Voor veel mensen niet meer dan de normaalste zaak van de
wereld voor velen ook niet.
Tijdens een Dhamma lezing (Boeddhistische les) werd me
verteld dat volgens de Thaise traditie, ook al zijn er drie maaltijden per dag,
er tenminste één maaltijd op een dag als gezin gezamenlijk moet worden gebruikt.
Dit voor de saamhorigheid, om gedachten met elkaar te wisselen en van elkaar en
van Dhamma (hoe zonder piekeren te leven) te leren en je bewust te zijn van de
voeding die je tot je neemt. Geen televisie aan, geen mobieltjes. Het is de gebruikelijke manier om echte verbinding
met elkaar te houden.
Een vorm van je huis als veilige en ontvankelijke thuisbasis
te blijven houden.
"Sommige mensen beweren dat ze overladen worden met
werk. Maar als je bedenkt dat feitelijk de enige reden dat ze zoveel tijd als
kostwinner (of kostwinners) te besteden aan werken is om je kind naar de
dagopvang te kunnen laten gaan, om in een nog luxere auto te rijden of om in
een nog groter en comfortabeler huis te kunnen wonen, denk dan eens opnieuw.
Als je geen tijd over houdt om je kinderen zelf op een behoorlijke manier op te
voeden en je kind later bijvoorbeeld verslaafd raakt aan heroïne als gevolg van
jouw nalatigheid, dan is een miljoen Euro nog onvoldoende om het probleem te
verhelpen”, vertelde de leraar.
Hij ging verder: "Als je daarentegen door er voldoende
tijd voor te nemen volle aandacht geeft aan de opvoeding van je kinderen dan
wordt niet alleen jij maar ook je kind beloond. Je investeert in het laten
groeien van een goed voorbeeld van wat en hoe een mens kan zijn.
Veel ouders maken zich soms letterlijk ziek in de rat
race om geld te verdienen. Geld in heel veel gevallen voor nóg meer luxe en uiterlijk
vertoon. En wanneer ze de tijd hebben om hun geld uit te geven met hun gezin
dan zijn ze in veel gevallen in die tijd nog niet eens echt met elkaar verbonden.
Ze blijven verbonden met werk, omdat ze in het waandenkbeeld blijven hangen dat
het werk en de buitenwereld ze echt niet kan missen. Mensen noemen zichzelf
manager, maar ze kunnen niet eens hun eigen leven op een goede manier organiseren
(De persoonlijke ontdekking die ik over mijn leven jaren geleden mocht meemaken).
“Kinderen opvoeden betekent meer dan er voor zorgen dat
er eten voor ze is, een dak boven hun hoofd, dat ze kunnen deelnemen aan
allerhande clubs – waar je voor moet organiseren of zelfs uit moet kijken om
niet zelf te gaan stressen om ze brengen en te halen -, dat ze de nieuwste mobieltjes
(electronische nanny’s) hebben zodat ze zichzelf bezig kunnen houden en jou
verder niet storen.”, vulde de monnik aan.
Veel ouders ontdekken, als het te laat is, dat ze het
verleden niet kunnen terug draaien. Ze zijn dan teleurgesteld over wat er mis is
gegaan en waarom ze dat niet in de gaten hebben gehad. Eigenlijk houden ze zich
dan de spiegel voor dat ze niet de oprechte zorg hebben opgepakt om het kind
naar behoren op te voeden, zo vertelde hij verder.
Het Boeddhisme leert is dat ouders hun kinderen zo lang
als dat op een normale manier kan gedrag moeten aanleren. Zowel kinderen als
ouders moeten elkaars gezichten zien en de tijd nemen om zich oprecht diep met
elkaar te verbinden. Dat doen met tenminste een gezamenlijke maaltijd per dag
is wel de minste inspanning voor oprechte aandacht voor elkaar. Mobieltjes en televisie uit. De tijd nemen om niet alleen naar elkaar te luisteren maar om juist open te staan voor dat wat er in de gezinsleden om gaat."
De lezing kwam wel bij mij binnen. Als ik aan de beste
lange periode van mijn leven in Nederland terug denk. Elke ochtend zag ik
gehaast ouders soms letterlijk hun kinderen bij het kinderdagverblijf of de
dagopvang droppen. Net voor sluitingstijd kwamen ze regelmatig met de tong op
hun schoenen en vaak nog meer gehaast door de voorbereidingen die ze nog
moesten doen voor hun avond activiteiten, weer ophalen.
Mijn ouders waren beiden mensen die het druk hadden en
hard werkten maar ze voelden zich verantwoordelijk om zelf de kunst van het
opvoeden op zich te nemen. Ze beseften dat er tijd geïnvesteerd moest worden om
het gezin verbonden te houden en om te weten wat er in (ons) om ging. Tenminste één keer per dag en meestal in de avond aten we dus met elkaar. Als er tijd was voor het gezin dan was die tijd ook voor het gezin. Geen mobieltjes aanwezig zo je ziet op de foto hiernaast en ook de televisie was altijd uit.
En jawel, ondanks het feit dat ik een perfect voorbeeld
kreeg aangereikt, maakte ik in het begin van mijn loopbaan exact dezelfde
fouten als de monnik omschreef. Werk was mijn leven en als ik eerlijk ben heeft
dat aardig zijn tol opgeëist. Ik ben super blij dat ik ondanks dat steeds
betrokken en verbonden ben gebleven met mijn kids. Zo gaaf om als ze hier zijn samen
in de grote verhuisdoos vol met enveloppen met foto’s te kijken en te verbinden
met het verleden. Reden waarom we nog steeds close met elkaar zijn en met het
leven van ons leven.
Wees je er van bewust en doe voorzichtig. Tijd vliegt en
komt nooit meer terug. Verbind je door af te schakelen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten