De zekerheid en onrust van de zwerver

Ik ben op dit moment met een persoonlijke verdiepingsslag bezig. Dat gaat niet zonder slag of stoot kan ik je zeggen. Het leven blijft een ontdekkingsreis met onverwachte wendingen zoals je die ervaart tijdens het lopen van een labyrint. En terwijl ik dit type speelt op de achtergrond via internet een CD van Celine Dion & de Bee Gees met de titel “Immortality” (onsterfelijkheid) en vliegt mijn uil door de kamer, gevolgd door de ogen van mijn - toch voor de zekerheid maar even aangelijnde - hond.

“And I must follow on the road that lies ahead”, “Fulfil your destiny”, “I make my journey through eternity”. Mooie en sprekende zinnen uit de tekst van de song die zeker voor mij nu iets diepers aanraken. Wat ik eigenlijk diep van binnen wel eens wil is wat meer zekerheid, meer helderheid. Misschien meer rust?

Ik bestudeer een boek “What life could mean to you” van de Weense psycholoog Alfred Adler (1870 – 1937). Wat een wijsheid en diepgang. Nog steeds, super knap, helemaal toegesneden juist ook op de tegenwoordige tijd.

In dat boek stuit ik op een tekstfragment waarin klip en klaar staat:

“Onze interesse in het leven komt voornamelijk van onze onzekerheid.”

Zo heb ik er eigenlijk nog niet vaak tegenaan gekeken. Adler schijft dat als we alles al zeker zouden weten er geen discussies of ontdekkingen meer zouden zijn. Het leven kan zo gewoonweg niet in elkaar zitten. De wetenschap zou tot een eind komen. Kunst en religie, die ons een ideaal om ons op te richten kunnen geven, zou geen enkele waarde meer hebben.

Het is ons geluk dat uitdagingen in het leven onuitputtelijk zijn. Het streven van de mens houdt nooit op en we kunnen altijd nieuwe problemen (uit)vinden, zoals we ook nieuwe mogelijkheden voor samenwerking en het leveren van een bijdrage om weer tot een oplossing te komen kunnen creëren. Aldus Adler.

Eigenlijk staat hier in mijn ogen; “Wees er nu maar van overtuigd dat het gewoon nooit rustig wordt. Onzekerheid blijft en is ook helemaal niet op te lossen.”

Toen dit tot me door drong kwam er een glimlach op mijn gezicht en dacht ik terug aan een jonge vrouw die ik hier een jaartje geleden mocht ontmoeten. Ze ging de eerste dagen van haar programma helemaal voor ‘zekerheid’ in haar leven. Ze had stevig gestudeerd en nu was voor haar de tijd aangekomen van zekerheden, tot de zekerheid van een ‘vaste aanstelling’ in haar werk aan toe. Ze kwam er achter dat haar grootste zekerheid was om te vertrouwen op zichzelf.

In haar ‘levensboom’ kwam, op een wel heel bijzondere manier overigens, haar talent van ‘de zwerver’ boven drijven. Ze was zich er in eerste instantie niet van bewust. Het was een fantastisch moment en veel puzzelstukjes vielen er door op hun plek. Toen ze het programma verliet en in de taxi stapte werd haar zwerver nog eens heel duidelijk bevestigd. Met grote letters stond op haar rugzak “Zwerver sport”. Een zwerver heeft eigenlijk overal zijn of haar thuis en vindt altijd wel iets bruikbaars waardoor hij weer verder kan.

Maar hoe zit dat dan met mij? Kippenvel levert het me op. Na het typen van de ervaring hierboven ben ik even op snor ben gegaan maar mijn eigen levensboom die ik jaren geleden, tijdens mijn opleiding tot talentcoach, heb ontdekt. Ook ik heb die zwerver in mijn boom en wel op het zogenaamde groeipunt. En dat is nu juist de plek waar nog enorm veel over mezelf te ontdekken is waarmee ik verder kan groeien en de wereld om me heen verder van kan laten profiteren. Hoezo ‘fulfil your destiny’ en ‘I must follow on the road that lies ahead’?

Volgens mij heeft Adler gelijk. Onzekerheid maakt het leven hartstikke interessant. En toch…
Ik moet er meer op vertrouwen dat de zwerver op zijn pad, zeker weten, hele bruikbare en verrassende dingen tegen komt. En als ik terug kijk op mijn leven tot nu toe dan heeft die zwerver al aardig wat gebracht, zeker ook mijn onrust die er gewoon bij hoort omdat het de trigger is om nieuwe ontdekkingen - in en buiten mezelf- aan te gaan.

Frans Captijn