Een
paar weken terug een hoop commotie. Op Facebook verschenen berichten waarin werd
aangegeven: “Morgen is de deadline !!! Alles wat je
hebt gepost wordt publiek vanaf morgen. Zelfs de berichten die zijn verwijderd
of ongeautoriseerde foto's.”. Channel 13 nieuws (heb ik nog nooit van gehoord
overigens maar het is in ieder geval een ongeluksgetal) had het over de
verandering in het Facebook-privacy beleid. Door een verklaring te posten zou
je weer ‘veilig’ en je privacy gewaarborgd zijn.
Het bleek
dat dit bericht een – zich snel verspreidende – grap was. Het was een van een
aantal virale Facebook jokes, vermoedelijk alleen maar gemaakt voor het plezier
van de grappenmaker. Veel mensen die zich zorgen maken over het verlies van hun
privacy deelde deze verklaring, niet wetende dat het een grap was.
Deze
week kreeg ik een zeer
kort grappig YouTube filmpje toe gestuurd
van een man die selfies van zijn vrouw en zichzelf maakte tijdens een
woordenwisseling die zij met hem aan ging. Om haar te kalmeren nam hij steeds
een Selfie, waarop ze samen een brede en gelukkige lach tonen, om de wereld te
laten zijn hoe gelukkig ze samen wel niet waren.
De combinatie van deze twee voorvallen bracht me op het
idee om dit blog te delen over de illusie van privacy en de gelukkige levens
die we tegenwoordig in onze digitale en ‘sociale’ media wereld te zien krijgen.
De vraag die ik mezelf stelde was; "Hebben we eigenlijk
nog wel privacy?"
De buurvrouwen die vroeger nog wel eens een oogje in het zeil hielden verstoren
onze privacy niet meer. Ze zijn zo verbonden met hun mobiel dat ze nog
nauwelijks oog hebben voor wat zich bij de buren af speelt. Daarmee echter
hebben we de privacy niet terug.
Mijn waarneming en ervaring is dat we haar al heel lang
geleden hebben verloren. Het is slechts een illusie, iets dat zich nog slechts in
ons hoofd afspeelt, te denken dat we haar nog steeds hebben.
Zeker als je als Nederlander in het buitenland woont
ervaar je dat het al lang niet meer alleen 'Big Brother' is die ons in de gaten
houdt. Er zijn vele kleinere 'broeders' en 'zusters' die ook aardig gluren.
En zonder er bij stil te staan voeden we (of anderen over
ons) alle systemen die ons steunen in het verlies van onze privacy als maar
verder. Een continu proces. En als we er dan ineens mee worden geconfronteerd,
zoals met het nep bericht op en over Facebook, gaan we mopperen of proberen we
er voor te zorgen dat onze privacy ‘veilig’ blijft. Maar we zijn haar al kwijt…
Het is te laat om onze privacy nog terug te krijgen (denk ik).
Het was en is onze eigen verantwoordelijkheid om dingen al
dan niet te delen op bijvoorbeeld Facebook. Sociale media waar we notabene ook
nog eens gratis gebruik van kunnen maken (of er gratis voor kunnen kiezen er geen
gebruik (meer) van te maken. Iets dat ons overigens geen privacy terug geeft).
Overal ter wereld laten we sporen achter. Door te reizen (wereldwijde
verbinding van onze i-phones etc., met de antennemasten waar we ons bevinden),
aankopen (betalen met betaalkaart), ons gedrag (camera's op het werk, in het
openbaar, in winkels, etc.), sociale media (laten zien en vertellen van de
zonnige kant van het leven en het continue aangeven van die plekken waar we
zijn, of waar we naar toe gaan), persoonlijke berichten over je op het internet
(of die nu waar of niet waar zijn) die gemakkelijk via bijvoorbeeld Google zijn
te vinden.
Kortom het is super gemakkelijk om ons op te sporen en om alles over ons te
weten te komen.
In de wereld waarin wij leven is het, helaas misschien, zo goed als niet
meer niet meer mogelijk om dingen te verbergen of meer privé te zijn.
En waarom niet delen zoals het leven werkelijk is? Wat is er eigenlijk te
verbergen? Verbergen van dingen maakt zelfs andere mensen nieuwsgierig. Ze zijn
daarmee een impuls die anderen bereidt maakt om er op een creatieve manieren achter
te komen wat er gaande is (en er vanuit hun eigen beleving in veel gevallen ook
nog eens hun eigen verhaal over te verspreiden).
Iedereen is al lang meester in de wetenschap dat het leven niet alleen maar
fijn, mooi en pluizig is. Niet alleen maar liefde en licht. Er zijn altijd twee
kanten, twee gezichten. Alles heeft immers licht en donker. Maar in verreweg de
meeste gevallen zien we alleen de zonnige kant die wordt getoond. Bang voor de
reacties van wat anderen wellicht wel zouden kunnen denken van de in onze ogen ‘minder
rooskleurige’ omstandigheden in ons leven.
En ja, we zijn unieke persoonlijkheden. We zijn absoluut niet uniek, dat speelt
zich alleen maar af in ons hoofd, in die dingen waar we last van hebben, waar
we over piekeren, die ons in negatieve zin bezig houden of beïnvloeden; Verlies
van werk, gebroken relaties, ziekte, misschien misbruik, geen gemoedsrust.
Door het groeiende inzicht dat ik heb in wat er in de levens van velen daadwerkelijk
af speelt geloof ik die mooie verhalen op de sociale media steeds minder,
gewoonweg vaak niet meer. De fantastische verhalen en de prachtige foto’s vol met
brede lachen versluieren regelmatig de onderliggende waarheid. Ze tonen slechts
de ‘perfecte’ show. En ‘The show must go on.”
Als je alles wat je ziet of leest op Facebook zou moeten geloven, dan is er
bijna geen enkel persoon of gezin meer in deze wereld die of dat nog iets te
klagen heeft. Hoe verschillend kan perceptie toch zijn…
Ik dacht er dan ook aan dat het bang zijn om onze ‘privacy’ te verliezen
misschien te maken heeft met de angst om de wat minder zonnige kant van ons
leven (ons levensverhaal zoals iedereen zo’n verhaal heeft) in het openbaar te tonen.
En daarmee missen we misschien aardig wat kansen. Kansen om voor die
problemen of omstandigheden waarmee we kampen gratis hulp of andere creatieve
inzichten te krijgen. We zijn immers met onze problemen helemaal niet uniek. We
kunnen gratis en voor niets, niet als bemoeizucht maar als er voor anderen
zijn, handreikingen krijgen om zaken in ons leven weer te laten stromen. Het is
en blijft een persoonlijke keuze om die handreiking(en) al dan niet aan te nemen.
Immers; Even goeie 'vrienden' toch?
Waarom bijvoorbeeld geheim houden dat je je baan kwijt bent geraakt? Veel contacten
in het sociale netwerk zijn bereid om je op een creatieve manier te helpen of
om andere oplossingen te vinden. En ook een steuntje in de rug of een
schouderklop kan op zijn tijd geen kwaad om uiting van geloof of positieve
energie te geven in een tijd dat je dat echt wel even kunt gebruiken.
Als je je down voelt heb je een gebrek aan energie om creatieve gedachten
te laten ontstaan en het geloof in jezelf hoog te houden. Jouw waarheid aan ideeën
of oplossingen is slechts een deel van dat wat er aan mogelijkheden is. Dat
deel dat je, tot nu toe, mist is er vaak wel bij anderen die niet in het
probleem of de situatie zitten maar er van een afstand naar kunnen kijken. Een
waarneming zonder of tenminste vaak met vele malen minder emotie.
Soms hoor je wel eens de quote: "Durf te vragen.”. Je kunt sociale
media voor en in je leven gebruiken voor goede en slechte tijden. Durf je leven
te delen waardoor je je open stelt voor anderen om er in moeilijke situaties of
perioden voor je te zijn. Het is de bereidheid tonen om te durven ontvangen, je
met anderen oprecht te verbinden en samen te gaan voor echt en zo gelukkig
mogelijk leven. Er is niets te verbergen.
En ik hoor mensen denken… En hoe zit dat dan met jou Frans?
Ik prijs me dankbaar om, over het algemeen, een super fijn en verbonden
leven te mogen en kunnen leven. Dat zegt overigens absoluut niet dat ik alleen
maar gelukkige ervaringen ken. Net als vele anderen ben ook ik mijn baan kwijt
geraakt, moest ik omgaan met hartzeer in liefde, met een echtscheiding, tegenslagen
in het leven, bedreigingen en een poging tot ontvoering, en - nog steeds na zes jaar -, terugkerende gevolgen van mijn
burn-out. Verschillende van die ervaringen deelde ik al in mijn weekblogs.
Gewoon om te groeien door het delen van inzichten. Het maakte en maakt me
sterker. Het beste ding misschien wel in mijn leven, en die mensen die me
werkelijk kennen herkennen dat zeker, is dat ik mijn hele leven altijd al mijn
innerlijke ‘nar’ levend houd. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Ik heb niets te verbergen. En als je mijn naam intikt in google ... krijg
je aardig wat verhalen van en over mij te zien. Geniet van de vele ‘story’s’
meestal opgetekend door anderen over mij. Ik ben de enige die mijn waarheid kent
en ik ben blij om daarmee te leven.
Geniet van de voortdurende illusie shows van privacy en gelukkige levens. Lach
er regelmatig om en lees ze met een tikkeltje zout in de overtuiging dat de waarheid
net een tikkeltje anders kan zijn. En als je het met elkaar even niet meer ziet
zitten… Selfies kalmeren ;)
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten