Deze week een aantal persoonlijke mijmeringen over het
meer en meer wegzakken van onze gevoeligheid in relatie tot de verbinding met leven
nadat ik een boek, geleend van buren, las.
Als je met blinde mensen om gaat zou je kunnen ontdekken
dat zij gewend zijn aan realiteiten die wij, die wél kunnen zien, ons niet zouden
kunnen voorstellen. Hun sensitiviteit in relatie tot voelen, ruiken, proeven en
geluid is zo goed ontwikkeld dat het ons, die kunnen zien, achter laat als een
soort saaie ballen. We hebben medelijden met mensen die niet kunnen zien maar
geven nauwelijks rekenschap aan de verrijking die de andere zintuigen hen
opleveren.
Natuurlijk is het feitelijk heel erg dat voor deze rijkdom
met de hoge prijs van blindheid ‘betaald’ is en het zou goed denkbaar zijn dat
wij net zo verbonden zouden zijn met- en afgestemd op – leven zoals zij zonder
het verlies van kunnen zien.
De verbinding die we maken met de wereld om ons heen doen
we met onze zintuigen. Kijken neemt daarbij ongeveer 70% van onze zogenaamde
zintuig ‘energie’ in beslag. Als we onze ogen dus sluiten hebben we automatisch
meer van deze energie beschikbaar om de gevoeligheid van onze andere zintuigen
te verhogen. Op die manier maken we met die zintuigen ons bewustzijn van en de
verbinding met de wereld om os heen veel groter. Proeven, voelen, ruiken en
luisteren – en je gewaar zijn van de energie om je heen- worden op die manier een
fantastische ontdekkingsreis en oprechte verbinding.
Ooit kregen we digitale mobiele middelen om ons te helpen
en om dingen eenvoudiger voor ons te maken. Tegenwoordig lijkt het er op dat dat
basis beginsel is doorgeslagen. Ze bepalen in steeds meer gevallen de betekenis
van ons leven. Mensen kunnen niet meer zonder. We zijn er niet alleen aan
gehecht maar ze zijn verworden tot verslaving en werken als drugs.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet tegen het gebruik
van ‘sociale’ media of digitaal verkeer. Ik gebruik ze zelf ook. Ik vind de afhankelijkheid
zo triest. De drug die mensen nodig blijken te hebben om zich met het leven nog
verbonden te voelen. Eigenlijk laten ze er in veel gevallen door zien dat ze
helemaal niet meer verbonden zijn. Althans niet met dat wat ze in zichzelf
hebben om oprechte verbinding te maken.
Ik weet dat alles dat je aandacht geeft groeit. Als ik
rond loop in winkelcentra, in de stad, in restaurants, zelfs tijdens onze
diensten in de kerk en, jammer om te moeten toegeven, ook meer en meer door
stafleden op de gezondheidslocatie waar ik woon en werk, zie ik mensen die het
grootste gedeelde van hun dag alleen nog verbonden zijn met hun mobiele ‘levenslijn
naar de wereld’.
Hongerige ogen, bang zijn om ook maar iets dat in de
wereld speelt te missen, het gevoel van verbonden te zijn, het idee dat deze
middelen betekenis aan je leven geven. Je kunt immers niet (meer) zonder…
Thich Nhat Hanh, een bekende Vietnamese monnik, noemt ze
middelen die ons helpen om onszelf te ontvluchten. Om ons te helpen ons vooral
niet met onszelf te verbinden. We zijn bang om thuis te komen. We zijn
ongerust, voelen ons alleen, zijn bang, twijfelen, zijn onzeker, voelen ons
verdwaald, jaloers, bezitterig en moeten al onze zorgen en pijn al dragen. Daarmee
in contact ko,en? Vou nee, liever niet. We denken dat dit middel een soort
paspoort naar langdurig plezier, vrede en vrijheid is. Feitelijk maakt het ons
blind en vernietigt het onze gevoeligheid om echt met mensen, onze omgeving en
met leven te verbinden.
