In de Thaise boeddhistische cultuur is het heel gewoon
dat mensen, nadat ze zijn overleden, binnen drie dagen worden gecremeerd in
plaats van begraven. Op het platte land heeft ook bijna ieder dorp zijn eigen
openlucht crematieplek.
Soms, als een wijze les, stoppen familieleden onder de
tong van de overleden person een muntstuk. Dit nog meer aandacht en nadruk op het
doel van leven te leggen.
In de meeste culturen wordt niet erg veel over de dood
gesproken. In het boeddhisme daarentegen is het de normaalste zaak van de
wereld. Daar is het verbonden met de innerlijke beleving en het geloof in
voortbestaan en toekomst, een continue beweging van opnieuw zijn. Het voortdurende
cyclische proces van geboorte, leven, leren, delen en het verder opbouwen en
ontwikkelen van innerlijke wijsheid en sterven om ruimte te geven aan
wedergeboorte enzovoort. De Dharma cirkel of cirkel van Samsara wordt het
genoemd.
Je komt helemaal alleen op deze wereld en je vertrekt e
rook weer alleen vandaan. Wie er ook om je geboorteplek of sterfbed heen staat.
Meestal staan we bij dit uitgangspunt niet of nauwelijks stil. Als jouw tijd,
verwacht of onverwacht, gekomen is kun je helemaal niets meenemen.
We gaan maar door met het onszelf ziek maken bij het
willen vervullen van onze verlangens. Met het hebben van verlangens en er
invulling aan proberen te geven is op zich helemaal niets mis. Maar we slaan
regelmatig door. Er komt geen eind aan nog meer nodig denken te hebben of
willen hebben. Wat heb je écht nodig om gelukkig te zijn en te blijven? We
hollen maar door omdat we denken dat de toekomst nog meer geluk voor ons in
petto heeft. We hebben niet in de gaten dat we meestal boven op ons eigen geluk
staan en er geen oog voor hebben. We doen steeds onbewuster mee aan de
voortdurende rat-race naar meer en meer geld en vergeten daardoor in veel
gevallen nog te genieten van leven.
De wijze les van het muntje onder de tong van een overledene
onder de tong bij een crematie plechtigheid wil ons twee dingen leren.
Na de crematie blijft er alleen as en stof over (en
natuurlijk de herinneringen bij diegenen die feitelijk nog door mogen of moeten
gaan tot ook voor hen de tijd daar is). Het andere dat overblijft is dat
muntstuk. Het toont aan dat het je niet tijdens je verdere reis vergezelde. Je
moet het achter laten en kunt het gewoonweg niet meenemen.
Het andere dat het ons leert is dat het muntje, na de
crematie, zwart en vuil is geworden. Het kan jou en de goede dingen die je er
in je leven mee had kunnen doen niet meer dienen.
De onderliggende gedachtegang? LEEF het leven. Begrijp
dat je hier bent om geode dingen te doen, om te groeien en te delen en om een
stempel achter te laten. Geld is, tot op zekere hoogte, nodig. Sla er niet in
door en gebruik het om NU te leven en goede dingen te doen. Genoeg is daarbij
genoeg. Verspil je tijd niet aan het rennen voor alsmaar meer en daardoor nog
nauwelijks te leven en je missie te vervullen.
Je komt alleen (en naakt) en je vertrekt alleen (zonder
een cent).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten