Geschiedenis
herhaalt zich wordt wel eens gezegd en in mijn beleving klopt dat ook
regelmatig. De ingrediënten kunnen, vanwege het tijdverschil of de cultuurontwikkeling
misschien dan wel anders zijn maar de uitwerking komt vaak op hetzelfde neer.
Ook in
mijn vorige werk was dat zo in de politiek bestuurlijke besluitvormingscyclus. Een
collega wees me er vaak feilloos op en voorspelde het proces al. Soms werden
zelfs stukken van jaren geleden terug gezocht en slecht op enkele punten
aangepast.
Ik vond
het ook vaak leuk om te zien bij burgemeestersvacatures. De gemeenteraad stelde
dan een profiel op waaraan de nieuwe burgemeester moest voldoen. Vaak stonden
daarin als wensen juist die dingen opgenomen waarin de burgemeester die - door
welke reden dan ook - afscheid van de gemeente nam of al had genomen, in de
ogen van de raad te kort schoot. Een ander type en karakter kwam dan meestal op
de politiek bestuurlijke stoel te zitten. En als déze persoon na een aantal
jaren of ambtstermijnen dan weer afscheid nam, dan kwamen in het nieuwe profiel
regelmatig weer die dingen boven die vaak weer heel erg veel weg hadden van wat
ooit in het profiel van de voorganger had gestaan. Het kan verkeren.
En
hoewel je in geschiedenis soms een vicieuze cirkel ziet, is die geschiedenis
weldegelijk voorbij. En toch maken we ons er regelmatig ontzettend druk over.
We piekeren wat af over het verleden en over de toekomst. We vergeten heb ik
het idee dat we ook nog kunnen leven en genieten van dat waar we juist nu mee
bezig zijn.
Het
woord ‘history’ brengt me in relatie tot dat piekeren bij ‘his story’. Waar ik
hier nu werk komen bezoekers van over de hele wereld. En als ze dan de tijd
hebben om even zalig in een fantastische omgeving te ontspannen dan wordt daar
niet voor gekozen. Veel vaker gaat het over het delen van verhalen van anderen.
Face to face of via de telefoon. Het gaat over zijn of haar verhaal waarvan we
de achtergronden en cultuur niet eens weten maar er wel haast gelijk een
oordeel over hebben. Het gaat soms zover dat anderen, die die verhalen
aanhoren, zich genoodzaakt voelen om te moeten kiezen voor de een of de ander.
Wat een onzin eigenlijk. Waar komt dat praten over anderen vandaan? Wat is de
drijfveer? Ook ik had er regelmatig zelf een handje van.
Vanuit
het boeddhisme kreeg ik onlangs als antwoord dat het veel gemakkelijker en
aantrekkelijker is om over anderen te praten dan over jezelf ‘my story’. We
durven de confrontatie met ons zelf bijna niet aan. Geen bloem is het zelfde,
geen mens is het zelfde. Iedereen is uniek. History herhaalt zich zelf maar ‘my
story’ is vanuit de boeddhistische filosofie eindeloos. Eindeloos op twee
manieren. Het is een levens en ervaringsweg die nooit stopt. Zelfs niet als je
fysiek op houdt met te bestaan. Eindeloos ook in de zin van buitensporig uniek.
De wijsheid zit in jezelf en van jouw levensweg, jouw eigen verhaal, kun je zo
enorm veel leren.
Je
hoeft de ‘history’, en ‘his story’ of ‘her story’ maar te laten voor wat die
is. Er niet langer zelf aan mee te doen. Dat scheelt een hoop tijd die je beter
kunt besteden om je eens te bezinnen op wat levert ‘my story’ me eigenlijk op? Geef ik toe aan die dingen die werkelijk in mezelf spelen? Wat heb ik tot nu toe al geleerd? Hoever ben ik al gegroeid?
Een tip
van een monnik om misschien eens bij stil te staan en het goud in de knop van jezelf te ontdekken…
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten