Soms geweldig om bijna niets te kunnen lezen

Chiang Mai is een pittig grote stad met zo’n dikke 200.000 inwoners. De provincie, waar wij in het deel Mae Rim met zo’n 95.000 inwoners wonen, telt er zo’n dikke 1.7 Miljoen. En eerlijk is eerlijk met al die toeristen hier kun je de aantallen aardig wat groter stellen. Er is aardig wat ‘handel’.

Er is wat te halen, er is wat te brengen er is wat te verkopen, te kopen en te verdienen. En dat schreeuwen ze hier, zelfs op de vele markten, NIET van de daken. Het is hier geen Turkije waar je als Nederlandse toerist niet meer kunt lachen om de opmerking: "Kijken, kijken, niet kopen."

Hier is de houding (een enkele handelaar op de dagelijkse nachtmarkt uitgezonderd): "We zouden wel gek zijn. Zo ga je niet met je potentiële klanten om!". 
Marktkooplieden en winkeliers nemen er hun tijd voor en als klanten interesse tonen dan komt dat contact op een natuurlijke manier wel. Oprecht contact en regelmatig met een zekere trots. En natuurlijk ga je met elkaar in ‘onderhandeling’. Niet in de supermarkt maar zeker wel op straat. Een paar woordjes Thai kunnen spreken en je Thaise legitimatie tonen doen daarbij wonderen. We horen inmiddels aardig tot de ‘dorps-, stads-, en provinciegenoten dus… moet kunnen. Het wordt zelfs gewaardeerd. Diverse gasten deden er met plezier hun voordeel al mee.

En natuurlijk worden producten aangeprezen. En dat doe je met een bord. Nou ja, één bord? Met borden vol. Je ziet door de reclameborden haast de borden niet meer.

Vorige week, toen ik met een gast achter op de scooter reed, viel me ineens op dat die borden me alleen maar vanwege de kleur al dan niet aan trekken. Wat er allemaal in het Thai op staat kan ik voor 97% niet lezen. Dat moet je ook helemaal niet willen overigens op je scooter want het is nog gevaarlijk ook.

En weet je wat nu zo gek is, ook zonder die stille schreeuwende reclameteksten (althans dat neem ik maar even aan) kopen we precies dat wat we nodig hebben.

Eigenlijk wel lekker om het allemaal (nog) niet te kunnen lezen. Al eerder merkte ik op dat reclame en marketing eigenlijk alleen maar gedaan wordt om mensen te verleiden dingen te kopen die ze niet nodig hebben (en waarvoor ze vaak ook nog niet eens het geld hebben).

Het lukt ons inmiddels toch al zo’n twee jaar om ons, ook zonder die reclameborden te kunnen lezen, in onze gemakken te voorzien. En nu ik dit zo schrijf is dat misschien toch ook een reden waarom ik zo’n 10 kg ben afgevallen.

Ik geniet van de kleurenpracht van de borden en maak me om de teksten maar niet al te druk. Een stuk rustiger in mijn hoofd. Ik ben toch niet gek?!

Frans Captijn