Het managen van verwachtingen. Maak geen compromis met jezelf om je omgeving te behagen.

Voor de derde keer in nog geen week tijd kreeg ik gasten op mijn pad die aan het piekeren waren over de vraag; “Hoe kan ik een compromis met mezelf sluiten om op een manier te leven zodat ik voldoe aan de verwachtingen van mijn ouders of mijn omgeving over mij?” De vraag maakt me een beetje verdrietig omdat ik voel dat er een beperking in zit. Het is dan ook een uitnodiging om er deze week mijn blog aan te wijden omdat ik zeker weet dat meer vrouwen en mannen met het zelfde issue kampen. Misschien geeft het hen wat of een ander inzicht. Wellicht een iets langer blog dan gewoonlijk maar ik hoop voldoende interessante stof die boeit.

Ik ben zelf ouder, ik heb ouders – en hoewel ze fysiek niet meer om me heen zijn – wil en zal ik ze altijd respecteren en eren. Ze hebben me het leven immers geschonken. Maar betekent dit dat ik in mijn leven, of dat mijn kinderen in relatie tot mij, een compromis moet maken in het leven dat ik wil of feitelijk misschien wel moet kiezen om gelukkig te zijn?

Laten we er eerst op vertrouwen dat onze ouders en onze omgeving vanuit de beste intenties het beste voor ons willen. De innerlijke stemmen in je hoofd die je tijdens het piekeren hoort zijn geen stemmen van jou. Het zijn de stemmen van je ouders, grootouders, meesters in je leven, vrienden, relaties, etc.. Stemmen waarvan je denkt dat ze je intuïtie zijn, je innerlijke wijsheid. Maar dat zijn ze niet. Ze wijzen je er op dat je feitelijk een innerlijke strijd of misschien wel een oorlog tussen je ziel en je gedachten aan het voeren bent.

Jij wilt jouw manier van leven leven en daarvoor de keuzes maken die je op de beste manier helpen bij je groei, bloei en ontwikkeling. Zonder er wellicht zelf erg in te hebben ben je eigenlijk op speurtocht om het beste dat je te bieden hebt boven tafel te krijgen. En hoewel je eigenlijk al lang de pubertijd voorbij bent blijkt dat je er nog steeds middenin zit. Je bent een beetje in opstand met jezelf en het kind in de ziel geeft signalen af om te ontdekken – en daarmee gelukkig te zijn – wie en wat je werkelijk bent. Maar… jij wilt met jouw keuzes mensen die je dierbaar zijn en verwachtingen van je hebben geen pijn doen dus … denk je dat als jouw weg niet past in dat verwachtingspatroon in een compromis de oplossing ligt.

Wees je er van bewust dat je van een andere generatie bent dan je ouders en meestal ook van diegenen in de wereld om je heen die hun verwachtingen over jou koesteren. Sta er eens bij stil dat cultuur, de waarde die wordt toegekend aan de naam van de familie en religie grote impact hebben op ‘geaccepteerde’ leefwijzen en verdienste. Maar het leven gaat door, de wereld verandert en mensen hebben zich aan te passen aan de continue veranderende situatie om te overleven. Een situatie die we groei noemen (ook al zie je dat lang niet op het moment zelf als groei). Er is geen weg terug. Als je alles het zelfde wilt houden ben je met een reeds verloren strijd bezig. Feitelijk accepteren mensen die niet willen veranderen geen groei.

Status en positie, ik weet het van en met mijn ouders, kunnen een grote rol spelen in de vrijheid die mensen hebben om een leven te kiezen dat ze feitelijk willen leven. Ik denk dat dat eigenlijk in elke cultuur zo is. Ik zie het hier met kinderen op de internationale scholen in de buurt. Voor ouders is het zo fantastisch om goede vorderingen van hun kinderen in hun leven te vertellen waar ze trots op zijn. Het zijn altijd die positieve verhalen die naar buiten komen en natuurlijk is het geweldig om die te delen. Maar die positieve ontwikkelingen hoeven niet de eigenlijke onderliggende drijfveren en waarden van het kind in het verdere leven te verhinderen. Te vaak blijkt het leven een mooie show. Een stralende rijke lach als uiterlijk vertoon op de sociale media maar diep van binnen arm.

Status en positie hebben te maken met uiterlijk vertoon en tonen niet, als ze daartoe al ooit in staat waren, of iemand echt gelukkig, goed in zijn of haar vel zit en of er verbinding is met de betekenis van leven. Het zijn wereldse zielloze gevoelens uitgevonden door onze samenleving en cultuur om ons zogenaamd productiever en controleerbaar te maken.

Een compromis met jezelf in relatie tot de verwachtingen van anderen maken bestaat dan ook niet. Als je er voor kiest dan kies je er voor om je ouders en/of omgeving en ook jezelf niet optimaal blij te maken. Er is helemaal niets mis met eerst op komen en te zorgen voor jezelf. Niets egoïstisch aan. Als je niet eerst voor jezelf zorgt (en daarmee bedoel ik niet in materiele zin) dan kun je er ook niet optimaal voor een ander zijn.

Ouders moeten accepteren dat hun kinderen niet hun kinderen zijn. Ze komen uit hen voort maar ze zijn niet van hen. Je kunt onderdak geven aan hun persoonlijkheid maar niet aan hun ziel (een gezegde van Khalil Gibran dat ik ongeveer zes jaar geleden pas goed begon te begrijpen). Als je niet eerst begint met van jezelf te houden en werkt aan je eigen geluk, hoe kun je dan ooit die energie vanuit jezelf delen en optimale betekenis geven aan dat wat je hier te doen staat.

Natuurlijk heb ook jij niet de intentie om je ouders of de wereld om je heen te beschadigen. Met een compromis in het leven van je leven zoeken maak je eigenlijk alle ‘partijen’ uiteindelijk niet gelukkig. Je creëert er alleen maar meer ‘slachtoffers’ mee door niet helder en duidelijk naar jezelf te zijn.

Als je voor een verandering van of een keuze in je leven zit, sta je voor een drempel die je over moet. Je staat voor een verandering. Niet over die drempel heen stappen zal je steeds meer gaan tegenstaan. Zelfs op de lange duur zoveel pijn gaan doen dat je er fysiek ziek van wordt. Er over heen stappen is mee gaan met de stroom van jouw persoonlijk noodzakelijke verandering.

Je start met je persoonlijke reis van de held en jawel, ‘vrienden’ en familie zullen je met je keuzes misschien (nog) niet begrijpen. Het heeft met respect van hen naar jou te maken om de deur altijd voor je open te houden als er onvoorwaardelijke liefde in het spel is. Als de deur dicht gaat (voor altijd maar hopelijk tijdelijk) is dat een triest besluit maar nog steeds hun besluit en alleen jouw keuze om invulling aan jouw manier van leven te geven. En wederom, je hebt niet de intentie om hen daarmee te beschadigen.

Als mensen besluiten niet meer met je bevriend te willen zijn door jouw levenskeuzes of je niet meer willen steunen in die keuze dan kun je dat zien als een uitdaging.

Allereerst om niet te lang te proberen die vriendschap vast te houden. Accepteer de emotie maar ga er je zelf niet mee pijnigen. Accepteer dat het beter is om los te laten en te bedanken voor dat wat je aan elkaar gehad hebt. Laat los en creëer ruimte om nieuwe dingen die op je liggen te wachten (maar die je nu nog niet ziet) te kunnen ontvangen of te laten ontstaan.

Het tweede, laat het een uitdaging zijn om te bewijzen dat jouw keuze van leven niet alleen jezelf maar ook de wereld om je heen zielsgeluk brengt. Wees het voorbeeld, breng verandering, wees verandering. Deel wat je te delen hebt omdat de wereld er op wacht (maar misschien ben je nog niet op de juiste fysieke plek). Op termijn zal je zien dat jouw keuze daardoor zelf de mensen die andere verwachtingen voor je in gedachten hadden blij maakt.

Wat is succes voor jou, wat is succes voor de wereld om je heen? Geluk.

Je bent een mens die vrij is om zijn of haar taak te vervullen. Luister naar je innerlijke bron. Verbind je met stilte. Volg je weg. Je leven kan niet verkeerd gaan. Er is niets te managen alleen te leven.

Frans Captijn

www.captijninsight.com