We wonen hier op het platte land in een klein dorp met niet meer dan een paar honderd zielen. En naast ons dorp weer een ander klein dorp met eveneens een paar honderd zielen en zo gaat het om ons heen maar door. Het totaal aantal zielen neemt trouwens in onze buurt, na alle goedbedoelde en aanbevolen booster campagnes, wekelijks in een wel heel rap tempo af. Weinig nieuwe aanwas. Jonge mensen zijn vertrokken naar de grote steden om daar hun geluk te vinden en geld te verdienen. Weg met de zalige rust die je hier nog vindt. Iedereen kent elkaar hier zo'n beetje en heel veel gebeurt er niet echt. Het provinciale-, landelijke-, laat staan het wereld-, nieuws is ver weg en voor de meesten absoluut niet interessant. Televisieseries zijn voor velen het leven en heel veel, zeker voor de oudere dametjes die hier wonen, draait om de Boeddhistische tempel in het dorp. Ik ken het van mijn (toekomstige) schoonmoeder die wel een paar keer in de week vroeg in de ochtend met haar vriendinnen bij de 'oranje mannen' is te vinden om ze, met nog vroeger afzonderlijk bereid eten (en regelmatig een donatie), te verwennen. Het is immers met de paplepel voor die generatie ingegeven om dat te doen voor een beter volgend leven.
En in dat dorp val ik, als enige buitenlander, natuurlijk op. In een straal van ca. 4 kilometer zijn we als 'Farang' (buitenlanders) maar met z'n drietjes. Matthias uit Duitsland, Bob uit Australie en ik.
Het nieuwe van mij is er, na bijna vier jaar dat ik hier nu woon, voor de buurt inmiddels natuurlijk wel een beetje af maar toch. Het blijft / wij blijven een beetje vreemd.
Mensen die zelf een huis ontwerpen en al jaren dagelijks in werkkleding het met eigen handen bouwen. "Ze moeten wel krenterig zijn dat ze geen werklui hebben." Zoiets doe je immers als 'rijke' buitenlander anders niet. "Erg triest" ;).
Zo'n kleine gemeenschap nodigt uit tot het verhalen (door)vertellen van en over anderen. En iedereen weet dat dat natuurlijk niet alleen in een kleine dorpsgemeenschap zoals bij ons hier voor komt. Rumours, roddels.
Wie kent het in zijn leven niet? "Kun je een geheimpje bewaren?". " Vertel het niet door." "Je kent me toch? Ik zwijg als het graf!"
Flauwekul!. Het eerste dat je je mag/moet afvragen is waarom het "grote geheim" met jou gedeeld zou moeten worden. Kennelijk kan degene die het vertelt zijn of haar verhaal niet eens geheim houden.
Het is zo aantrekkelijk, uitnodigend en opent oren. Hoe geweldig is het niet om een verhaal verder te vertellen? Om te smullen om het maar zo te zeggen.
En iedereen weet ook dat bij het doorvertellen het verhaal keer op keer verandert en wordt aangedikt. Kortom, de interesse stijgt, het wordt steeds smeuiger, en het ware verhaal vervaagt totdat er bijna niets meer van over is.
En dit is wat er in de dagelijkse praktijk gebeurt. Gossip, Rumours... we roddelen wat af.
Als je iemand hier daarop betrapt ga je naar de politie. Diverse mensen in ons dorp die al een boete hebben moeten betalen voor het roddelen over anderen.
Verzin geen verhalen over anderen. Gezichtsverlies is in de Thaise cultuur een enorm belangrijk ding. Dat schaden... niet alleen ongepast maar ook zelfs juridisch aanvechtbaar.
Uit mijn praktijk- en ook politieke ervaring, weet ik dat roddel ook bewust, voor eigen belang, wordt verspreid. Het heet dan 'gebruik maken van je netwerk'. Eigenlijk misbruik maken dus.
Heel vaak heb ik mogen en kunnen solliciteren. Steevast stond in de functie vereisten dat er iemand gezocht werd die (onder andere) ook goed was in netwerkvaardigheden. En ja, ik was (lees was) er goed in. Ik begaf en begeef me nog steeds graag onder mensen. Niet meer om er zelf of als organisatie beter van te worden.
Als ik daar nu over nadenk had dat netwerken eigenlijk alle ingangen voor kruiwagen- en corruptie werk. Heel vaak over de ruggen van een ander en vooral op voorhand weten wat er in jouw wereld om je heen leeft en daarop vroegtijdig anticiperen om er zelf beter van te worden.
Smerige roddelverhaaltjes kunnen je ook de das om doen of je met al je goeie bedoelingen 'vermoorden', tenminste ziek maken.
Ondanks rectificaties die soms juridisch afgedwongen moeten worden geplaats is de toon immers gezet. De roddel is interssant, de rectificatie allerminst. Soms wordt een rectificatie niet eens geplaatst of een onjuist bericht ook niet verwijderd. Wat gezegd is, blijft gezegd ondanks excuses.
Een kwestie van lange adem hebben (na een tijdje is er immers weer een andere roddel) of er, grof gezegd, schijt aan hebben om er mee om te gaan. Het lukte me niet altijd.
Ieder verhaal kent ALTIJD twee kanten en als je in een verhaal echt en oprecht bent geinteresseerd dan is het goed om het lef te tonen (hoewel lef eigenlijk al erg ver gaat) om iemand rechtstreeks ernaar te vragen inplaats van jouw eigen elementen weer aan het verhaal toe te voegen om het 'geheim' door te vertellen.
"Zeg het niet verder!" is in de praktijk immers juist de uitnodiging om aantrekkelijke verhalen verder aan te dikken en door te vertellen. Hou gewoon je mond dicht. Wat schiet je ermee op? Aandacht?
In ons dorp kennen we iemand die een droom van zijn vrouw wilde waarmaken. Na een week proberen bleek de droom geen werkelijkheid te kunnen worden. Mensen wisten allemaal hun eigen verhaal 'uit goeie bronnen???' waardoor het 'mis' was gegaan. Roddels te over en eigenlijk schaamde deze mensen zich over hun 'mislukking'.
Waarom schamen? Mislukking? Is het niet beter 'spijt' te hebben van iets dat je geprobeerd hebt dan om spijt te hebben van dat waarover je altijd droomde maar uit een soort van angst maar bent blijven afstellen totdat het er nooit meer van kon komen? Stemmetjes in je hoofd die je voor de gek blijven houden dat het maar beter is om het niet te proberen. Voorbeelden te over.
Dit stel zette een top prestatie neer en "toonde ballen" wat mij betreft. De uitkomst van hun avontuur was juist verassende positief. Dit was het dus niet voor die twee. Een ervaring rijker!
Iemand die zegt dat je bij hem of haar gerust en veilig je verhaal kwijt kunt "My lips are sealed" geeft feitelijk al aan dat hij of zij niet te vertrouwen is en het verhaal, in aangepaste vorm, op enig moment wel zal doorvertellen.
Ook ik/wij gaan er soms in mee. Het is immers zo aantrekkelijk.
Toch is het goed om er eens over te denken wat voor schade je aan anderen kunt berokkenen omdat je immers zelf het echte verhaal en de omstandigheden helemaal niet kent. Je klets, zoals de vogeltjes op de foto van het wijnetiket bij dit blog, jouw eigen deuntje maar wat na.... Boete nadien of niet.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten