Ons na-denken is meestal een piekeren. Een vorm van doorslaan in denken. Een wikken en wegen, plan A, B, C en als dat ook niet lukt dan verzinnen we nog een ander alternatief.
En het rare is ook nog dat we ons veel sneller allerhande negatieve gedachten en beelden in ons hoofd halen van wat ons zouden kunnen overkomen (maar waarvan we eigenlijk wel weten dat ze niet zullen gebeuren) dan dat we ons focussen op de positieve effecten die er zijn als je zaken laat ontstaan of accepteert zoals je zijn.
We zitten zo enorm alleen nog maar in ons hoofd dat we ons gevoel, dat er vanuit onze totaliteit is (en ja daar maakt je hoofd óók deel van uit), nog nauwelijks herkennen, ervaren, laat staan toelaten. Als je totaal verliefd raakt dan laat je die totaliteit bijvoorbeeld wél helemaal toe, je vraagt dan ook niet aan jezelf 'waarom' je nu verliefd wordt of inmiddels bent. Nadenken laat je hier zo goed als helemaal los.
Als je een winkel uit loopt met de mededeling aan de verkoper of verkoopster dat je over een aankoop 'nog even moet nadenken' dan geef je meestal aan dat je al lang gevoeld (en besloten) hebt dat dit product om wat voor reden dan ook niet echt iets voor jou is.
Een leven dat vol zit met nadenken kan wel eens een heel onecht leven zijn. Een leven vol met voorgeborchten, jezelf wegcijferen voor anderen en zonder een vaste ondergrond. Nadenken is de hindernis tussen jou en de realiteit van leven. We zoeken voor ons zelf uitvluchten om maar niet geraakt te kunnen worden en om altijd ons antwoord klaar te hebben. Met nadenken bouw je voortdurend ontsnappingsclausules in. Nadenken werpt steeds meer, soms dwaze, vragen op die je dan beantwoord met soms nog dwazere antwoorden. Je ontwerpt er de beren op je eigen weg mee en speelt een soort verstoppertje met het inzicht dat je al lang hebt. Het is een tijdverspillende bezigheid omdat je niet aan jezelf, je eigen innerlijke wijsheid, durft toe te geven. Niet kiest voor jezelf.
Nadenken komt voort uit een vorm van voortdurende angst. Het is vaak extra tijd nemen om dingen tegen elkaar af te wegen vanuit (slechts) jouw realiteit, de voor jou beste alternatieven te zoeken die je eigen gewenste gevoel het beste benaderen, generale excuses op te ratelen, reacties voor te bereiden om bijvoorbeeld dat wat anderen over je zouden kunnen gaan zeggen recht te zetten, een compromis met jezelf aan te gaan, etc.. Alles onder het mom van dingen kunnen en willen begrijpen en persoonlijk grip op de situatie denken te kunnen houden.
Met hoofdpijn, stress, slapeloosheid, beperking van creativiteit en veerkracht en soms zelfs letterlijk minder (adem)lucht als gevolgen
Heb je wel eens stil gestaan bij het woord na-denken? Je hebt dus al lang gedacht (meestal zonder het eigenlijk in de gaten te hebben gewoonweg gevoeld) en gaat over die gedachte of dat gevoel nog eens denken en over dat wat dan ontstaat denk je dan ook weer na. En dat is nu precies piekeren. Een vorm van zinloos recyclen van gedachten. Oplossingen worden helemaal niet beter. Eigenlijk is er met na-denken ook nog nooit iets echt goed opgelost. Vaker is de uitkomst een compromis. Een voorstel waarmee eigenlijk niet goed te leven is omdat het net niet dat is wat je zelf wilde. Je doet het er maar mee en steeds weer word je er op een of andere manier aan herinnerd dat het het nét niet is wat het voor jou zou moeten zijn. Daarmee geef je de gekozen oplossing (die dus niet echt een oplossing voor jou was/is) aandacht. En alles dat je aandacht geeft groeit. Kortom, je maakt je met je eigen gedachten, met je zorgen maken, een beetje ziek.
Gedachten kun je niet stoppen en dat is maar goed ook. Als er geen denken zou zijn dan zouden we niet kunnen functioneren. De keuze om 'na' te denken, tijd te nemen om je eerdere gedachten nogmaals te overwegen en te gaan piekeren, is echter een persoonlijke vrije keuze die je jezelf aan doet en barstens veel energie vreet.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten