Mensen zijn er een kei in om vanuit een enkel
woord of beeld een heel eigen verhaal te maken. Tekst die je leest of hoort en
beeld dat je soms via de media ziet worden in sneltreinvaart door jezelf,
vanuit jouw achtergrond en ervaringen, omgezet in een verhaal. Jouw verhaal,
jouw op dat moment gecreëerde werkelijkheid.
De laatste weken regent het berichtjes naar
ons toe om te vragen hoe het ons hier vergaat… Voel je je nog wel veilig? Die
aandacht is op zijn minst gezegd fijn.
Om maar met de deur in huis te vallen... Het
gaat ons (en de gasten die ons aandoen) hier nog steeds super, we hebben het
fijn, voelen ons geweldig vrij en genieten nog steeds elke dag in en van dit
fantastische land, de geweldige natuur en de warme boeddhistische cultuur en
vooral van de gezichten om ons heen die bijna allemaal op glimlachen staan.
Echt anders dan we gewend waren. Thailand is absoluut niet opeens anders.
En ja natuurlijk verandert door veel
(voornamelijk externe) invloeden, net als ieder ander land, ook dit land. Het
wordt zo we dat met een westerse uitdrukking noemen ‘moderner’. Soms vind ik
dat jammer omdat daarmee veel waardevols in mijn ogen ook hier langzaam
afbrokkelt.
En toch… die interesse over hoe het ons nog
vergaat heeft met iets heel anders te maken dan dat ik hierboven omschrijf.
Berichten in de media, televisiebeelden, haast paniek over ingrijpen in de
politiek hier roept allerhande (dictatuur) beelden bij mensen ‘thuis’ op die
zich vanuit die beelden ongerust over ons beginnen te maken. Voor mij een
impuls om over die werkelijkheid die uit verhalen ontstaat toch nog eens een
keer wat te schrijven.
We hebben aan een half woord of een
'blaartrekkend' en 'emotioneel' plaatje al genoeg om onze geest hele
'hoorspelen', 'horror scenes', ideeën, plannen 'A' en plannen 'B' te laten
fabriceren. We piekeren daardoor aardig wat af. Liggen soms zelfs wakker en
maken ons zorgen...
Verhalen die je hoort en beelden die je ziet
vertellen je iets. Wat dat iets is… dat creëer je vanuit jouw ervaringen zelf.
Beelden en verhalen creëren een eigen gevoel en maken zo voor jou jouw
werkelijkheid. Dat gebeurt meer dan eens in het dagelijks leven. Nadien blijken
zaken vaak overtrokken en komen niet overeen met wat er echt aan de hand is. De
focus wordt op één punt gelegd en vergeten wordt dat er nog meer aan de hand
is.
Een voorbeeld? Hele verhalen over twee mensen
die na een aantal jaar een fijne tijd hier gehad hebben terug gaan naar hun
eigen land. Het verhaal dat op het zelfde moment zich hier veertig mensen nieuw
vestigen krijgt geen aandacht. En ja... alles dat je aandacht geeft
groeit.
Al dat piekeren en al die zorgen kosten giga
veel energie. Energie die je af houdt van jouw eigen zaken die je zou kunnen en
moeten doen en waaraan je meestal veel meer plezier aan kunt beleven.
Wij worden overstelpt met verhalen die
natuurlijk hun afkomst hebben maar die er om ons heen niet zijn (of militairen
zijn zo goed gecamoufleerd dat wij ze niet opmerken). En ‘big brother is
watching you’…? Ook dat is helaas overal. Ik herinner me nog felle discussies
met een van mijn ondernemingsraden over het recht op privacy. Je kunt in de
wereld haast nergens de straat meer op of je wordt door een camera waargenomen.
Dat is om een gevoel van veiligheid te geven…? Je omhangt jezelf met
elektronica. Over ben je te traceren. Hoezo privacy. Maar terug naar die
verhalen.
Ja, ook in dit land is iets aan de hand. In
welk land eigenlijk niet. Maak verhalen niet groter dan ze zijn. Verstoor je
eigen ‘rust’ niet. Dit fantastische land voor een geweldige vakantie door deze
verhalen mijden… Je doet jezelf wat aan door dit land om die reden over te
slaan.
Maar goed, toch maar eens op zoek gegaan
vanmorgen naar die militairen en jawel hoor, gebroederlijk midden in de stad.
Een veilig gevoel. Vrijheidsbeperking? Laat ons nu niet lachen. En ja, dat is
dan dus weer onze eigen beleving. Laat je niet van de wijs
brengen.
Wij genieten in ieder geval lekker door en
hebben nergens last van (tussen twaalf uur ’s nachts en vier uur ’s ochtends
niet de straat op? We liggen die tijd hier toch altijd al thuis op bed en wij
zien dat niet als vrijheidsbeperking).
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten