Mijn dochter Carlien is hier zes weken op zomervakantie om dan door te
reizen naar China voor het vervolg van haar studie. Afgelopen dinsdagavond
waren we samen hier op de dinsdagmarkt in Mae Rim. Er is daar een klein Thais
restaurantje voor locals en eerlijk is eerlijk ik vind het daar
veel leuker dan ‘Steak of the day’.
Carlien vertelde over een van haar nichtjes van de kant van mijn ex-vrouw. Met haar vriend reist ze met een busje de hele wereld over en op dit moment zijn ze al weer voor zo’n dikke twee jaar in Australië. Ze stoppen daar waar ze willen stoppen, werken om noodzakelijk geld te verdienen en wat me in haar verhaal vooral op viel… ze LEVEN.
Het is als liften, je over geven aan de stroom (van verandering) die zich aan dient. Ergens uit komen doe je altijd. Het is één continue avontuur. En als je je met jouw talenten en kwaliteiten open stelt voor dat wat zich aan dient dan wordt je nog steeds, en overal op deze wereld, hartelijk ontvangen. Een beetje zoals het voormalige BNN tv-programma ‘Nu we er toch zijn. Hoe gastvrij is…’. Het hoeft absoluut niet veel, soms bijna niets, te kosten en de ervaringen die je op doet zijn haast met geen pen te beschrijven. En ja, het zal ook wel eens een niet zo ‘romantische’ ervaring zijn. Maar is thuis blijven dat dan altijd wel…?
Het leven liften… De term voor dit blog kwam jl. dinsdagavond op die markt ook zo in me op. De dag ervoor nog had ik mogen werken met een jonge vrouw die bij een internationale organisatie werkte. Ze had nog nauwelijks het gevoel dat ze leefde en vroeg zich werkelijk af hoe ze door moest. Ze zag er letterlijk moe en uitgeput uit. Voelde zich niet alleen maar was inmiddels ook verantwoordelijk voor heel erg veel en pakte ook eigenlijk alles op. Maar nog LEVEN? Tijd voor haarzelf, tijd voor plezier, avontuur, ontdekken en laat staan voor groei, was weggeëbd. En zelfs na een vijf dagen hier op ons fantastische resort relaxen haalde eigenlijk, en ja dat is mijn interpretatie, nog nauwelijks iets uit. Ze zat in de tred molen en wist niet dat het haar eigen keuze was om er uit te (willen) stappen.
Op die dinsdagmarkt kwamen door het verhaal van mijn dochter die twee verhalen ineens samen. Het idee om inmiddels, zonder er überhaupt erg in te hebben gehad, gevangen te zitten in een leven dat je hebt laten gebeuren of het leven open laten, te laten ontstaan, zich te laten ontvouwen. En dat laatste ongeacht wat je omgeving daar ook allemaal van denkt of vindt.
Het verhaal van het nichtje van Carlien staat voor mij niet op zich. In inmiddels ruim drie jaar heb ik meerdere van deze verhalen gehoord en ook mensen getroffen die het lef hadden (maar is dat wel het goede woord?) om voor zichzelf te kiezen en op zichzelf te vertrouwen. Het leven te laten ontstaan, andere culturen op te snuiven, te groeien door te delen en veel vaker bewust stil te staan dat je het leven kunt vieren. Te vaak willen we van A naar B en als we dan eindelijk bij B beland zijn dan zijn we alweer op weg naar C. We vieren niet en hollen alleen maar. Niet aan alle zogenaamde standaard en soms ongeschreven ‘normen en waarden’ van de maatschappij voldoen heeft soms administratief wat voet in de aarde maar laat je weldegelijk LEVEN.
Beide verhalen, van de vrouw van maandagmiddag en van het nichtje hebben uiteindelijk te maken met het maken van persoonlijke keuzes. Het heeft te maken met het leven willen accepteren zoals het zich aan dient en te accepteren dat je vrij bent om voor jezelf te kiezen wat goed of slecht voor je is. En die keuze, zonder angst, maken en met jezelf aan gaan is niet egoïstisch. Het is kiezen voor dat wat je vrij maakt om jouw missie in je leven (misschien beter) te kunnen vervullen en de wereld er mee te helpen.
Denken die keuzes niet te kunnen maken en te komen met allerhande generale excuses beperkt je, in mijn beleving, in de vrijheid om altijd te kunnen kiezen voor het leven dat je eigenlijk wilt. En ja, als je JOUW keuze van leven maakt dan verlies je wellicht ‘vrienden’ die het zich met jou allemaal anders hadden voorgesteld. Het boeddhisme leert daarbij dat je dat kunt zien als het vallen van de bladeren aan een boom. Het positieve is dat er ruimte ontstaat. Ruimte voor nieuwe vriendschappen, ruimte voor groei en bloei, ruimte voor nieuwe ervaringen en vernieuwing. Een continue reis van de held.
Het liften van je leven… Aan het eind van de dag ben je altijd weer op een bestemming die je kunt en mag vieren.
Frans Captijn
Carlien vertelde over een van haar nichtjes van de kant van mijn ex-vrouw. Met haar vriend reist ze met een busje de hele wereld over en op dit moment zijn ze al weer voor zo’n dikke twee jaar in Australië. Ze stoppen daar waar ze willen stoppen, werken om noodzakelijk geld te verdienen en wat me in haar verhaal vooral op viel… ze LEVEN.
Het is als liften, je over geven aan de stroom (van verandering) die zich aan dient. Ergens uit komen doe je altijd. Het is één continue avontuur. En als je je met jouw talenten en kwaliteiten open stelt voor dat wat zich aan dient dan wordt je nog steeds, en overal op deze wereld, hartelijk ontvangen. Een beetje zoals het voormalige BNN tv-programma ‘Nu we er toch zijn. Hoe gastvrij is…’. Het hoeft absoluut niet veel, soms bijna niets, te kosten en de ervaringen die je op doet zijn haast met geen pen te beschrijven. En ja, het zal ook wel eens een niet zo ‘romantische’ ervaring zijn. Maar is thuis blijven dat dan altijd wel…?
Het leven liften… De term voor dit blog kwam jl. dinsdagavond op die markt ook zo in me op. De dag ervoor nog had ik mogen werken met een jonge vrouw die bij een internationale organisatie werkte. Ze had nog nauwelijks het gevoel dat ze leefde en vroeg zich werkelijk af hoe ze door moest. Ze zag er letterlijk moe en uitgeput uit. Voelde zich niet alleen maar was inmiddels ook verantwoordelijk voor heel erg veel en pakte ook eigenlijk alles op. Maar nog LEVEN? Tijd voor haarzelf, tijd voor plezier, avontuur, ontdekken en laat staan voor groei, was weggeëbd. En zelfs na een vijf dagen hier op ons fantastische resort relaxen haalde eigenlijk, en ja dat is mijn interpretatie, nog nauwelijks iets uit. Ze zat in de tred molen en wist niet dat het haar eigen keuze was om er uit te (willen) stappen.
Op die dinsdagmarkt kwamen door het verhaal van mijn dochter die twee verhalen ineens samen. Het idee om inmiddels, zonder er überhaupt erg in te hebben gehad, gevangen te zitten in een leven dat je hebt laten gebeuren of het leven open laten, te laten ontstaan, zich te laten ontvouwen. En dat laatste ongeacht wat je omgeving daar ook allemaal van denkt of vindt.
Het verhaal van het nichtje van Carlien staat voor mij niet op zich. In inmiddels ruim drie jaar heb ik meerdere van deze verhalen gehoord en ook mensen getroffen die het lef hadden (maar is dat wel het goede woord?) om voor zichzelf te kiezen en op zichzelf te vertrouwen. Het leven te laten ontstaan, andere culturen op te snuiven, te groeien door te delen en veel vaker bewust stil te staan dat je het leven kunt vieren. Te vaak willen we van A naar B en als we dan eindelijk bij B beland zijn dan zijn we alweer op weg naar C. We vieren niet en hollen alleen maar. Niet aan alle zogenaamde standaard en soms ongeschreven ‘normen en waarden’ van de maatschappij voldoen heeft soms administratief wat voet in de aarde maar laat je weldegelijk LEVEN.
Beide verhalen, van de vrouw van maandagmiddag en van het nichtje hebben uiteindelijk te maken met het maken van persoonlijke keuzes. Het heeft te maken met het leven willen accepteren zoals het zich aan dient en te accepteren dat je vrij bent om voor jezelf te kiezen wat goed of slecht voor je is. En die keuze, zonder angst, maken en met jezelf aan gaan is niet egoïstisch. Het is kiezen voor dat wat je vrij maakt om jouw missie in je leven (misschien beter) te kunnen vervullen en de wereld er mee te helpen.
Denken die keuzes niet te kunnen maken en te komen met allerhande generale excuses beperkt je, in mijn beleving, in de vrijheid om altijd te kunnen kiezen voor het leven dat je eigenlijk wilt. En ja, als je JOUW keuze van leven maakt dan verlies je wellicht ‘vrienden’ die het zich met jou allemaal anders hadden voorgesteld. Het boeddhisme leert daarbij dat je dat kunt zien als het vallen van de bladeren aan een boom. Het positieve is dat er ruimte ontstaat. Ruimte voor nieuwe vriendschappen, ruimte voor groei en bloei, ruimte voor nieuwe ervaringen en vernieuwing. Een continue reis van de held.
Het liften van je leven… Aan het eind van de dag ben je altijd weer op een bestemming die je kunt en mag vieren.
Frans Captijn
Mooie blog, Frans. Doet mij denken aan een citaat dat ik (toevallig? Nee hoor) tegenkwam aan het einde van een intensieve cursus 'pastoraat en spiritueel leiderschap':
BeantwoordenVerwijderenVraag je niet af, wat de wereld nodig heeft.
Vraag je af, wat jou enthousiast maakt.
En dan: ga ervoor.
Want wat de wereld nodig heeft,
is mensen die enthousiast zijn.
Howard Thurmon
Hartelijke groet, Wiel