Als je ´vrienden´ verliest ontstaat er ruimte voor vrienden.

In het programma ´De Reis van de Held´, waar ik vorige week ook al even aan refereerde, kwam het ook over vriendschappen. Vrienden krijgen, vrienden hebben en vrienden houden.

Als je de sociale media mag geloven barst zo langzamerhand iedereen van de ´vrienden´. Ik geloof er helemaal niets van - of laat ik het anders zeggen – bij mij is dat niet zo. 

Waar ik persoonlijk aan vast houd is dat ik mensen in mijn ‘netwerk’ tenminste een keer persoonlijk moet hebben gezien en gesproken en dat ik er een gevoel bij moet hebben om me er via sociale media mee te verbinden. Daarmee zijn het netwerk contacten, heel veel kennissen, een aantal familieleden, mijn partner en kids en misschien een handje vol echte vrienden.

In de banen die ik heb mogen doen heb ik enorm veel ‘vrienden’ gekend. Vanwege status en positie was het leuk om met mij bevriend te zijn. Het opende soms gemakkelijk deuren en ook zelf maakte ik daar af en toe gebruik van. In diverse banen werd in de functievereisten zelfs een netwerker gevraagd. Niets anders eigenlijk dan iemand die op een haast onzichtbare en positieve manier vriendjes met anderen wil worden om er zelf of als organisatie beter van te worden én om drempels te verlagen. Doodeenvoudig om anderen als kruiwagen te gebruiken of onder deze mooie benaming als kruiwagen gebruikt te worden. Om te netwerken onder het mom van ik iets voor jou, jij misschien iets voor mij. Handel en soms ook energie vretend.
In sommige gevallen noemen we dit als het gaat over 'netwerk gedrag' in andere landen corruptie of witte boorden criminaliteit. Maar om nu te zeggen dat dat vriendschap is...?

En als je in je leven dan een andere koers kiest of je missie volgt dan ben je ineens voor heel veel 'vrienden' niet meer interessant. De meeste van ooit je directe collega’s schamen zich zelfs als ze per ongeluk op een verkeerd knopje van hun telefoon drukken en jou aan de lijn krijgen. Even is dat schrikken en soms slikken aan de andere kant van de lijn. Hier zijn geen zaken meer mee te doen... Dan maar quasi geïnteresseerd vragen hoe het er mee gaat.

En zo was en is het ook nu ik mijn koers verlegd heb. Het oude netwerk, waar je je zo verbonden mee voelde, ebt langzaam weg. Vrienden blijken achteraf helemaal geen vrienden. Jouw weg die je gaat volgen is in veel gevallen absoluut niet meer waardevol voor de ander. Anders gezegd stelde ik me van vriendschappen iets anders voor dan ze achteraf bleken te zijn. Een ervaring op zich om jezelf af te vragen waarom je daar dan zo je levenswerk van wilde maken. Die vinger wijst dus naar mij...

De Reis van de Held leert dat het eigenlijk heel natuurlijk is dat je vrienden verliest en door ze te verliezen je eigenlijk automatisch opent voor oprechte vriendschappen. Mensen die op je pad komen en met je mee op willen lopen. Dan moet je wel stoppen met het spelen van een spel of het uitvoeren van ‘slechts’ een rol. Je moet zijn en uitstralen wie je eenvoudig weg bent. Je hoeft er niet eens voor te werken. Het ontstaat.

Het boeddhisme is op heel veel vlakken geïnspireerd door de natuur. De herfst is een fantastische periode om vriendschap te spiegelen. De Boeddha gebruikt een tak met bladeren als referentie. Ieder blad kun je zien als vriendschap. Op enig moment kan het zijn dat je vriendschappen verliest, het blad valt af. Soms een eigen keuze, soms iets dat ontstaat. De waarde van de gezamenlijke vriendschap is geweest. De natuur, zeker in deze periode van het jaar, laat zien dat je dan eenvoudigweg moet loslaten.

In de oksel van het ‘oude blad’ (de oude vriendschap) zit echter al lang weer een nieuwe knop voor een blad te wachten. Het oude blad moet eerst af vallen om een fris blad, geënt op groei en bloei weer te laten ontstaan.

Het bleek tijdens de ontdekkingsreis een mooie metafoor die ik dan ook graag in dit blog met je deel.

Als je ‘vrienden’ verliest, dan ontstaat er ruimte voor groeiende en bloeiende vriendschappen die al lang op je lagen te wachten en er op jouw weg oprecht toe doen. 

Frans Captijn