In de westerse wereld is de dood een taboe. Mensen hebben
problemen met de dood en willen er vooral ook niet aan denken of over praten. Diverse
mensen leven dan ook alsof ze nooit zullen sterven en komen er als ze sterven pas
achter dat ze eigenlijk nooit hebben geleefd.
Bijna vier en een half jaar woon ik nu in een andere
cultuur, Thailand. In die cultuur is dood een normaal en geaccepteerd gegeven
in de voortdurende levens- en persoonlijke ontwikkelingscyclus van geboorte,
leven (je missie vervullen en groei van innerlijke wijsheid), dood (jezelf
bevrijden van je lichaam, de tijdelijke tempel waar je in dit leven gebruik van
mocht maken), opnieuw zijn (wedergeboorte), enzovoort. In Zuidoost Azië wordt
het de cyclus van Samsara genoemd.
Omdat dood hier volledig is geaccepteerd en geïntegreerd is
in het leven van alle dag, is het een krachtige en enorm waardevolle persoonlijke
raadgever. En niet alleen dat. De dood kan ook een grote gids zijn in de
beleving van zaken en in het relativeren van zaken waarmee je in je leven te
maken hebt of waarmee je te maken krijgt.
We piekeren en tobben wat af. We moeten aan allerhande
situaties het hoofd bieden. Regelmatig zijn we van slag omdat we geïrriteerd
zijn. We kunnen gedesoriënteerd zijn en niet weten welk besluit we moeten
nemen. We kunnen ons onzeker voelen, etc..
Waarom draaien we in zo’n situatie dan niet ons hoofd
naar de linkerschouder om onze ‘zwarte kraai’ (de dood) om raad te vragen?
Het is slechts een kwestie van het je bewust zijn van die
vogel die altijd al op je schouders zit omdat hij doodeenvoudig deel uit maakt
van je leven. En vanuit die rol en positie die die vogel inneemt kan en zal hij
altijd gratis goede raad en advies aan je geven over beslissingen die je moet
maken. Je hoeft het alleen maar te vragen.
"In een wereld, mijn
vriend, waar de dood de jager op jou is, is er geen tijd voor spijt of twijfels
... Je hebt weinig tijd, en al zeker niet voor onzin spelletjes. "
Carlos Castaneda
Stel
jezelf eens de vraag: Als ik nog maar vier weken te leven zou hebben, zou ik me
dan zo opwinden over deze zaak of dit probleem? Zou de manier waarop ik me er
nu over opwind, me niet enorm storen? Zou ik mijn kostbare energie hieraan
daadwerkelijk (nog) willen investeren?
Wij
zijn meesters in het creëren van onze eigen illusies. Vaak zijn veroorzaken die
negatieve gevoel en slapeloosheid. Vraag jezelf eens af wat al het lijden,
piekeren, je twijfels, enz., je al écht in je leven tot nu toe hebben geholpen.
Je hebt energie verslonden door het creëren van al die dingen in je hooft. Ze
hebben je geholpen om het leven van je leven regelmatig te verstoren.
Een
ander nuttig ding van onze persoonlijke zwarte kraai?
Het spiegelt
ons belachelijke jachtgedrag naar onze verlangens en het daaraan blijven vastklampen.
Onze strijd voor het krijgen macht, status en positie. Wat stellen die
eigenlijk voor? Zijn we feitelijk niet allemaal hetzelfde? Een van de
belangrijkste bronnen van ons piekeren is een vals geloof in ons hoofd dat
alles altijd zal blijven bestaan. De dood toont ons dat helemaal niets, maar
dan ook niets, blijvend is. Alles is slechts tijdelijk.
“Berooid verlaten we deze wereld. Zonder lintjes, zonder titels, zonder succes,
zonder mislukking.”
Nan Huai Chin
Wees je
meer gewaar van je zwarte kraai. Nodig hem of haar uit om vaker je persoonlijke
gratis waardevolle raadgever te zijn.
Als je
het fenomeen 'dood' beter probeert te begrijpen zal je gegarandeerd een beter,
gezonder, vrijer en vol leven hebben. En misschien zal je je daarin vooraleerst
wat alleen (al-een) voelen.
Het
gedicht "Helemaal Alleen" van het boek: "Bloemen van de
Shanidar" vertelt:
Helemaal Alleen
Toen ik slechts voor een deel leefde
Had ik veel gezelschap
Toen ik volledig begon te leven
Was ik alleen
In het beste gezelschap
Leef je
levensschat nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten