vrijdag 18 maart 2016

Loslaten van iets goeds. Accepteer de emotie, vermijd de pijn.

Heel veel mensen hebben grote problemen met de kunst van het los kunnen laten. Ik heb er als eens (op 22 mei 2015) een blog over geschreven. Ongeveer een maand geleden leerde ik over dat loslaten tijdens een les Boeddhistische filosofie nog wat meer. Een inzicht dat ik echt graag wil delen.

Als er spraken is van een los laten dan moet er eerst iets zijn geweest. Iets dat je bent gaan vasthouden. Het kan een ingewilligd verlangen of een vervulde wens zijn, liefde, een fijne baan of wat dan ook. Om het maar eens zo te zeggen… het kwam op je levenspad. In het begin maakte het je heel erg opgewekt en blij. Heel vaak werd het meer ‘gewoon’ toen je er een tijdje aan gewend was. En nu je het moet missen voelt dan droevig of kan het je pijn doen.

Als het gaat om iets ‘slechts’ in je leven dat je moet missen heb je er – meestal – geen enkele moeite mee om het los te laten en kan het jezelf zelfs blij maken. Als het draait om iets goeds dan komen er ineens problemen om de hoek kijken.

Er is een pracht van een gezegde: “Pijn is onvermijdbaar, lijden is een keuze.”
Tijdens de filosofie les kreeg ik hier een ander in-zicht over. Zelfs pijn is in de meeste gevallen een optie.

De Boeddhistische filosofie leert dat alles in het leven een (onderliggende) betekenis heeft in relatie tot je persoonlijke groei. Het is verbonden met Karma (actie). Karma helpt je innerlijke wijsheid op te doen. Als je goed doet krijg je goed terug. Meestal overigens niet dat wat je zelf graag wilt maar precies op de juiste tijd dat wat je nodig hebt om die groei optimaal door te maken en je missie te vervullen. Dat zie je meestal pas achteraf.

De eerste stap, voordat je dus überhaupt kunt spreken over loslaten, is dat je ‘iets’ hebt. Tijden de les kregen we de metafoor voorgeschoteld dat je een stuk hout bent dat in een rivier (je levenspad) drijft. Het hout verricht geen enkele inspanning om terug te zwemmen. Een weg terug is er immers voor het hout niet. Het kan alleen maar mee drijven of tijdelijk even halt houden. En tijdens het drijven komt het soms andere stukken hout, die je kunt zien als andere mensen of verlangens, tegen waar het zich mee verbindt. Je kunt niet alleen zijn. Er is altijd verbinding als is het maar met het water zelf.

Het is heel normaal en natuurlijk dat, voor een langere of kortere periode, stukken hout met elkaar samen mee drijven. Op een zeker, verwacht of onverwacht, moment is er een tijd van afscheid nemen. Zelfs het hout zelf verrot op enig moment en gaat geheel in de stroom op. Het stuk hout en de rivier maken er geen probleem van. Als je dieper naar dit proces kijkt kun je het zien als een periode van leren, samen genieten en delen in de zelfde stroom (levenspad).

Als mensen creëren we de problemen die we ervaren met loslaten zelf. We blijven maar verlangen (en vasthouden aan) naar het verleden dat niet meer bestaat laat staan ooit nog terug komt. We open ons te weinig voor het accepteren van de (onzekere) toekomst en missen vaak het inzicht dat er nieuwe uitdagingen op ons liggen te wachten om ons verder te laten groeien.

Ook in relatie tot dit laatste kreeg ik een metafoor aangereikt. Je kunt het zien als gebroken glas, iets dat je dierbaar was, in je hand. Je kunt er bedroefd over zijn dat het is gebroken, je kunt proberen het te lijmen maar… je weet al lang, je krijgt het nooit meer terug in die staat zoals het was.

In ons proces van loslaten proberen we steeds sterker vast te houden. En daar start de pijn. We zijn niet alleen bedroefd maar met het niet willen loslaten ruineren we onszelf met pijn omdat het gebroken glas steeds dieper als scherpe messen in onze handpalm en vingers snijdt. Niemand vraagt ons om onszelf kapot te maken.

Het Boeddhisme leert, accepteer de emotie dus als je wilt huilen, huil dan. Emotie heeft tijd nodig om weg te ebben en dat proces kun je niet forceren. Je kunt het niet vertragen of versnellen het proces heeft zijn eigen tijd nodig. De emotie of het gevoel wordt vanuit ons onder- of vóór-bewustzijn gegenereerd en het enige dat het gevoel misschien wat kan verzachten is ons focussen en het ons inbeelden van positieve zaken.

Draai die handpalmen naar beneden en laat het gebroken glas vallen. Draai ze dan terug. Zie dat ze weer open staan om nieuwe dingen te ontvangen om verder te groeien en weer te bloeien.

Frans Captijn
www.captijninsight.com


Geen opmerkingen:

Een reactie posten