 |
| Bijschrift toevoegen |
Een internationale televisieploeg was hier in de buurt bezig met de opnamen voor een productie. Kratten
met spullen van de geluid technicus van het team, volgeplakt met stickers uit
heel veel verschillende landen trokken mijn aandacht, maakte me nieuwsgierig,
en zo kwam ik met die regisseur aan de praat.
Ooit
bezocht ik met en voor mijn dochter eens een open dag bij de NHTV Hoge school
in Breda. We deden er de opleiding “International Media and Entertainment
Management” en “International Game Architecture and Design” aan. Ik werd waarlijk aangezogen door het podium,
de schijnwerpers, het camerawerk, etc. van de eerste opleiding. Mijn dochter moest
er helemaal niets van hebben. Zij koos meer voor de ‘game en design’ kant. Het
zou me overigens niets verbazen als ze, met haar avontuurlijke gids talent en met
haar tot nu toe fantastische resultaten in haar studie “Oriëntaalse talen”, toch
ooit nog eens in relatie tot die eerste wereld terecht komt. Media voor mij? Ik
zeg er “Yes” tegen. Misschien ooit nog eens in een volgend leven.
Maar
terug naar die televisie producent. Hij zat al meer dan twintig jaar in het vak
en had heel veel van de wereld gezien en volgens mij ook gevoeld. Zijn werk was
het om producties te maken en op tv te brengen als een vorm van ‘entertainment
management’. Hij hield hordes mensen bezig en van de straat die in zijn ogen,
of ze nu wel of niet een relatie hadden, eigenlijk heel vaak enorm eenzaam zijn.
Ze gebruiken onbewust de televisie als contactpunt met de wereld om hun heen.
Maar zelfs de aandacht van zijn producties op tv werd steeds meer weg getrokken
door de digitale verbindingsmiddelen die zelfs tijdens het televisiekijken
zorgen voor verstoring.
Waar
hij tegenaan liep was niet zijn vak op zich maar de desinteresse en het niet
meer verbonden zijn van zijn, steeds per productie wisselende, crew. Er werd,
ondanks al die communicatiemiddelen die mensen hadden, hun achtergrond en
opleiding, totaal niet meer gecommuniceerd. Dingen werden verkeerd begrepen,
gevoel voor een productie en daarmee kwaliteit verdween steeds meer naar de
achtergrond. Producties maken was steeds meer verworden tot een vorm van ‘producties
produceren om te produceren’. Scherm vullen, emotie tonen en de gunst van de
kijker winnen. Het artistieke en speelse ging er voor hem steeds meer af. De
bezieling was verdwenen. Betrokkenheid was ver te zoeken en ieder ging meer en
meer voor zijn of haar eigen gelijk. Iets dat in zijn ogen helemaal niet eens
bestond.
En de
productie waar hij nu aan werkte was letterlijk de druppel voor hem.
Miscommunicatie, slechte organisatie, een ruziënde sfeer en mensen die bij de
minste geringste aanwijzing gelijk boven op de kast zaten.
Na het
horen van mijn verhaal tijdens een sessie met hem en de ommezwaai die ik in
mijn leven maakte kon hij de zin waarmee ik dit weekblog begin niet meer voor
hem houden. Dit was zijn laatste trip en samen met zijn vrouw thuis had hij
eigenlijk al min of meer de beslissing al genomen. Ze kenden elkaars
kwaliteiten en ze lonkten naar een nieuw en ander leven op een andere plek in
de wereld. Een soort motto van; Waarom zou je de dingen in je leven blijven
doen die je niet meer leuk vindt om daarmee geld te verdienen zodat je door kunt
gaan met de dingen die je niet leuk vindt? Het maakte hem bijna echt ziek en
hij had geen zin om zijn verdiende geld uit te gaan geven aan ziekenhuizen om
hem weer beter te maken. Liever koos hij nu voor zichzelf.
Een paar
dagen geleden hoorde ik weer even iets van hem. Hij had inmiddels in een ander
werelddeel, waar hij ooit een fantastische productie had gemaakt, een huis
gekocht. Hij had de trossen gelost, gooide zijn roer écht om en ging een nieuw leven tegemoet. Vol vertrouwen
in zichzelf en onder het mom van je kunt beter spijt hebben over de dingen in je
leven die je gedaan hebt dan achteraf spijt te krijgen dat je ze niet hebt gedaan…
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten