Olympische zwembaden vol water zijn er over ons heen uitgekiept, afgelopen week meer gewoon een soort van voortdurende waterval. Met z’n allen helpen we de natuur om zeep en die natuur slaat terug. Die klimaatverandering merk je dus ook hier met dit extreme weer.
Sommigen
zeggen dat er niets met de natuur aan de hand is en dat de wisselingen van het
weer en al het natuurgeweld dat rampen veroorzaakt al van alle tijden zijn. De
geschiedenis leert dat natuurrampen inderdaad van alle tijden zijn. We zijn feitelijk ook al decennia van generaties achter elkaar die natuur omzeep aan het helpen. De gevolgen worden, wereldwijd, steeds extremer en het wordt er niet leuker op.
Als opstekertje merkte mijn jongste zus, toen ik van het voortdurende slechte weer hier een beetje genoeg kreeg, op; "Na regen komt zonneschijn". Ook las ik pas geleden op een ochtend: "Zeeën raken nooit vol."
Als opstekertje merkte mijn jongste zus, toen ik van het voortdurende slechte weer hier een beetje genoeg kreeg, op; "Na regen komt zonneschijn". Ook las ik pas geleden op een ochtend: "Zeeën raken nooit vol."
En als je er even bij stil staat is het inderdaad allemaal een
kringloop. Na zonneschijn komt immers uiteindelijk toch ook weer regen. En zo is er een kringloop met alles.
Er is eigenlijk helemaal niets nieuws onder
de zon. Dat wat er gebeurd is, zal nog eens gebeuren en wat er gedaan is, wordt
nog eens gedaan. Een oud-collega van me bij de veiligheidsregio merkte het al
eens op in relatie tot de bestuurlijke besluitvorming. Ook daar was het
eigenlijk een haast voorspelbare cyclus. En met producten is het niet anders.
En ja, de buitenkant ziet er misschien wat anders uit en/of de kwaliteit of
aansturing veranderen wat. Dat noemen we dan innovatie. Alles is voortdurend in
werking maar als basis blijft het gelijk. Het heeft al veel eerder bestaan.
Dat gezegde over die zeeën fascineerde me. Hoewel het heel eenvoudig te begrijpen is en ons op de basisschool al wordt uitgelegd blijft het toch een onvoorstelbaar mooi ‘wonder’ die kringloop. Het water verdampt, komt als regen (nou dat zien we hier dus) op het land terug en het netwerk van stroompjes, beekjes en rivieren brengt het weer terug naar de zee.
Net zoals het dagelijks ritme van de opkomende en ondergaande zon een kringloop is en bijvoorbeeld ook de wind die vanuit een ontstane onbalans de balans weer opzoekt. Niet gek die wind of storm overigens met een wereld die, als je op de evenaar zou wonen, 1.670 km/uur rond draait. Gaaf eigenlijk dat we daar niet veel van merken.
En als je dat idee van die kringloop dan weer even doortrekt dan geldt dat ook voor generatie na generatie. Mensen moeten al een standbeeld hebben gekregen om na een aantal generaties nog te worden herinnerd. En zo vergaat dat, heel natuurlijk, ook met ons. Hoe vaak denk je bijvoorbeeld aan de vader of moeder van je opa’s en oma’s? Die zijn toch al lang uit beeld? Ik ken ze in ieder geval niet. Ja ik zou ze, van mijn vaders kant althans, waarschijnlijk nog uit de stamboom die ooit door een neef gemaakt is kunnen vissen.
Als ik er wat bij stil sta dan komt de vraag in me op wat we ons toch allemaal druk maken met al ons hollen, zwoegen, stressen en altijd alles wat er in de wereld om ons heen gebeurt steeds meer te volgen. Wat levert het immers uiteindelijk allemaal op? Het maakt je meestal alleen maar minder blij.
Dat gezegde over die zeeën fascineerde me. Hoewel het heel eenvoudig te begrijpen is en ons op de basisschool al wordt uitgelegd blijft het toch een onvoorstelbaar mooi ‘wonder’ die kringloop. Het water verdampt, komt als regen (nou dat zien we hier dus) op het land terug en het netwerk van stroompjes, beekjes en rivieren brengt het weer terug naar de zee.
Net zoals het dagelijks ritme van de opkomende en ondergaande zon een kringloop is en bijvoorbeeld ook de wind die vanuit een ontstane onbalans de balans weer opzoekt. Niet gek die wind of storm overigens met een wereld die, als je op de evenaar zou wonen, 1.670 km/uur rond draait. Gaaf eigenlijk dat we daar niet veel van merken.
En als je dat idee van die kringloop dan weer even doortrekt dan geldt dat ook voor generatie na generatie. Mensen moeten al een standbeeld hebben gekregen om na een aantal generaties nog te worden herinnerd. En zo vergaat dat, heel natuurlijk, ook met ons. Hoe vaak denk je bijvoorbeeld aan de vader of moeder van je opa’s en oma’s? Die zijn toch al lang uit beeld? Ik ken ze in ieder geval niet. Ja ik zou ze, van mijn vaders kant althans, waarschijnlijk nog uit de stamboom die ooit door een neef gemaakt is kunnen vissen.
Als ik er wat bij stil sta dan komt de vraag in me op wat we ons toch allemaal druk maken met al ons hollen, zwoegen, stressen en altijd alles wat er in de wereld om ons heen gebeurt steeds meer te volgen. Wat levert het immers uiteindelijk allemaal op? Het maakt je meestal alleen maar minder blij.
Er is uiteindelijk niets nieuws onder de zon. Het is voor jezelf misschien maar beter om wat rustiger en bewuster in- en uit te ademen en te ontspannen. Gewoon wat minder stress en te genieten van die dingen die zelfs helemaal niets kosten. Ook onze generatie, jij en ik, wordt immers uiteindelijk, heel natuurlijk en realistisch, weer snel vergeten.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten