Met mijn voormalige werk als directeur veiligheidsregio heb ik helaas toen ik 54 was moeten stoppen. Ik trok het niet meer. Helaas en, achteraf gezien, ook eigenlijk helemaal niet helaas.
Ik stapte een nieuwe wereld vol met nieuwe uitdagingen binnen door het roer 180 graden om te gooien. Een geluk want ik had grote twijvels of ik die 65 anders ooit gezond zou hebben kunnen halen. Weer studeren en oude opgedane studie en basiskennis opnieuw inzetten.
En nu, met die 65, heb ik er feitelijk en tot op heden in een super gezondheid al tien jaar 'pensioen' op zitten. Niet 'kruipend' naar de 'eindstreep' om toch maar de maximale pensioenuitkering te kunnen krijgen en de jaren die je nog krijgt 'gelukkig' (?) en 'in goede gezondheid' (?) te leven. Dat is en blijft immers altijd nog maar afwachten. Voorbeelden meer dan genoeg.
Regelmatig zeg ik dat als morgen voor mij de zon niet meer op mag gaan ik volop heb genoten. En wat de buitenwereld er allemaal van vindt en denkt... Dat is toch lekker aan hen? Blijft er in ieder geval iets om over te praten.
Ik ken heel veel ex-collega's die de maanden, nee soms zelfs de dagen, telden tot hun FLO of pensioen. Eigenlijk gaven zij daarmee aan dat ze het met hun werk helemaal niet meer naar de zin hadden. Klagen en zeuren vaak troef. De wijzende vinger naar het werk en de werkgever.
En zoals dat met vingerwijzen altijd is, wijzen op hetzelfde moment veel vingers naar jezelf. Wat doe of deed je er zelf aan?
Mensen groeien en leren. Een proces dat altijd door gaat. Het is niet meer dan normaal dat je op enig moment, als routine drijgt door te slaan, je werk wel gezien hebt. Hoewel er ook velen zijn die het helemaal prima vinden en terecht komen in een van negen tot vijf protocol. Standaard. Huisje boompje beestje en weinig verder te groeien, te ontwikkelen en te beleven aan.
Ik ken in mijn leven weinig momenten dat ik niet met plezier naar mijn werk ging. En dat is gelukkig nog steeds zo. Geen dag was en is hetzelfde. Inderdaad mag je dan, vind ik, van geluk spreken en ook dankbaar zijn.
Met pensioen? Laat me niet lachen. Mijn vader zei regelmatig: "Met de fut? De fut is er al meestal al uit!". Optimistish en met veel enthousiasme ging hij tot 93 jaar door.
Een goed voorbeeld voor mij. Enthousiast, optimist, met een glimlach en veel lol hoop ik nog lang van 'maar niet met pensioen' te genieten. En dat kan vanzelfsprekend voor een groot deel ook als het ABP maandelijks dat geld waar ik me al die jaren aardig kapot voor heb gewerkt aan me betaald. Stukken minder dan dat ik zou hebben gekregen als ik tot die eindstreep was doorgegaan maar voor hier in Thailand helemaal zo gek nog niet.
Lekker bezig blijven dus. Volgens mij houdt je dat het meest gezond. Een gezonde, happy, geest in een gezond lichaam. Hoezo pensioen?
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten