Ik herinner me nog goed hoe ik als jong jochie op mijn geel
met zwarte wegenwacht step door het tunneltje van Bloemendaal naar de lagere
school ging. Bij die tunnel waren heel veel struiken waarin onder andere
rozenbottels groeiden.
Op enig moment het moet ergens begin mei zijn geweest,
hoorde ik toen ik met mijn step aan de hand liep (want er stond regelmatig een
politieman te controleren, je mocht er niet fietsen en niet steppen), een zacht
gepiep uit de struiken. Er was een vogelnest met jonge musjes.
Haast dagelijks stopte ik op de heen en terugweg even en
zonder die vogeltjes te verstoren zag ik ze opgroeien. Het maakte me super
blij. Een gevoel van geluk. En eigenlijk werd er ook een zaadje in me geplant
om vogels leuk te vinden. Het was dan ook een top ervaring om hier in Thailand
bijna vier jaar met een uil te mogen wonen.
Ongeveer een week of twee geleden deed ik in alle vroegte
mijn voordeur weer open. Op nog geen anderhalve meter afstand zat er een
prachtige tropische vogel in mijn conifeer. En jawel hoor een nest. Leeg nog.
De dag erop een eitje, de volgende dag nog een en uiteindelijk lagen er drie
eieren.
Mijn deur staat als ik thuis ben altijd wagenwijd open.
En tegen de insecten heb ik speciale hor deuren. Binnen naast de voordeur staan
twee krukjes. Vanaf een van die krukjes kan ik zonder de vogels te storen dat nest
van heel dichtbij observeren. Het voelt als een soort meditatie en het meest
fantastische voor mij is, nu de drie vogels pas zijn geboren, dat ik dat hele
gevoel van geluk van die kleine Frans van vroeger weer helemaal terug heb. Het
is een meer dan fantastische ervaring en... het kost helemaal niets.
Is het niet te gek voor woorden dat we met al ons hollen,
met altijd maar gaan voor meer, met ons vooral druk maken om wat de wereld om
ons heen mogelijk wel niet van ons vindt, met ons presteren, het contact met
die super eenvoudige dingen die je blij maken verliezen.
En... het is slechts een kwestie van stilstaan. Even dat
krukje pakken en volop en ten top genieten van dat wat je voorgeschoteld
krijgt.
Geweldig om dat weer te kunnen en mogen ervaren. Je
verbinden met de natuur en nog wel gewoon in je voortuin ook.
En eigenlijk was het voor mij ook een grote spiegel.
Vogels en heel jonge kinderen zijn, boven mensen na hun eerste
levensjaren, gezegend met het ontbreken van concepten. Ze maken zich geen
zorgen over de toekomst, hebben geen last van het verleden, geen woorden in hun
hoofd, en geen angst over wat hun omgeving wel niet van ze zou kunnen denken. Hetzelfde
had ik toen als kleine jongen op mijn step.
De ervaring met dit vogelnest in mijn voortuin spiegelt
me dat ik stap voor stap vooruitgang boek in het weer bereiken van die zegening
die ik ooit had.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
www.captijninsight.com
captijninsight@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten