Het gebruik van kleuren in het boeddhisme

Nu er ook deze week weer, nu vanuit Nederland, twee keer om werd gevraagd is het misschien wel eens leuk om iets over het gebruik van kleuren in het boeddhisme uit te leggen.

Nogmaals, boeddhisme is geen godsdienst. De Boeddha was een prins (Siddharta Gautama). Zijn vader een koning en zijn moeder een koningin. De Boeddha wordt gezien als een spiritueel leraar die richtlijnen, en dus geen regels of verplichtingen, heeft gegeven om piekeren en lijden te stoppen verminderen. Een vorm van handleiding voor het kunnen krijgen van rust en vrede in en met jezelf en daarmee met de wereld om je heen. Alles vanuit de optiek van ‘Geloof me niet, onderzoek en vind het zelf.’ De basis van het boeddhisme is in ieder land het zelfde. De beleving en het uiterlijk vertoon verschilt soms op een aantal punten. Zo is het ook met bijvoorbeeld de Boeddha figuur zelf, Thailand heeft de slanke Boeddha, China de rijke en dikke Boeddha. Maar ook de verschijning van de boeddhistische vlag en met het gebruik en de uitleg van kleuren kan soms wat verschillen.

Mijn uitleg van het kleuren gebruik is een vrij algemene die, vanzelfsprekend, dicht bij de Thaise variant staat.

De kleur oranje valt in het straatbeeld hier het meeste op. Er gaat hier geen dag voorbij of je komt wel ergens monniken tegen, gekleed in hun oranje outfit. Een outfit niet onderhevig aan de invloed van marketing en mode. Meer hebben ze niet nodig. Oranje staat voor het onderwijzen van de leer van de Boeddha (de Dhama) en voor wijsheid. 

Wit daarentegen staat juist voor het leren zelf, je zonder tijd en vaste plek, open stellen voor vrijheid, lang leven, en ontvankelijkheid om juist wijsheid op te bouwen / te laten opwellen. Je met al je zintuigen open stellen voor de spiegels van de natuur en je omgeving en die zonder oordelen en vanuit een zichtbare leegte (puurheid) gade slaan. 

Zwart staat voor oudheid, voor duisternis maar ook voor haat als tegenhanger van wit. Overigens worden zwart en wit ook regelmatig samen gebruikt. Bijvoorbeeld bij het vieren van een crematie / het einde van het afgelopen leven. Overigens een totaal andere en niet vergelijkbare beleving dan een westerse crematie plechtigheid. De crematie viering is feitelijk dan ook de opmaat naar een periode van opnieuw zijn. 

Blauw staat voor compassie, vrede met jezelf, heling, puurheid en het krachtige element dat ieder bezit om (oneindig) verbinding met de wereld om je heen te kunnen maken door het uitzenden van verbindingsenergie (sending out loving kindness). 

Rood, de kleur van vuur is, op goud na, de hoogst energetische kleur. De kleur staat voor levenskracht, voor transitie, voor beoefening van de leer (onderhoud). 

Goud staat voor de verbinding met de zon (dag) en de dagrituelen. Voor bescherming door negatieve krachten, voor ambitie op lange termijn, voor succes, voor humor en een zonnig lang leven. 

Zilver geeft de verbinding met de maan (nacht) aan. Het is gekoppeld aan diepe reflectie en inzicht dat vanuit rust en stilte kan ontstaan (innerlijke bron/intuïtie). Voor dromen en voor ongekende innerlijke capaciteiten. 

Groen staat voor actie, balans (beweging en harmonie), jeugdigheid en vernieuwing. 

Geel staat voor wat het boeddhisme zo mooi ‘de middenweg’ noemt. Het vermijden van extremen. Voor leegte (wat overigens niet betekent ‘niets’). Voor verbinding met de aarde, voor overgave en los laten (afstand nemen).

Het boeddhisme gebruikt regelmatig het hele regenboog spectrum samen. Het wordt gezien als het een-na-laatste stadium voordat puur helder licht (verlichting) ontstaat. De volledige persoonlijke openheid en verbinding.

Nu ik dit blog zo heb geschreven realiseer ik mij dat het opschrijven van de achtergronden van kleuren één is maar dat je daarmee de beleving van die kleuren in de leer absoluut mist.

Je zou het moeten mee maken om er het juiste gevoel bij te krijgen.

Wie weet… zie ik je ooit nog eens in een www.captijninsight.com programma om het te beleven. 


Frans Captijn
www.captijninsight.com