De emails die ik via Captijn Insight en mijn privé email adres krijg lees ik meestal alleen op maandag en donderdag morgen. En wat de reden is of waarom het gebeurt weet ik niet maar voormalige gasten van het wellness resort waar ik in Chiang Mai ruim vijf jaar werkte nemen steeds vaker contact met me op. Zondag na een afspraak via Skype een lang gesprek met een gast uit Singapore. Mail uit Engeland en maandagmorgen uit Hongkong. En als klap op de vuurpijl deze week, vanmiddag hier een verzoek voor een partner programma. Dat laatste komt wat te vroeg. Het is allemaal super leuk en het voelt ook heel goed. We hopen, als ons bouwproces afgerond is, naast vrienden ook gasten hier te kunnen ontvangen en ontmoeten. Wellicht is reizen dan ook weer wat gemakkelijker.
Met de gast uit Hongkong heb ik al tien jaar contact. Afgelopen maandagmorgen schreef ze me dus weer en stuurde ze me de foto bij dit blog van een zonsondergang die ze daar op 1 maart jl. fotografeerde toen ze rond zes uur een wandeling met haar twee kinderen maakte.
Ze schreef me; "Omdat ik weet dat je op maandag je emails checkt stuur ik je deze foto van de zonsondergang. Gewoon om te laten zien dat de wereld ook nog steeds prachtig is."
Met alles wat er in de wereld gebeurt en alle aandacht die dat krijgt lijkt het inderdaad dat de wereld meer dan ziek is en wordt je humeur continue aardig vergalt. In een gesprek hierover met mijn partner merkte ze op dat ik een denkfout maakte. Niet de wereld is ziek maar steeds meer mensen die er op leven zijn of worden het. De 'IK-cultuur" overheerst en het nieuws, daar ga ik weer, legt de focus op dingen die niet goed gaan.
De pandemie lijkt eindelijk op zijn retour omdat het inmiddels op het nieuws wordt overschaduwd door nieuwe ellende en nood in Oost-Europa. Waar is dat overigens niet in de wereld? Ook in ons buurland Myanmar bijvoorbeeld is nog steeds heel veel ellende aan de hand. Je hoort er niet al te veel meer over omdat het ver van ons bed is, oud nieuws, en toch...
Inderdaad. Mensen zijn meer en meer ziek. Velen zijn het, helaas voor de prachtige wereld, ongeneeslijk. Wat mensen elkaar en bijvoorbeeld ook dieren en de natuur aan doen is meer dan onvoorstelbaar en verwoestend.
Vanmorgen stuurde ik een afbeelding van de voorpagina van het Algemeen Dagblad van exact 75 jaar geleden naar een Nederlandse vriend die vandaag in Thailand die geboortedag viert. Toen ik een paar fragmenten uit die krant zag kwam in me op dat het slechts het veranderen van de namen van een aantal mensen en landen is om het verhaal het nieuws van vandaag te maken. Ellende. Het is helaas van alle tijden. Al van voor onze jaartelling begon. Nog veel verder, 543 jaar voor die jaartelling begon (de start van de boeddhistische jaartelling) al. En nog veel verder daarvoor. En het zal ook altijd zo blijven. Niets nieuws onder de zon zou je kunnen zeggen en toch...
Met al onze ('sociale') media is alles dichterbij gekomen en krijgen we informatie (die waar of verzonnen is) steeds sneller en meer op ons bordje. Afgelopen week las ik dat uit onderzoek blijkt dat sommige jongeren al tot 80 uur per week besteden aan sociale media. Het favoriete Gamen en de moderne on-line studie niet inbegrepen. Sta er eens bij stil. Een week telt 168 uren! Geen wonder dat je zegt dat je het erg druk hebt met 'rijk' gevulde dagen en weinig tijd hebt voor iets anders.
Je zou je toch kunnen afvragen hoe 'sociaal' dit allemaal is en of dit nog sociale kwaliteit (diepere verbinding) van interacties tussen mensen oplevert. Het is een verslaafde beïnvloeding door een overkill aan informatie die je geest in de continue modus van 'op hol zijn' houdt. Of je er, de paar uurtjes die per week over blijven, lekker op slaapt vraag ik me ook nog eens af.
De focus uitsluitend op die ongeneselijk zieke mensen en wat ze allemaal met de wereld doen blijven richten, waar we continue toe worden aangezet, maakt somber, depressief en ook weer ziek. Je geeft die lieden zelfs juist nog meer aandacht als beloning en opent voor jezelf een negatieve energie spiraal. Een draaikolk waarin je terecht komt die je energie opslurpt omdat je probeert er uit te komen, weer beter te worden. Het voelt als in drijfzand terecht te zijn gekomen. Er is hoop tot je opgeeft, je je er bij neerlegt, zij iemand me eens. Hoe dan?
Focus op 'het licht' in plaats van op de duisternis om ons heen. Duisternis bestaat immers simpelweg niet in het licht. Mijn voormalige gast, Hilsue Wong (met dank voor de foto van de zonsondergang in Hongkong), geeft het in die korte mail met die 'simpele' foto pakkend aan. En dat licht dat vind je in enorm veel dingen. Een kwestie van houding en aandacht op al dat moois dat er voor je is. Verbinding met zaken en mensen in je leven die er daadwerkelijk in positieve zin toe doen. In geven en in mogen nemen.
Volgens mij hebben veel mensen juist dat nodig om van hun aangeleerde en aangeprate 'ziekte' af te komen en weer eens wat meer te gaan stralen zoals de zon op die foto die ik kreeg. Jouw goede humeur en positieve energie doen er in de wereld toe. Het helpt jezelf en de mensen om je heen met hun gezondheid.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com
Weer een mooie blog, Frans,
BeantwoordenVerwijderenHet gevoel dat de duisternis het licht lijkt te overschaduwen herken ik omdat zoveel ellende in de wereld te groot is om nog te kunnen bevatten. Het licht, het richten op het positieve, het positieve in de mens heeft er altijd aan bijgedragen dat de wereld er een beetje beter op werd. Laten we daar met ons alle op blijven focussen zodat er weer licht verschijnt aan het einde van de tunnel van zoveel ellende.
Marcel