Letterlijk het zelfde liedje dan en meestal drie tot vijf dagen achtereen. Meestal wordt het de dag ervoor vooraf gegaan door drie grote knallen van vuurpijlen. Na wederom die knallen, na die drie tot vijf dagen, is het dan weer even een paar dagen 'stil' of is inmiddels hetzelfde liedje uit een andere richting alweer te horen.
Die knallen geven de richting aan waarheen de geest moet gaan. Een teken dat er weer iemand in ons dorp of in een van de dorpen rond ons is overleden. Ik vraag me werkelijk zolangzamerhand af of er nog iemand overblijft. In ieder geval kampen we hier in mijn beleving met een aardige oversterfte.
De moeder van Phatsamon, mijn partner, hoeft bijna geen dag meer te koken. Ze heeft het aardig druk om alle crematies met haar vriendinnen af te lopen.
Zo'n crematie plechtigheid hier is dagenlang een samenkomst van mensen en de magen, typisch Thais, worden de hele dag door rijkelijk gevuld. Tenten met stoelen en tafels worden ingericht, op straat een rood zwaailicht dat je voorzichtig moet rijden omdat er iets te doen is, een heuse extra keukentent met buurtdames die koken en de hele dag door die zelfde muziek. Afgewisseld weliswaar door het chanten van de dorps tempel monikken die nadien ook (als eersten) komen eten en hun financiele donatie in ontvangst nemen. En ook de mensen die lootjes verkopen voor de staatsloterij lopen vrolijk rond. Je kunt immers daar maar het geluk vinden.
En heel normaal om ook voor diegenen die niet op de uitvaart die dag kunnen komen, eten te laten inpakken voor thuis. Er wordt goed voor je gezorgd en de donatie die je doet om een beetje in de kosten bij te dragen wordt in een boek keurig netjes bijgeschreven. Bij je eigen uitvaart krijg je van de familie van de overledene die je bezocht meestal hetzelde bedrag terug. Een soort van begrafenis spaarfonds waarbij je gratis eten en drinken krijgt.
En dat liedje is per streek weer verschillend. Hier in Surin is het "Toranee Kunsaeng". Op youtube is de versie niet te vinden maar mocht je geinteresseerd zijn, deze komt in de buurt.
Het is me af en toe wat teveel van het goede. Vooral de zware en harde bassen, waar de Thai kennelijk dol op zijn, staan me wat tegen en al zeker als ik nog lig te slapen.
Lachwekkend heb ik al diverse keren aan mijn vriendin aangegeven dat ze het niet in haar hoofd moet halen om, mocht ik eerder dan haar dood gaan,ze dit liedje bij mijn crematie te laten spelen. Als het wel gespeeld wordt kom ik mijn kist uit en jaag ik iedereen letterlijk de tent uit. Gewoon gezellige muziek omdat het mooi geweest is en ik prima van mijn leven heb genoten met een biertje er bij past me beter. Maak er een feestje van is mijn leus en ga niet zitten treuren. Daar schiet immers niemand iets mee op. Geniet nog even van fijne herinneringen. En in mijn kids ga ik door. Ze komen immers voor 50% uit mij voort. Fijn die trekjes, die ook ik geerfd heb, nu al regelmatig in ze terug te zien. Optimist tot in de kist en enthousiast tot de laatste snik. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Dingen die mij met de paplepel zijn ingegeven. En niet zeuren, gewoon aanpakken en doorgaan.
Alles is hier anders. Je moet niet vergelijken. En hoewel dat liedje me regelmatig stoort, ben ik aan de andere kant eigelijk ook altijd weer blij als ik het hoor. Ik ben er dan immers nog en daar hoop ik nog effe mee door te mogen en kunnen gaan.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten