Mijn zoon Rik tekende de overeenkomsten voor zijn eerste eigen huis en mijn dochter Carlien kreeg na een procedure van vijf jaar haar 'permanent residence' van de overheid in Australie.
Twee heel verschillende trajecten die niet zonder slag of stoot en over één nacht ijs zijn gegaan en die bij toeval haast op dezelfde dag deze week met goed gevolg werden afgerond. Resultaten waar zij blij mee zijn en ik naast super blij ook meer dan trots op ben.
Soms denk je tijdens opvoeden; "Waar moet dit heen?" en dat heeft alles te maken met je eigen verwachtingen en wensen over de toekomst van je kind of kinderen waar je de zorg voor hebt. Je gunt ze immers het beste. Je komt er achter dat sturen in een richting die voor hen niet past of waar de tijd absoluut (nog) niet rijp voor is, averechts werkt. Mijn ouders, en met name mijn moeder, slaagde daar overigens bij mij wel aardig in. En toch, generaties veranderen en dat geldt ook voor onze kids.
Ik ben er achter dat het veel beter is om ze met hun talenten en vaardigheden hun eigen weg te laten vinden waarbij je contact houdt, weet wat er speelt en leeft, en de deur altijd open is en blijft mocht er 'advies' of een luistend oor nodig zijn.
Dat wat je er ooit heel jong samen hebt ingebracht en de aandacht die je hebt besteed en blijft houden, ondanks dat zaken soms anders lopen dan jij wilt, anders uitpakken of tegen zitten, blijft altijd een basis. Dan kan, ondanks al dat zorgen maken dat je regelmatig doet, hun levensweg toch eigenlijk helemaal niet ontsporen? Daar kun je op vertrouwen.
En dat was weer eens die geweldige beleving van afgelopen week.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten