Mijn ouders, mijn broers en zussen, veel vrienden en kennissen van de diverse scholen die ik ooit gevolgd heb en heel veel mensen waarmee ik heb mogen en kunnen werken… ze weten dat ik eigenlijk nog steeds een puppy ben. Speels, actief, druk, een ontdekker en misschien ook nog steeds niet echt volwassen. Heerlijk om mijn hele leven al lekker mezelf te zijn. Zeker weten totaal niet saai in ieder geval.
En wat dat actieve en daarmee die activiteiten betreft, dat waren en zijn er velen. Eigenlijk veel te veel om op te noemen. Zeker weten dat ik aardig wat mis maar ik begin toch eens wat op te schrijven. Als je het leuk vindt om te lezen, neem dan even de tijd of vind een goed moment, want dit blog is best wat lang.
Fotografie. De kunst van licht en kijken zo noem ik het.
Ooit zelf ontwikkelen en vergroten. Een kleine eigen studio en DoKa (donkere kamer) destijds bij mijn ouders in Haarlem thuis. En het kostte me eigenlijk niets. Tijdens mijn huiswerk maken stond de scanner van de politie altijd aan. Als er ergens in de buurt een ongeval of brand was dan snelde ik er op de brommer van mijn zus met mijn camera op af. Ik maakte er foto’s van en liet visitekaartjes achter. Menig maal vroegen verzekeringsmaatschappijen die foto’s, tegen betaling, op. En zo kostte mijn hobby weinig tot niets.
Dieren en dierenverzorging. Tot op de dag van vandaag. Ze vormen een soort van rode draad in mijn leven. Honden, katten, vogels (met als hoogtepunt vier jaar uil Otus hier in Thailand in huis) en zelfs zeven jaar een eigen paard. Dagelijks vroeg, voor mijn werk begon, verzorgen en rijden. Ook de kinderen gingen vaak mee in Brunssum en Barneveld. Dieren zijn voor mij echt en oprecht. Als je ervoor kiest, dat heb ik van huis uit mee gekregen, draag je er de verantwoordelijkheid en zorg voor zolang als ze leven. Je krijgt er ook gigantisch veel voor terug is mijn beleving.
Reizen en transport. Aangewakkerd door een ervaring van een reis naar Oostenrijk samen met mijn vader wilde ik touringcarchauffeur worden en de reiswereld in. Ik haalde mijn vrachtwagen en autobus rijbewijs. Werkte als vakantiewerk op een truck voor de bevoorrading van winkels van Jamin en wilde aan de slag bij de NZH (toenmalige bus/openbaar vervoer maatschappij) om meer ervaring op te doen. Daar stak mijn moeder een stokje voor. Het sollicitatieformulier verscheurde ze voor mijn ogen omdat ze dacht dat er toch een andere toekomst voor me was weggelegd.
Overigens maakte die Oostenrijk ervaring ook sneeuwpret in me wakker. Ik werd lid van een skivereniging in Bergen (NH) en ging wekelijks op les. Jaarlijks naar Oostenrijk waar ik ook ski-les begon te geven.
De horecawereld, of inmiddels noemen ze het de ‘hospitality branche’, trok me al vroeg aan. Hard werken, oprecht goed gastheerschap leveren, en ook goed geld verdienen. Ik haalde er al mijn diploma’s voor. Deels avondstudie op school en op maandag naar Amsterdam. Daarnaast praktijk in het restaurant in Overveen en de club in Zandvoort waar ik in de weekends en tijdens de schoolvakanties werkte.
En verder begon ik op de zolder van ons huis, mijn eigen bar/dancing. Er was ruimte omdat mijn broers en zussen, ik ben een nakomer, ons ouderlijk huis inmiddels verlaten hadden. Elke vrijdagavond tot 1 uur ‘s nachts open. Soms tot wel tachtig mensen per avond. Voor grotere feesten huurde ik twee keer per jaar een zaal.
