Niets of juist alles?

Meestal breng ik tijdens de meditatie, die ik hier een aantal keren per week vroeg in de morgen voor gasten begeleid, een tekst als overweging in. Gisteren was dat de volgende; 

Niets of alles?

Ik vroeg om kracht en ontving moeilijkheden om me sterk te maken.

Ik vroeg om wijsheid en ik kreeg problemen om op te lossen.

Ik vroeg om voorspoed en ik kreeg hersenen, het verstand om te kunnen werken.

Ik vroeg om moed en ik kreeg obstakels om te overwinnen.

Ik vroeg om liefde en ik kreeg mensen op mijn weg met problemen, die ik kon helpen.

Ik vroeg om gunsten en ik ontving kansen.

Ik kreeg niets van wat ik wilde

Maar ontving alles wat ik nodig had.

Leef je leven zonder angst. Ga je obstakels tegemoet in de wetenschap dat je ze kunt overwinnen!

Rond het middaguur kwam er iemand naar me toe dat deze tekst hem had geraakt. We raakten er samen over aan de praat. Het boeddhisme leert dat het verleden voorbij is en de toekomst nog moet komen en meestal ook niet die toekomst is zoals je die probeert vorm en inhoud te geven. Piekeren ontstaat juist door je nog steeds over het verleden druk te maken en de toekomst die op je ligt te wachten maakbaar te maken. Plannen smeden en, zoals dat binnen de brandweer vaak werd onderwezen, zelfs plannen ‘+’ op te stellen zodat je altijd iets in de achterzak had mocht het eerste plan niet goed voor je uitpakken.

Met al dat terugkijken en met al die plannen makerij genieten we nog nauwelijks van dat waar we nu mee bezig zijn.

Paulo Coelho noemt het in zijn boek ‘Like the flowing river’ het grappige aan de mens. Hij schrijft: “We denken voortdurend verkeerd om: Hoe eerder we volwassen kunnen zijn hoe beter, en vervolgens klagen we over onze verloren jeugd. Onze gezondheid offeren we op om aan geld te komen, en hebben we dat, dan geven we alles weer uit om gezond te worden. Veel mensen zijn toekomst gericht dat ze het heden verwaarlozen, ze hebben daardoor in het heden geen leven, maar in de toekomst ook niet. We leven alsof we nooit dood zullen gaan, en sterven alsof we nooit hebben geleefd.”

Op basis van het eerste verhaal gaf de man die me er nadien over aan sprak dat we misschien eens wat meer lef zouden moeten hebben om onze weg gewoon onder onze voeten te laten ontstaan. Hij zei dat als je nadien terug keek je, zoals het verhaal aan geeft, eigenlijk precies gekregen had wat je nodig had om te komen waar je nu was en te leren en te groeien.

Een mooie overweging… je weg onder je voeten laten ontstaan en meer bewust te zijn – en te genieten van- iedere stap die je er op zet in plaats van alleen maar bezig te zijn met heel ver vooruit kijken.

Frans Captijn