Onze ratio (keuzes maken / beslissingen nemen uit de
berekening van de relatie tussen dingen en uitkomsten uit geleerde feiten)
bestaat dan nog niet echt. Het heeft een relatie met leren. We leren ratio dus
aan.
"Leren is het verwerven van nieuwe, of het aanpassen
en versterken van bestaande kennis, gedragingen, vaardigheden, waarden of voorkeuren
en het kan het samenvoegen van verschillende soorten informatie omvatten"
(Bron: Wikipedia).
Al snel in het leven beginnen we te leren en worden we,
zonder het zelf te weten, geprogrammeerd. Leven en leren, dus gevoel en ratio, gaan
de eerste paar jaar van ons bestaan in balans hand in hand samen.
Steeds vroeger in ons leven, gedreven door de verwachtingen
van onze omgeving, cultuur, marketing (ik zie dat als het cultiveren van
verlangens), vervaagt het gevoel in relatie tot het leven (dus emotie) en neemt
leren (ratio) een enorme vlucht. Emotie komt daarmee op de achtergrond te
staan.
Ouder en misschien wijzer, ontdekken mensen dat het leven
helemaal niet berekend kan worden of berekenbaar is. Ze ontdekken een gebrek
aan gevoel en proberen ze soms hun emoties te tonen en vrij te maken. Vaak weten
ze niet hoe ze hiermee om moeten omgaan. Vreemd om te zeggen, ze moeten het
leren. Of misschien beter om te zeggen dat ze moeten ontleren dat alles in het
leven berekenbaar is. Ze komen er meer en meer achter dat alleen een rationele
benadering duurzame vriendschappen en diepere persoonlijke relaties juist
schaadt.
Managementtools helpen ons te begrijpen dat er een 'masculiniteit'
(basale mannelijke manier van ratio en overtuigen / debat) en een 'feminiteit'
(fundamentele vrouwelijke manier van emotioneel verbinden en dialoog) is. Maar
in ons leven, wanneer we echt eerlijke en oprechte connecties willen, dus geen
nep aangeleerd empathie gedrag, zijn managementvaardigheden niet nodig, zelfs
niet gewenst. Er moet een goede mix, weer die juiste ratio – emotie balans, zijn
en mensen moeten in staat zijn om deze mix te gebruiken in hun authentieke
benadering van situaties.
Zogenaamde 'zelfhulpboeken' en tijdschriften met
betrekking tot 'gezondheid', 'relatie' en 'jezelf ontdekken', geven ons meer en
meer het advies om vanuit ons hart te handelen en dat hart te volgen in plaats
van onze rationele gedachten. Maar is dit echt de beste oplossing? Is dit de
echte waarheid? Wat betekent het om je hart te volgen? Is het echt mogelijk? Is
het hart het centrum van onze emoties? Nee dus!
Op een rationele manier leert Mind Science ons dat ons
orgaan hersenen, door evolutie, opgebouwd is uit drie hersentypes. Het reptielenbrein
(overlevingsinstinct), het zoogdierbrein (gevoelens / emoties en
geheugenvorming) en het deel van de neocortex / het menselijk brein (taal,
redenering, logica en toekomstplanning). En ja ik weet dat er inmiddels ook weer
nieuwe kennis is. Maar laten we dit even nemen om zaken iets beter te kunnen
begrijpen.
De hersenen hebben twee hersenhelften. De rechterkant van
de hersenen heeft meer te maken met verbale emotionele (gevoel) zaken. De
linkerkant meer met rationele / logische. De innerlijke voortdurende strijd
tussen onze ratio en emotie wordt veroorzaakt door onze hersenhelften, dat
geevolueerde menselijke deel daar van, die steeds met elkaar in ‘gevecht’ zijn.
Ooit een kat of hond zien lijden aan zijn verleden of zijn toekomst? Ik vermoed
dat ze meer dan wij mensen leven in verbinding met het nu.
Dus niet ons hart, maar ons brein is die algemene manager
die verantwoordelijk is voor het selecteren van een rationele benadering
(keuzes in relatie tot onze waarheid (dé waarheid is meestal veel groter)) of
de emotionele (gevoel / intuïtie / innerlijke wijsheid) benadering. En dat
emotionele gevoel komt weer op uit ervaringen vanuit het verleden. Niets met
hart te maken dus. Misschien eerder nog als je dan toch naar dat hart wilt
wijzen met het hartchakra.
Emoties zijn persoonlijk gerelateerd en kunnen voor elke
persoon anders zijn. Het positieve of negatieve gevoel dat je krijgt heeft te
maken met je pré- of onderbewuste geest. Je hebt in het verleden geleerd om
deze gevoelens te krijgen of op te wekken in relatie tot bekende of onbekende situaties.
Dus, misschien zonder zelfs maar te weten, zijn je gevoelens reacties die je bij
een situatie waarin je bent of die je tegemoet ziet kiest en niet emoties die
je overkomen. Tijdens de eerste jonge jaren van je leven en uit je
levenservaringen heb je ze jezelf 'aangeleerd'.
Als volwassene of op zijn minst als een wat 'oudere'
persoon, kun je jezelf de vraag stellen of die emoties je nog steeds op de best
passende manier dienen en je helpen in groeien, met anderen verbinden, delen,
liefhebben en genieten.
In je persoonlijke, maar ook in je werk heb je een balans
nodig in je respons uit ratio en emotie. Hoe ouder je wordt en hoe meer
levenservaring je hebt opgedaan, hoe meer je ontdekt dat het leven kunst is. We
hebben allemaal het gereedschap in ons om met het leven om te gaan. Niemand kan
het leven berekenen. Je leven Leven is je leven voelen. Tijdens het opgroeien
en het stappen zetten in onze loopbaan zijn we het gevoel meer en meer
verloren. Het weer terug krijgen is slechts een kwestie van ont-leren.
Wees je bewust van de keuzes in het leven die je al hebt
gemaakt (of uit je beste bedoelingen voor je door je verzorgers werden gemaakt).
Zoek eens wat dieper naar de bron van emoties die je verontrusten en stop ze
gewoon. Makkelijk gezegd en misschien ook wel makkelijker gedaan als je die
bron kent en er nu om kunt lachen of een andere keuze kunt maken. En ja, open
je hart, zodat je innerlijke energie kunt geven en ontvangen, maar verander je
gedachten en gedachtenpatronen.
Verander de strijd van je piekeren en lijden die wordt veroorzaakt
door keuzes uit ratio of emotie. Stap vaker in de rol van toeschouwer en begrijp
het speelse spel tussen die twee.
Frans Captijn
www.captijninsight.com
captijninsight@gmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten