vrijdag 9 september 2022

Eindelijk weer eens even blije gezichten en geen gezeur.

Het kan gelukkig toch nog steeds. En in mijn beleving is Nederland er een ster in om ook te laten zien dát het ook nog steeds (anders)kan. Eindelijk weer eens even blije gezichten en geen gezeur. Verbondenheid en samen, nagenoeg zonder enig gedoe of wanklank, feesten en genieten. Inderdaad, kermis, circus en koningsdag ineen. 
 
De alsmaardoor schreeuwende Trump, oorlogen en spanningen, politiek gedoe, allerhande crisissen, 'asiel' hotel problemen, virus en vaccinatie gezeur, moordpartijen in de wereld, torenhoge inflatie en vreselijke ongelukken, verdwenen voor heel even uit het zicht op de voorpagina’s van de media en uit de hoofden van talloze mensen.
 
Lachende gezichten, optimistisme, geen ‘social distancing’ en mondkapjes, vaak in oranje gehuld een aantal dagen weer eens even 'normaal'. Mensen die weer eens even heerlijk uit hun schulp kropen. Al de rest was even in mist gehuld. Mensen veerden en leefden weer op en stopten met zeuren over bijvoorbeeld het openbaar vervoer. En helaas zijn er altijd weer een paar die zich niet weten te gedragen maar toch. Perfect dat in sommige situaties het publiek het zelf niet accepteerde en ze ingrepen. Doe effe normaal. Ja, zo kan het dus ook. 

Het ‘oude normaal’. Hoe top voelt, of inmiddels alweer voelde, dat voor heel veel mensen niet?
Lijfelijk aanwezig, voor de buis of de radio, of bij het volgen, zoals ik omdat wij kennelijk hier niet live mogen meekijken, van het NOS-liveblog.
 
Dit soort momenten zoals afgelopen weekend bij de grand prix in Nederland, en of ze nu groot of klein zijn, worden ons door de voortdurende stroom van ellende die continue over ons wordt uitgestort steeds meer afgenomen. En dat maakt depressief en ziek.
Worden ze ons afgenomen? Of laten we ze ons afnemen door het allemaal maar slaafs met ons te laten gebeuren en het maar te ondergaan? 

Even een zijsprongetje. Er wordt wat afgedemonstreerd in de wereld maar in relatie tot de mega inflatie in de wereld zijn we nogal tolerant vind ik, we laten het gestaag allemaal over ons heen komen. En dat terwijl de media ook nog eens haarfijn uitleggen wie er op een gigantische manier aan verdient. Energiebedrijven, multinationals, overheden en zelfs Rusland heeft zijn kas nog nooit in een voortdurende stroom zo gespekt gezien. 
Maar ja, deze 'cost of living crisis' komt natuurlijk allemaal door die oorlog. Ja, ja. Wie daar nog intrapt? Ik houd het op slim zakkenvullen over de ruggen van anderen. Slimmeriken, ik schreef er begin april al eens over (Mocht je er interesse in hebben klik dan hier. ). 
Maar terug naar mijn verhaal voor mijn blog van deze week.  
 
Nee, natuurlijk kunnen we lang niet alles veranderen maar één ding hebben we zeker in de hand. De manier hoe we er mee omgaan. Dat is soms moeilijk en misschien juist ook heel gemakkelijk.
Wat vaker jezelf afschakelen van alle negatieve shit die je over je heen krijgt (omdat je er immers toch niets of niet veel aan kunt veranderen) en, zoals het afgelopen weekend laat zien, veel vaker samen vieren van (en blij zijn met) juist al die kleine positieve dingen die we in ons leven meemaken. Er een feestje van maken. 
 
Wat mij betreft kan die trofee die Max Verstappen op vier september in de wacht sleepte onze trots zijn om te laten zien dat we samen, en als het aan ons ligt steeds vaker, lekker van ‘Oud Normaal’ kunnen genieten. Een schulp om uit te kunnen kruipen hebben we toch helemaal niet nodig? 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)