Klaag wat minder. Het ligt NIET altijd aan anderen.

Jij kent ze vast ook. Die mensen die, als je ze spreekt, altijd klagen. Ik noem ze notoire Zeurdozen. Niets deugt. Er is altijd wel weer wat anders om over te klagen. Hun mondhoeken hangen meestal standaard naar beneden. In hele erge gevallen straalt zelfs hun hele houding het uit.

Het viel me afgelopen zondag op toen ik met de scooter door het drukke centrum van Chiang Mai reed en er even halt hield. Het wemelt er werkelijk van de 'Farang' (buitenlandse toeristen). Door die Farang vallen de Thaaien haast niet eens meer op me de glimlach op hun gezichten. En, of de duvel er mee speelt, zelfs in de zalige zon en verwend met (in mijn ogen) zoveel lekkers om te eten en te drinken... de meeste mensen besteden veel tijd aan zeuren in plaats van aan genieten.  Of je nu op een terrasje kijkt, naar wandelende mensen op straat, naar Farang in de busjes van het openbaar vervoer... Waarom 'stralen' die mensen niet eens wat meer?

Ze zijn afgezet door een taxi chauffeur. Het linnengoed in de kamer van het guesthouse was niet schoon. De kamer van het guesthouse is te rumoerig. De staf van het hotel lacht wel maar begrijpt hen niet. Dat paar in het reisgezelschap zoekt geen contact en voelt zich 'veel meer' dan hen. De reisorganisatie had meer moeten letten op de samenstelling van de groep. Het eten is te 'spicy'. In de cola moeten we geen ijsblokjes (hoewel er niets mis is met dat ijs maar goed, je iets laten aanpraten is ook iets). De reisleider bekommert zich te weinig om het gezelschap en vult zijn eigen zakken. Ze hebben nu wel genoeg tempels gezien, de stad is vies en stinkt... en zo kan ik nog wel even door gaan. En jawel... het ligt altijd en allemaal aan anderen. Het is niet eerlijk...

Ik vraag me echt soms af wat mensen bezielt om zo'n Euro 750 voor een retourvlucht neer te tellen om, vaak net als thuis, ook op hun zalig voorgestelde vakantie nog steeds de zeurdoos te blijven uithangen. Zeuren ze dan thuis ook altijd zo? Helaas heb ik ervaringen genoeg om dat te kunnen en durven stellen!

Natuurlijk zijn er grenzen en mag/moet je daar iets van zeggen maar toch...
Zeuren en klagen voor en in jezelf is dan één maar het daarmee besmetten van je omgeving is nog weer wat anders. Zonder dat veel van deze zeurdozen het in de gaten hebben stralen ze één bonk negatieve energie uit en verzieken het ook nog eens voor anderen. Via sociale media verspreid dit virus van negativiteit zich zelfs nog vele malen sneller.

In een boekje van Henry Holmes en Suchada Tangtongtavy met de titel: 'Working with the Thais' las ik een stukje tekst dat volgens mij absoluut niet specifiek voor Thaaien van toepassing is. Het stelt tussen de regels door diverse vragen:

• Wat is je eigen houding (welk referentiekader gebruik je) hoe je naar de dingen wilt kijken?
• Waarop richt je je om de dingen om je heen te beleven en te bekijken?
• Heb je jouw eigen verwachtingspatroon ooit eens onder de loep genomen?
• Kun jij er gemakkelijk voor kiezen om zaken en situaties te negeren?
• Ben je je bewust dat er altijd andere kanten zijn die jij nog lang niet gezien, gevoeld en/of ontdekt hebt? Stel je je daar open voor? De waarheid bestaat niet. Het is slechts die van jou.
• Welke (verschillen in) waarden deel je anderen toe?
• Welk begrip breng je op naar je omgeving? Wat is jouw veerkracht?
• Weet je dat een glimlach andere personen meestal rustiger maakt? 
• Weet je dat jou klagen en zeuren feitelijk een enorme spiegel is van hoe en wie jij zelf bent?
• Wat heb je zelf gedaan om zaken te veranderen?

En ook hier geldt... misschien zie ik het wel helemaal verkeerd. Toch zou de stad en omgeving er nog veel mooier uit zien en nog meer positieve energie uitstralen als ook Farang wat meer een glimlach opzetten en niet altijd wijzen naar anderen. Zeurdozen... ze mogen wel wat minder. Volgens mij geldt dat overigens niet alleen in Thailand.

Frans Captijn