Als je je drempelwachters verslaat ben je al aardig op weg.

Ik denk dat ieder mens op enig moment in zijn of haar leven dat stemmetje in zichzelf ontmoet dat zegt dat het tijd wordt om eindelijk eens wakker te worden. Om het ego maar eens wat los te laten en om gewoon te zijn wie je bent en te doen wat je hier te doen hebt. Een soort overgave aan je opdracht, een roep om avontuur. En ja… daar komt “los laten” bij kijken.

De cultuur filosoof Josef Campbell ontdekte tijdens het bestuderen van mythen, sagen en sprookjes een bepaald grond patroon. Fasen die je door maakt als je aan die roep om avontuur, om jezelf (weer) te worden – nee gewoon te zijn- , gehoor geeft. Tijdens mijn opleiding tot talentcoach kregen die fasen gepaste aandacht en in Thailand vormen die stappen de basis van ons mooie programma: `De reis van de held´.

Ieder mens is uniek en als iedereen nu eens dat waar hij of zij uniek in is levert - en anderen accepteren dat – dan zijn we zonder enige strijd en stress samen super compleet.
Als je dat wat je hier werkelijk komt doen, het volgen van je missie, niet toe staat dan maak je jezelf uiteindelijk gewoon geestelijk en/of lichamelijk ziek. Je levert niet dat waarop anderen eigenlijk zitten te wachten en doet jezelf en anderen dus gewoonweg te kort.

Stel nu dat je besluit om uiteindelijk toch die avontuurlijke reis met jezelf aan te gaan. Daar is best moed voor nodig. Het is een voortdurende strijd tussen ratio en gevoel geweest en gevoel is voor jou dan eindelijk de overwinnaar. Je zet je angsten en soms zogenaamde ‘zekerheden’ aan de kant. Je gooit het roer om. Vastberaden zet je stappen en dan… de ultieme test. Je ontmoet je drempelwachters. Drempelwachters, zie ik je denken, nooit van gehoord…

Zelf ontmoette ik er drie tijdens mijn reis. Ik kreeg bijvoorbeeld, vlak voordat ik wilde springen, nog even op de drempel een geweldige aanbieding via een oud collega. Een aanbod voor een interim klus voor maar een paar maanden waarin ik, nog even snel, bijna drie keer zo veel per maand kon verdienen. “Het is op jouw geschreven Frans! Ze hebben precies zo iemand als jou nu even nodig. Een makkie voor jou. En over een paar maanden kun je dan toch gewoon alsnog de stap naar je nieuwe leven zetten…?”

Een vorm van ultieme testen of je wel écht de sprong wilt maken. En eerlijk is eerlijk, mij bracht het toch even aan het wankelen. Het is op het scherp van de snede de beproeving met het vertrouwen in jezelf om (eindelijk) te gaan voor die roep om avontuur die ‘jouw levensweg volgen’ heet. Een roep die je in mijn ogen eigenlijk uiteindelijk alleen maar laat leven zoals leven voor jou bedoeld is.

Gasten die zich hier op hun persoonlijke reis van de held voorbereiden weten meestal al feilloos hun drempelwachters te noemen. Als je ze weet te verslaan, de beproeving dus doorstaat, dan ben je aardig op weg om zelf en anderen de vruchten van je avontuurlijke reis te laten ervaren.

En eerlijk is eerlijk, daar hoef je helemaal geen held voor te zijn, het is ook geen lef hebben maar slechts toe geven aan je gevoel om (weer) te leven zoals alleen jij dat kan. 

Frans Captijn