Zet je poort open. Er is niets te verbergen. Ont-dek meer.

Nu we al enige tijd in Thailand zijn ben ik me steeds meer bewust van allerhande toegangspoorten die de mensen die hier wonen om hun huis hebben. We zijn net verhuisd en hebben nu ook een poort.

Poorten in Thailand zijn er niet alleen als bescherming. Heel vaak staan ze gewoon open. Ze tonen welzijn en rijkdom. Als je een grote tuin hebt dan bouw je je huis achteraan op het stuk grond op het uiteinde van de laan die bij de poort begint. Het is een soort indruk maken met uiterlijk vertoon en een de ‘ego-show’ moet doorgaan.’

Het beeld van een poort roept steeds meer ervaringen in me op. Toen we nog in Nederland woonden merkte ik, nadat ik een kijkje achter de deur/de schermen van vrienden en kennissen kreeg, dat ik blij mocht zijn dat ik een eigen deur had waarachter ik me achteraf weer terug kon trekken. Helemaal zo slecht nog niet dan ik soms dacht.

Er gaat heel wat lijden achter deuren schuil. De buitenwereld wordt getoond hoe geweldig de buitenkant allemaal is. Als gebruiker van Facebook zie ik haast alleen maar hoe geweldig de wereld van iedereen is. Iedereen (en ook ik doe er aan mee) laat meestal het beste zien. Het is allemaal pracht en praal en vooral geluk wat er straalt. Als je je er echter voor open stelt, er bent, dan hoor en voel je hele andere verhalen. Veel mensen snikken diep van binnen.

Mensen verschuilen zich tussen muren en hebben een sort drempelwachter die hun beschermt om (opnieuw) beschadigd te worden of hun echte wereld te tonen. Labyrinten laten, op een mooie manier, de binnen wereld en buitenwereld ervaren. Veel mensen zitten gevangen in hun binnenwereld. Als ze die wereld moeten verlaten dan beginnen ze voor anderen te zorgen op een manier waardoor ze hun eigen oorlog van binnen niet onder ogen hoeven te zien.

Ze zitten in een vicieuze cirkel en geloven dat hun toekomst het zelfde is als hun verleden dat door een andere deur binnen komt. Ze weten niet hoe ze af moeten en kunnen komen van hun storende overtuigingen doordat ze steeds hun innerlijke stem horen. Feitelijk de stemmen vanuit het verleden van anderen, cultuur, religie, ouders, leraren, etc.. Naar hun eigen bron, stilte, gaan ze vooral niet op zoek.

Verschuilen is een natuurlijk patroon dat we hebben aangeleerd vanuit ons vroege verleden. Meestal hebben we dat op dit moment waarin we leven helemaal niet meer nodig. Het heeft te maken met ons, niet bestaande, ego dat vooral gelukkig en waardevol moet zijn tonen.

Osho zegt: “Denk je dat je ego iets waardevols is? Mensen lachen er gewoon om. Met uitzondering van jij zelf, geeft helemaal niemand om je ego. Met uitzondering van jezelf, kent iedereen het belachelijke er van, van jouw ego.

Wat is ego? Het is een belachelijk standpunt. Het ego zegt; ‘Ik ben het centrum van het universum. Het universum is er voor mij.” Maar je bent helemaal niet het centrum van de wereld – de wereld was er immers al toen jij er nog niet eens was. Je kunt het hart helemaal niet zijn. Als er een God bestaat, dan kan alleen God zeggen “IK”, niemand anders. Het is natuurlijk helemaal OK als uitdrukking. Het (niet echt bestaande) ego geeft je een denkbeeldige rots om op te staan. Het is slechts een droom. Het ego verklaart “Ik ben gescheiden van anderen – gescheiden van bomen, de lucht, de zee, je voorouders – maar dat is helemaal niet zo. “IK” zeggen is eigenlijk gewoon absurd. Je kunt niet onafhankelijk zijn, geheel onafhankelijk. Ben er dus gewoon en weet dat ego alleen een inbeelding is.

Hoe ver staat jouw poort open? Wat wil je verbergen? Als je je poort open zet dan is er een heel veel waardevolle realiteit te ont-dekken. Voor jezelf, buiten je poort, en voor anderen (zelfs zonder aan te kloppen) bij jou van binnen.

Als je weet wie je bent is er niets te verbergen. Het is waardevol te delen. De wereld zit er op te wachten. Je hoeft er niets heldhaftigs voor te doen. Voer geen show op maar leef gewoon.

Frans Captijn