Een
tijdje geleden nam een Japanse gast van het gezondheidsresort in Chiang Mai waar
ik tot een paar jaar geleden werkte ineens weer contact met me op. Destijds had
ze tijdens een yoga retraite op het resort de ochtendmeditatie klassen van mij
gevolgd en had ze aantal persoonlijke sessies talent coaching met mij geboekt.
Ze
kampte al meer dan twee jaar, of eigenlijk al veel en veel langer zo bleek
tijdens ons gesprek, met een persoonlijk vraagstuk en kwam er moeilijk uit.
Ze
voelde steeds sterker dat ze stappen moest gaan zetten omdat ze, zo ze me zei,
anders in haar ogen misschien de rest van haar leven bleef hangen in iets dat
ze totaal niet wilde en eigenlijk ook nooit echt had gewild. Ze vond dat ‘tijdverspilling
van haar leven’ zo noemde ze het.
Al
heel vaak waren gesprekken met mij tijdens onze sessies in Chiang Mai bij haar teruggekomen
en ook haar persoonlijke aantekeningen die ze toen gemaakt had begonnen meer en
meer voor haar te leven en begonnen ze nu steeds beter te begrijpen. In de
nacht kwamen de gesprekken voor haar regelmatig terug en dat alles zorgde ervoor
dat ze met me over haar vraagstuk wilde praten om advies te krijgen.
Ik
gaf haar aan dat ik haar niet aan enig antwoord kon helpen of advies kon geven
hoe haar vraagstuk op te lossen. Wel met het, zoals ze al eerder met me ervaren
had, in haarzelf vinden van antwoorden en mogelijke oplossingen.
En
zo gingen we samen wederom aan de slag. Online dit keer. Iets dat voor mij
minder dan second best voelt maar het was niet anders.
Ik
vond overigens mijn eigen aantekeningen van onze sessies ook weer terug en kon
me haar situatie van toen weer snel herinneren.
Waar
ze tussen onze online sessies achter kwam was dat ze in een spagaat zat tussen
vragen die uit haar persoonlijkheid kwamen en vragen die veel dieper lagen.
Die
vragen uit haar persoonlijkheid waren over het algemeen gestoeld op ratio, ego
en ook over wat anderen er allemaal van zagen en vonden. Ze lagen aan de
oppervlakte en popte keer op keer snel op.
De
veel diepere vragen waren als het ware de schat binnen haarzelf. Een schat die
ze eigenlijk nooit had gekend, ontdekt of aangeboord.
Letterlijk
zei ze me dat ze het voelde als een soort van stem die steeds harder binnen
haarzelf ging roepen. Het maakte haar onrustig, en ongelukkig.
Als
life- & talentencoach ben ik dat wikken en wegen over persoonlijke
vraagstukken in het leven van mensen al heel vaak tegengekomen. Mijn
overtuiging is dat niemand op deze aarde hier ‘zomaar’ rond loopt. Iedereen
heeft of kan tenminste een bijdrage leveren met zijn of haar unieke set aan
talenten. En, goed beschouwd, op een eenvoudige manier zijn of haar missie
vervullen en daarmee een gelukkig leven te leiden. Plechtige woorden, ik weet
het en toch is dit misschien wel de eenvoudigste manier om het uit te leggen.
Het
is niet meer dan normaal dat je, al zeker als je jong bent, gewoon lekker leeft
en je niet al te veel druk maakt over van alles en nog wat er om je heen
gebeurt. Voor de meeste mensen zo rond hun veertigste, ook heel normaal, ga je
je diepere vragen stellen. Een groot deel van je leven zit er immers dan op en
je gaat je langzaam meer focussen op dat wat er nog meer voor je in het vat zit
of zou kunnen zitten. En dan, zo ook met mijn Japanse gast, komen andere en
diepere vragen boven.
Die
hele natuurlijke vragen die uit de persoonlijkheid komen kunnen inderdaad meer
en meer worden overschaduwd door die stem vanuit jezelf. Op dat moment ga je
bezig met zielsvragen. Soms een schatkist vol met overigens ook zo vele
antwoorden, oplossingen en ideeën.
En
dat wikken en wegen, die persoonlijke onrust, komt dan ook heel vaak door een
soort van strijd met jezelf tussen het wat meer loskomen van de ratio, zelfs
een beetje van je ego, en dat wat anderen er mogelijk allemaal van zouden
kunnen denken, én het luisteren naar dat diepere in jezelf. Feitelijk naar dat
wat je écht van binnenuit (zielsgraag) zou willen.
Regelmatig
gaat dat wat je van binnenuit écht zou willen, direct gepaard met een antwoord
vanuit je persoonlijkheid dat dat allemaal niet kan door of vanwege ..…. Vul
maar in.
Aangeleerde,
aangeprate en gemakshalve geaccepteerde afweer strategieën om vooral niet naar
die innerlijke stem te luisteren. Er feitelijk regelmatig juist dwars tegen in
te gaan. Overigens zonder dat je dat op het eerste gezicht in de gaten hebt. Onze marketing, (sociale)media en door beelden gestuurde maatschappij helpter ook graag
nog een handje aan mee. Je zou immers maar eens afwijken van dat wat de meute volgt en gelooft…
En
geloof me, uit de praktijkvoorbeelden van mensen waarmee ik heb mogen werken…,
dat niet luisteren naar dat stemmetje diep vanbinnen, kan uiteindelijk aardig
ziek maken en heeft niet alleen negatieve invloed op jezelf maar ook op je
omgeving.
Natuurlijk
is er wat lef voor nodig (of zoals bij mijn gast) een steeds harder roepende
stem, om zaken om te draaien en de overhand te geven aan het luisteren naar
vragen en creatieve oplossingen vanuit de schatkist van het zielsniveau.
Drie
weken geleden stuurde ze me een mailtje met dat ze gigantisch blij was dat ze
aan die roepstem had toegegeven en nu dat pad volgde. Alles was eigenlijk op
zijn plaats gevallen en alle obstakels die ze voor zich had gezien bleken
gigantisch te zijn meegevallen. En haar omgeving? Sommigen konden het niet geloven
maar namen hun petje voor haar af omdat ze zagen dat ze weer straalde.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten