Er blijft nog heel wat te wensen… vanuit Janus oogpunten

Het is weer januari de start van een nieuw jaar. Je kunt het ook zien als het begin van de lente van een nieuw jaar.

Gisteren hoorde ik iemand vertellen dat de namen van de maanden uit de Romeinse tijd komen. Eigenlijk had ik dat nog gehoord terwijl het al 57 keer voor mij gelukkig januari is geworden. Ze zijn genoemd naar goden, heersers en getallen. Januari is genoemd naar de god Janus met twee koppen die voor- en achteruit kijken.

En als je daar dan weer even bij stil staat dan is zo´n jaarwisseling en de start van een nieuw jaar natuurlijk  ook een uitgelezen moment om even terug te kijken en ook vooruit. En als je tegelijkertijd én vooruit kijkt én achteruit dan moet je even stil staan om te kunnen accommoderen, om zaken helder te krijgen.

Terug kijken om te leren, nog na te genieten of om afscheid te nemen. Vooruitkijken om je voor te bereiden en om te wensen wat je wilt bereiken of om dat wat onder je voeten ontstaat te kunnen en mogen accepteren.

De toekomst is volgens mij meer verbonden met wensen, verlangens en hoop. Dat wat geweest is juist op dankbaarheid, blijdschap of verdriet. In ieder geval van weer loslaten waarbij herinneringen blijven.

Hier in Thailand vieren de mensen net als in Europa de start van het nieuwe jaar. Thailand doet dat dunnetjes (nou dunnetjes?) nog een keer op eigen wijze met het Songkran festival, dat waar ik woon zo’n vijf dagen duurt, half april over.

Thailand heeft vaak ander vuurwerk, ze steken het hier ook het hele jaar door zonder enig probleem af, en de duizenden wensballonnen.

Afgelopen woensdagavond was ik, net zoals altijd, met gasten op onze heuvel hier met een fantastisch uitzicht over de Mae Sa vallei. Een meditatieve wandeling van het labyrint. Het was een gigantisch schouwspel van wensballonnen vaak met daaronder nog eens vuurwerkfonteinen er aan geknoopt. Soms zijn de super grote ballonnen onder gekalkt met wensen voor het nieuwe jaar. Eigenlijk een soort nieuwe hebbedingetjes waar naar verlangt wordt. Het is deel van de cultuur.

De vraag kwam in mij op of er eigenlijk altijd maar weer een verlangen moet zijn naar meer, beter, nog mooier, nog fijner. Zou je een jaar ook gewoon eens een keer kunnen laten ontstaan? En eigenlijk, als je terug kijkt dan zie je ook dat jaren altijd ‘gewoon’ onder je voeten zijn ontstaan. Ik weet het niet. Ik heb het mijn ‘boeddhistische monnik’ en vriend, hond Kadhow, niet gevraagd. Hij is in mijn beleving een prototype van accepteren van dat wat er komt en af en toe lekker uit de band springen en hollen.

Maar voor ons mensen… toen ik die duizenden giga lampions het luchtruim zag kiezen… we kunnen niet zonder te wensen en te verlangen.

Met zoveel van die ballonnen kan het niet anders dan dat er in de wereld nog heel wat te wensen over is … En dat is deels een kwestie van afwachten en vertrouwen maar zeker ook van actief mee bewegen.

Dat alle wensen van dit jaar voor je uit mogen komen!

Een succesvol 2015

Frans Captijn