja,
dan komen gesprekken op gang. Kijk je terug en vooruit. Bij mij speelt dan
onbewust - maar eigenlijk super bewust - ook door mijn hoofd van wat voor soort
vader je eigenlijk was en bent. Nog steeds speelt op de achtergrond bij mij een
idee wat je je kinderen ‘hebt aangedaan’ toen mijn ex-partner en ik besloten om
te gaan scheiden. Carlien was toen 7 jaar en Rik 4 jaar oud. En eerlijk is
eerlijk, het is zo zalig om nu eens de mogelijkheid te hebben om met hen samen op
mijn en hun leven terug te kunnen kijken.
Een
scheiding waarbij we als uitgangspunt het geluk van onze kinderen hadden en ook
de vrijheid om individueel gelukkiger te worden. Een erg romantisch beeld, meer
een romantische droom, waarin toch aardig wat averij is opgelopen om het maar
netjes uit te drukken. Zeker ook voor de kids op diverse punten een vaak harde
leerschool.
Na ons
besluit om uit elkaar te gaan ben ik jarenlang een dagboek gaan bijhouden. Mijn
achtergrond daarbij was dat mijn kinderen alle verhalen over mij mochten
geloven en me de grootste …. mochten vinden, mits ze ook mijn beleving en met
name mijn relatie en omgang met ze in die moeilijke tijd hadden gezien. Ik
wilde niet dat ze het voor hun 18e jaar lazen. Het dagboek heeft
jaren veilig liggen wachten bij mij en bij hun peetoom en peettante en
afgelopen jaar heb ik het ze zelf gegeven.
Eergisteren
kwam plotseling een deel van dat dagboek, terwijl ik samen met mijn dochter achterop
de scooter onderweg was naar de stad, ineens bij haar boven. Ze herinnerde zich
een passage en vertelde me die. Ik kreeg de rillingen over mijn lijf en direct
was ik weer in die situatie terug. Het verhaal zat in mijn onbewuste en door
het even aan te raken was het gelijk weer helemaal in mijn bewustzijn terug.
Het
leuke is dat ook de kinderen zich situaties ineens vanuit hun beleving weer
herinneren. En ja, ook mijn beeld van toen is slechts mijn beeld, invalshoek en
gevoel. Inmiddels heb ik hier wel geleerd dat dé waarheid helemaal niet bestaat
maar dat het slechts je eigen waarheid is. Alleen dat al in zien is een
verademing en had, achteraf gezien, heel veel dingen misschien wel veel
gemakkelijker kunnen maken in het hele proces dat met die scheiding gepaard is
gegaan.
Nu blijkt
me wat een gigantische waarde dat dagboek nu heeft voor zowel die twee als voor
mij. Terug kijken heeft weldegelijk zin als je open staat om met elkaar van ervaringen
te leren. Het mooie is als je dat samen met je kinderen, de hoofdpersonen in ‘de
film’, nu ze volwassen zijn kunt en mag doen. Niet om op situaties af te geven,
om na te trappen of om jezelf op te hemelen. Nee, gewoon om vanuit jezelf
slechts te zeggen hoe het voelde, hoe je dingen hebt aangepakt en niet om te
oordelen of te veroordelen. De waarheid bestaat immers niet.
Ondanks
alle averij die het proces van scheiding in onze situatie heeft opgeleverd ben
ik er super dankbaar voor dat één van de succesverhalen van die ‘romantische
droom’, die ook ik had, is dat ik nog steeds een super band heb met mijn kids.
Wereldburgers die ook in Thailand regelmatig thuis komen.
Wat een
verademing… je dagboek met je kinderen openen…over quality time gesproken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten