Het is
zomervakantie in Europa en regelmatig kloppen ruim voor die vakantie vrienden
en kennissen met kinderen dan bij me aan. Standaard is haast de vraag of het wel veilig voor hun kinderen is
om alleen of met een paar vrienden of vriendinnen met een rugzak hier naar toe af
te reizen en of ik nog tips heb.
Het is
wat om je kinderen los te laten, niet (meer) te sturen en ze hun eigen weg te
gunnen…
Ik
dacht er in alle rust bij een waterval eens even over.
Eigenlijk
is het vreemd dat, zeker in de Westerse wereld, we nergens leren hoe je moet
opvoeden. Ik heb wel eens het idee dat we maar een dotje doen. Een dotje dat
we, met name gedreven vanuit onze eigen jeugd ervaringen, invulling geven. Ooit
volgde ik eens in Maastricht een cursus over opvoeding en gedrag in zogenaamde ‘nieuw
samengestelde gezinnen’. Jeetje wat een inzicht. Maar ja ik deed dat pas toen
ik voor de tweede keer een stuk verantwoording kreeg en nam in een nieuwe
gezinssituatie.
In de
opvoeding van mijn kinderen koos ik met name de weg om die dingen die ík als niet goed of minder wenselijk in
mijn opvoeding heb ervaren aan hen niet mee te geven en omgekeerd.
Nu pas
ben ik er achter dat ik, vanuit overigens mijn beste bedoelingen, veel en
veel te veel heb lopen sturen in die richting die ik voor die twee dacht dat
het beste zou zijn. Eigenlijk te gek voor woorden. Ik heb vorige week zelfs
mijn excuus aan mijn dochter aangeboden voor wel wat erg overdreven overweldigend
bulderend gedrag in relatie tot haar inzet voor haar studie op de middelbare
school. Mijn ouders pushte me en ik accepteerde dat. Zelf ben ik blij dat ik
hun uiteindelijk gevolgd heb. En toch, ik haal het heel vaak aan, als ik was
gaan doen wat ik destijds in gedachten had dan was ook dat zeker een super
succes geworden. Alles heeft te maken met de innerlijke drive die je in je hebt om met je talenten te doen wat je hier hebt te doen.
Ik ben
er inmiddels achter dat ieder mens een missie in zijn leven heeft. Een missie
die hij of zij op een eigen manier moet vinden en er uiting aan moet geven. Die
weg heet… LEVEN.
Daarnaast
ben ik er achter dat je kinderen helemaal niet jouw kinderen zijn. Ze komen
door je en uit jou voort maar ze hebben hun eigen weg te bewandelen.
Het
super mooie, en daarop kun en mag je vertrouwen, is dat ze de eerste ca. 8 jaar
hun eigen levensstijl opbouwen. Een stijl die primair gericht is op het
invulling geven van twee vragen; “Hoe overleef ik?" en "Hoe blijf ik veilig?”.
En die levensstijl ontwikkeling heeft enorm veel te maken met hoe de wereld om
hen heen reageert op die zaken die ze in die periode mee maken. De rest van hun
leven, je eigen leven tot nu toe, werkt je onderbewuste en onbewuste met juist
die levensstijl nog steeds door. Vaak met goed resultaat maar soms ook met de nodige, onnodige, beperkingen.
En
vanuit dit inzicht kun en mag je op enig moment je kinderen vrij laten om te
ontdekken wat er te ontdekken valt. Je kunt en mag trots zijn op jezelf omdat
je ze vanuit jouw opvoeding kan en mag vertrouwen. Leven kan niet verkeerd
gaan.
Ik
wilde zo graag sturen, mijn wereld stortte bijna in toen mijn ideeën niet
gevolgd werden door mijn kids. Gek werd ik van mijn dochter in haar ‘World of
Warcraft’. Voor mij een verslaving en afzondering van de wereld waar we (ook)
deel van uit maken.
Nu zeg
ik, mijn ideeën konden ook helemaal niet gevolgd worden. Hun leven en hun
missie is niet mijn leven en mag ook niet mijn leven zijn. Ze moeten hun eigen
missie kunnen vervullen en hun eigen pad volgen en ja ook dat gaat met vallen
en opstaan.
En als
ik dan nu zie wat mijn kids klaar maken, de wereldburgers die ze zijn, de
verantwoordelijkheid die ze nemen, hoe ze zaken aanpakken en de filosofie die ze leven van `De wereld is een dorp´… Dan heb ik me
achteraf gezien wel heel erg druk gemaakt. Ik wist toch wat ik er samen met
mijn ex-vrouw en vanuit andere relaties had ingestopt. Ze weten hoe veilig te blijven en hoe te
overleven. Ik had er op kunnen vertrouwen dat ik ze veel eerder veel losser had
kunnen laten.
Als je
de deur naar je kinderen open houdt dan kun je ze gewoon veilig laten gaan. Net als bij de waterval waar ik bij zat draagt het bij aan ´flow´.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten