Nou ja, in ieder geval dan voor heel even, toch chips om je aandacht op te richten. De liefde gaat immers zeker ook door de maag. Mam, oom en tante waren in het Wereld Wijde Web verzeild geraakt. Ver van persoonlijke verbinding met haar. Zeker weten helaas niet alleen nu.
Bij hun vader maar zeuren, dreinen, nee ik vond het echt zeiken om die mobiel. Zo erg dat ze die dingen gewoon uit de tas haalden door de ritsluiting open te maken. Pa gaf maar toe. De gemakkelijkste weg... Het heet opvoeden en belooft wat voor later. Deze kinderen bulderden nadien in ieder geval van het lachen om de filmpjes die ze bekeken. In ieder geval een iets ander geluid dan dat gekrijs.
'Gewoon' slechts voorbeelden van de zo vaak dagelijkse praktijk. Het is aan de orde van de dag.
Dit, in mijn ogen, wat trieste tafreel riep bij mij het idee op dat je zo'n kind (de meeste huidige jonge kinderen) toch een mobiel zou gunnen.
Ze leven immers toch in deze, tegenwoordige, wereld? Hoe moeten ze anders contact met hun ouders, familie of vriendjes en vriendinnetjes maken?
Zo'n mobiel zou inmiddels eigenlijk meegeboren moeten worden. Die tijd van evolueren is toch allang daar? Gelijk ook goed als kinderoppas. En een powerbank hoort daar als basis vanuit de baarmoeder bij de geboorte vanzelfsprekend bij.
Ik heb een nicht en een neef die opa en oma zijn. Haast jaarlijk zie ik hoe ze met hun kleinkinderen er op uit trekken. Feest in het herfstbos bij het bekijken van de verkleurende bladeren, de geur van het bos en vooral ook die fantastische paddestoelen met de interessante verhalen die daar automatisch bij boven komen.
Feest samen met ze in de pannekoeken boerderij. Feest als opa, die vrijwillig molenaar is, naar de molen gaat en zij vol bewondering de krachtenspeltransitie van de wind naar de molensteen bekijken. En dat alles vergezeld van de hele sfeer, geluiden, geur en energie die in zo'n molen heerst.
Opa en oma als leraar en voorbeeld. Vragen staat vrij en wordt aangemoedigd. Tijd om de wereld (meestal op de fiets) te ontdekken en, vanuit oprechte aandacht verbinding met elkaar te hebben. Geen mobiel voor nodig.
En ja, ook op zijn tijd een pannekoek met stroop of anders lekkers. Iets anders dan een zak chips en toch die liefde die door de maag komt ook stimuleren. Aanwezigheid en aandacht voor en met elkaar en vooral SAMEN feestvieren.
Toch iets heel anders dan de eenzaamheid met je zakje chips.
Naar mijn kinderen en broer en zussen schreef ik nadat ik dit plaatje maakte: "Vakantieman, gezellig he?"
Een overweging, zo op het eind van het jaar. We raken steeds meer van elkaar verwijderd en vervreemd. Het heet 'sociaal' hoewel dat er bij mij, niet alleen over die maag gesproken, niet in gaat.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Heel bijzonder om mijzelf in je blog te herkennen! Het is een jaarlijks ritueel om met de kleinkinderen, gepaard met vergrootglas en spiegeltje, op zoek te gaan naar paddenstoelen. Eenmaal gevonden en bewonderd zijn we allemaal blij!
BeantwoordenVerwijderen