En dat organiseren van reizen kwam terug. Voor barbezoekers organiseerde ik op de zondagmiddag ski-training bij ‘Het Kopje van Bloemendaal’. Met twee gehuurde Ford-transit busjes gingen we eens per jaar naar Zuid-Duitsland en Oostenrijk om de geoefende activiteiten daar in de praktijk te brengen. Gratis ski-les voor hen. Gratis vakantie voor mij. Geweldige ervaringen.
Klussen, met mijn jongste broer als voorbeeld. Naderhand, nog professioneler, naar de HTS om voor bouwkundige, constructie & architectuur te leren. Praktijk in Saoedi-Arabië. Dat groot rijbewijs kwam me daar overigens goed van pas. Een kentering in mijn tot dan toe altijd veilige en beschermde wereldje en een eerste ervaring dat de wereld zoveel groter is dan Nederland.
Door economische crisis begin tachtiger jaren weinig tot geen werk in de bouw en in de horeca.
Na een lang sollicitatie, assessment en gezondheidstesten traject, geplaatst op de toenmalige Rijksbrandweeracademie in Schaesbergen/Arnhem. En ook daar bood dat rijbewijs weer regelmatig uitkomst.
Na het afronden van die opleiding in verschillende functies binnen brandweer, veiligheid, rampenbestrijding en crisisbeheersing, aan de slag in achtereenvolgens de Gelderse Achterhoek, op de Veluwe, Zuid-Limburg en de provincie Zeeland.
Verdieping en opleiding in life- & talent coaching, spiritualiteit en gezondheid. Meditatie, klankschalen sessies, filosofie, yoga en tantra. Vijf jaar daarmee aan de slag op een internationaal wellness resort hier in Thailand. Dagelijks, nog steeds, meditatie en yoga. En overigens speelde op dat resort die hospitality natuurlijk ook weer een grote rol.
En er is nog veel, en veel meer. Zang, acteren, kerkassistentie, enz., enz.. Eigenlijk veel te veel. Als ik het zo uit de losse pols opschrijf begrijp ik eigenlijk niet dat dit allemaal in één leven past. Gekscherend zeg ik ook vaak dat ik het geluk heb gehad om tot nu toe tenminste twee levens in één leven te leven.
Maar Frans, waar komt die titel; Een gouden pendel 'loopbaan’ , van je blog van deze week nu vandaan?
Dat leg ik even snel uit.
Voor mij lijken al die ervaringen tot nu toe als een opstapeling van zaken die ik heb mogen opbouwen en ervaren en die ik na het afsluiten van mijn loopbaan in Nederland allemaal weer opnieuw, in combinatie, in de praktijk kan brengen en beleef. Als een pendel, volgeladen met gouden ervaringen en inzichten, die nu terug gaat.
Die rampenbestrijding en crisisbeheersing liggen achter me, hoewel, daarmee werk ik nu in life- & talent coaching af en toe in mensen hun persoonlijke leven. Fotografie is weer opgebloeid. Dieren zijn er nog steeds.
Het bouwen is weer terug. Zelf ontwerpen, berekenen, begroten en met eigen handen (samen met mijn partner) bouwen we al twee en een half jaar aan ons kleine privé spirituele centrum hier in Thailand. De twee gastenkamers (piramides) zijn zo goed als klaar. Het labyrinth is af, samen met de TED’s (Talk, Eat en Drink ruimte en veranda). Met ons huis met yoga en meditatie balkon op de eerste verdieping met uitzicht over het labyrint en de grote vijver, hopen we in november te kunnen starten.
En als dat over een paar jaar klaar is, wie weet (en hopen) dat we dan nog steeds gezond zijn, dan hopen we daar al die activiteiten samen te kunnen brengen en door onze gasten te kunnen laten ervaren. Er voor ze te zijn als katalysator bij en in hun persoonlijke transitieprocessen.
En
dat brengt overigens ook het organiseren van reizen en die hospitality weer in het vizier.
Een gevoel van een soort van pendelloopbaan. Blij dat ik dit tot nu toe allemaal zo kan en mag meemaken.
Een gevoel van een soort van pendelloopbaan. Blij dat ik dit tot nu toe allemaal zo kan en mag meemaken.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten