Laat je echte gezicht zien en wees er blij mee. Die selfie lach is zo onecht.

Meer en meer mensen hebben hun I-Phone of tablet als hun allerbeste vriend in hun leven. Het lijkt tegenwoordig de meest fantastische en optimale relatie die je in je leven maar kunt hebben. Dag en nacht beschikbaar voor je, het 'verbindt' je met de wereld om je heen en beheerst je leven. Het is niet eens meer mogelijk om deze relatieverslaving nog uit te schakelen. Niet meer weg te denken en volledig van de kaart als door welke technische storing dan ook de relatie ineens plots verbroken wordt. Wat moet je dan nog doen? Zelfredzaamheid bestaat niet langer meer (ondanks alle pogingen die ons team in mijn voormalige werk in de Veiligheidsregio daar ook allemaal voor geprobeerd heeft). Het enige dat voor het in stand houden van die relatie nodig is, is energie. En wederom biedt marketing daar een oplossing voor. Veel extra 'power-banks' om de vriendschap / relatie draaiend te houden worden aangeboden. Ik lach er steeds mee om als ik mensen om me heen niet meer zie genieten van hun ontbijt, luch of diner met al die dingen naast hun bord.

Vergelijk dat maar eens met menselijke relaties die andere 'power banks' nodig hebben, ze raken meer en meer op de achtergrond. misschien een keer in een andere blog meer daar over.

Deze week wil ik enkele gedachten delen over hoe gelukkig en blij je munt zijn met jouw unieke gezicht en die natuurlijke glimlach. Maar zijn we daar eigenlijk wel blij en gelukkig mee?

Voor mij lijkt het er steeds meer op dat mense, en ja vooral dames, absoluut niet trots en bij zijn om zichzelf te zijn. Ze zijn bang voor hun eigen gezicht omdat de buitenwereld laat geloven dat dat gezicht toch echt te bizar is om te laten zien. Als ik hier door de grote winkelcentra loop, tijdschriften open, gezichten en foto’s zie (vol dikke lagen make-up, foto’s met filter en allemaal gefotoshopt dan toont dat toch aan dat mensen zichzelf niet echt zien zitten zoals ze van nature zijn. Bang om hun echte authentieke en natuurlijke schoonheid te laten zien. Volledig in de ban van marketing en het door hen ingeprintte stigma dat jij in ieder geval niet mooi genoeg voor deze wereld bent. En zij kunnen je daar wel even bij helpen om dat te veranderen.

En begrijp me niet verkeerd, ik hou zeker van die kleine finishing touch, maar niet van de schilderijen die mensen van zichzelf maken. Onzinnige kunstwerken waarachter ze zichzelf trachten te verbergen. Wat een ellende voor hun partner die ze in de avond ‘echt’ tegen komt. Beter om het licht maar snel uit te doen.... Zijn we nog te redden?

Ik had een tijdje een Thaise vriendin die werkelijk gezichtsschuw was. Voor de nacht werd het dag schilderij zelfs omgetoverd in een nacht schilderij. Super knap want ik had het eerst niet eens in de gaten tot ik een keer iets vroeger dan gepland thuis kwam. Een schok voor haar voor mij een mogelijke bevrijding voor haar... het mocht uiteindelijk niet baten.

Met de introductie van de zogenaamde 'sociale' media begon ook een nieuwe 'Selfie-cultuur' te groeien. Mensen laten hun gemaakte en onechte blije glimlach zien en geloven dat de wereld om hen heen denkt dat ze helemaal gelukkig zijn. Ze spelen een mind-game met zichzelf om te geloven dat de wereld om hen heen dat geluk voor waar aan neemt. Iedereen deelt immers op die sociale media hun super gelukkige leven... waarom zou je dan ook geen deel uitmaken van die zelfde familie of gemeenschap?

Heel vaak sta ik bewust stil. Gewoon om de meest fantastische manieren te bekijken hoe, met of zonder 'selfiesticks', mensen zichzelf op de sociale media willen laten zien. Voor een fractie van een seconde veranderen ze zichzelf om dat gemaakte geluksmoment, dat geimproviseerde gezicht, met de wereld te kunnen delen.

Kijk er ook eens naar. Het is zo leuk om te zien hoe dat zelfde gezicht, direct na het maken van de foto, direct verandert in het ware gezicht.

Het brengt me meer en meer plezier en daarmee voel ik me gestimuleerd om de natuurlijke glimlach die ik meestal op mijn gezicht heb, omdat ik me gewoonweg meer dan lekker in mijn vel voel zitten, maar lekker te blijven eren.

Wat een fake wereld creeren we met z’n allen. Een wereld waarvan we denken dat andere mensen erin geloven, onze natuurlijke schoonheid niet meer waarderen en respecteren. En dat terwijl we nog voor onze geboorte dat super mooie en unieke geschenk, ons natuurlijke gezicht, voor niets hebben gekregen...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

www.captijninsight.com 

captijninsight@gmail.com