Ze helpen ons om in een vicieuze cirkel te komen. Een
cirkel die begint vanuit aandacht. Van aandacht gaat het over in plezier, dan
naar gehechtheid, vervolgens naar voldoening, en uiteindelijk naar verveling en
frustratie. Kijk alleen maar naar de vele spelletjes die als ‘tijdverdrijf’
gespeeld worden. Meng die zaken in die cirkel met ongerustheid, jaloezie,
eenzaamheid, je zorgen en pijn en het maakt de cirkel tot een soort achtbaan.
En we zijn ons hier niet eens van bewust.
Onze gehechtheid aan onze digitale middelen is inmiddels geen
ondersteuning meer. Het is verworden tot noodzaak, een hang die je basis gevoeligheid
afstompt, een drug die je gevoeligheid en waarneming vertroebelt. Een vernietiger
van gevoeligheid.
In bewustwording ligt de sleutel. De sleutel om de
vernietiger van gevoeligheid en echte verbinding met het leven terug te slaan.
Zie ook eens het leed dat deze drug veroorzaakt onder
ogen. De ups en downs, de stress, angst en teleurstellingen, eenzaamheid, de
verveling waartoe het vaak onvermijdelijk leidt. Waar is de tijd gebleven om
eens gewoon niets te doen?
Besef eens hoe deze drug je bedriegt, namelijk in de
échte vrijheid om je werkelijk te verbinden met - en te genieten van elke
minuut- in het leven.
Begrijpen hoe, als gevolg van deze verslaving en de
manier waarop jij met de wereld om je heen om gaat (je programmering), je jouw
middel hebt vereerd en een waarde hebt toegekend die het simpelweg gewoon niet
heeft. Waar je zo gecharmeerd van bent speelt zich af in je hoofd. Niet in het
apparaat of de apparaten. Je zit als het ware in je ban.
Je hiervan bewust zijn haalt je uit die ban. Daarmee is
het digitale speelgoed, zelfs niet speels, niet langer meer de beheerser van - of
heeft het een grote betekenisvolle rol - in je leven. Zet het apparaat eens
vaker gewoon uit. De wereld draait gewoon door, je mist ook eigenlijk niets.
Het helpt je om je, net als een blinde persoon dat eigenlijk altijd al doet, te
trainen om de gevoeligheid van je zintuigen die je in je hebt terug te brengen.
Om je weer te verbinden met het echte gevoel dat je zintuigen je geven in de
verbinding met de wereld en de mensen om je heen. Je weer oprecht te verbinden
(en als dat te veel gevraagd is, tenminste weer eens respect te tonen. Is het
niet voor je tafel genoot dan toch tenminste voor de kok die aandacht aan je
eten besteed heeft).
Misschien vreemd om te zeggen. Laten we, om het
gemakkelijk te maken, zeggen dat het een verslaving is. Dan zal je, als je dit
gaat doen, rekening moeten houden met ontwenningsverschijnselen. Weet dat er
een fantastisch geschenk op je licht te wachten.
Je leert dat je weer meer en meer echt gaat genieten.
Uiteindelijk van alles (in plaats van niets meer). Je doet de grote ontdekking
dat waar je in elke persoon of in ieder ding van geniet iets in jezelf is. Het
orkest is in jezelf en de draagt het, net als je mobiel, overal bij je waar je
ook gaat. De digitale informatie over mensen of dat wat er gebeurt om je heen
bepaalt niet langer meer je melodie die het orkest in je speelt. En als je bewuster
geen aandacht meer geeft aan jouw digitale apparaat – je dus niet meer laat
storen of beïnvloeden door dat wat je ongevraagd toegeworpen krijgt – zal de
muziek haar eigen melodie gaan spelen; er is geen externe impuls voor nodig. Dan
draag je een vorm van heil in je hart dat niets of niemand er van buiten in kan
stoppen en ook niets of niemand je meer kan afpakken.
Je wordt je plotseling gewaar van realiteiten die je voor
jezelf nooit voor mogelijk had gehouden en respecteert ze. Echte genegenheid en
aandacht voor anderen. Ware verbinding. Geen reactie meer uit noodzaak maar uit
gevoel.
Wees je meer bewust van het gebruik van je digitale
ondersteunende middelen (en zet ze eens wat vaker uit). Als je jezelf manager
noemt en dat al niet eens voor jezelf kunt managen…
Wees, met je gezichtsvermogen, net zo verbonden met- en
afgestemd op – leven zoals blinde mensen.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten