Vorige
week sprak ik met Marcel Dassen van ‘Authenticiteit in beeld’. We spraken over
zijn nieuwe gratis e-book ‘In drie stappen betere gespreksresultaten’ en over
de gezamenlijke training ‘The stage is yours’ die we hier periodiek in Thailand
voor een internationaal gezelschap gaan verzorgen.
Vanuit de verbinding die we al jaren met elkaar hebben kwam het ook over mijn persoonlijke verandering en over signalen die me in mijn leven al veel eerder hadden aangespoord om in te zetten op die verandering die ik nu leef. Een soort lessen uit het verleden die me toen nog niet duidelijk waren.
Het was zo’n beetje in het jaar 2000 dat ik bij mijn gezamenlijke werkgevers de gemeenten Kerkrade en Landgraaf een functioneringsgesprek moest doen. Mijn leermeester, burgemeester Thijs Wöltgens, zag dat niet zo zitten. Als dat dan volgens de regels moest dan moest dat maar, maar dan wel met de gemeentesecretaris. Thijs was niet zo van dit soort protocollen die vanuit de HRM hoek waren uitgevonden. Als iets niet goed of niet goed is dan zeg je dat gewoon gelijk en ga je er niet na een jaar een verslagje van opmaken was zijn idee om elkaar daar ooit misschien in de toekomst op 'af te rekenen'. Gaaf eigenlijk wel.
Ik kreeg het advies om maar een afspraak te maken met Chris Kuikman, algemeen directeur/gemeentesecretaris en voorzitter van het directieteam van de gemeente Kerkrade waar ik deel van uit maakte. Hij moest dat gesprek met mij dan maar doen. Zo gezegd zo gedaan.
En ook Chris gaf me een les die ik nu nog steeds weet. Tijdens het gesprek dat we hadden noemde hij me een 'enthousiaste jonge hond'. Die houden we er gelukkig nog steeds in door het kind in mezelf regelmatig vrij te laten.
De mooiste les echter was dat hij me vroeg of ik wel eens mijn melkkrukje gebruikte. Mijn melkkrukje? Ik heb helemaal geen melkkrukje. Nee zei Chris en dat is misschien eigenlijk het enige dat je je voor het komende jaar eens moet gaan aanschaffen. Je bent een fantastische en inspirerende commandant, niets op aan te merken maar je gebruikt geen melkkrukje… Nog steeds begreep ik het niet.Chris bleef een tijdje in mijn vragende ogen kijken en gaf toen het antwoord.
Weet je Frans, zei hij, jij zaait zo enorm veel, je kijkt zover vooruit om met de organisatie en de gemeentes te anticiperen op komende veranderingen maar je geniet zo weinig van het resultaat dat je behaald hebt. En juist daarvoor is dat melkkrukje nodig.
Vanuit de verbinding die we al jaren met elkaar hebben kwam het ook over mijn persoonlijke verandering en over signalen die me in mijn leven al veel eerder hadden aangespoord om in te zetten op die verandering die ik nu leef. Een soort lessen uit het verleden die me toen nog niet duidelijk waren.
Het was zo’n beetje in het jaar 2000 dat ik bij mijn gezamenlijke werkgevers de gemeenten Kerkrade en Landgraaf een functioneringsgesprek moest doen. Mijn leermeester, burgemeester Thijs Wöltgens, zag dat niet zo zitten. Als dat dan volgens de regels moest dan moest dat maar, maar dan wel met de gemeentesecretaris. Thijs was niet zo van dit soort protocollen die vanuit de HRM hoek waren uitgevonden. Als iets niet goed of niet goed is dan zeg je dat gewoon gelijk en ga je er niet na een jaar een verslagje van opmaken was zijn idee om elkaar daar ooit misschien in de toekomst op 'af te rekenen'. Gaaf eigenlijk wel.
Ik kreeg het advies om maar een afspraak te maken met Chris Kuikman, algemeen directeur/gemeentesecretaris en voorzitter van het directieteam van de gemeente Kerkrade waar ik deel van uit maakte. Hij moest dat gesprek met mij dan maar doen. Zo gezegd zo gedaan.
En ook Chris gaf me een les die ik nu nog steeds weet. Tijdens het gesprek dat we hadden noemde hij me een 'enthousiaste jonge hond'. Die houden we er gelukkig nog steeds in door het kind in mezelf regelmatig vrij te laten.
De mooiste les echter was dat hij me vroeg of ik wel eens mijn melkkrukje gebruikte. Mijn melkkrukje? Ik heb helemaal geen melkkrukje. Nee zei Chris en dat is misschien eigenlijk het enige dat je je voor het komende jaar eens moet gaan aanschaffen. Je bent een fantastische en inspirerende commandant, niets op aan te merken maar je gebruikt geen melkkrukje… Nog steeds begreep ik het niet.Chris bleef een tijdje in mijn vragende ogen kijken en gaf toen het antwoord.
Weet je Frans, zei hij, jij zaait zo enorm veel, je kijkt zover vooruit om met de organisatie en de gemeentes te anticiperen op komende veranderingen maar je geniet zo weinig van het resultaat dat je behaald hebt. En juist daarvoor is dat melkkrukje nodig.
Je zet
er op in om doelen te halen en nog voordat je ze feitelijk gehaald hebt ben je
al weer aan de slag met het volgende doel. De kunst die je moet leren is om af
en toe even die melkkruk te pakken en eens stil te staan. Om te gaan zitten, te kijken, te
genieten en te vieren. Te kijken naar wat er door jouw inzet met je mensen voor
moois van gekomen is en wat jullie bereikt hebben. Daar mogen jullie trots op
zijn en daarvan kun je leren. Je ziet immers tussen die prachtige bloemen ook
soms het onkruid. Soms heel welkom omdat ook dat mooi is en soms ongewenst. De
volgende keer kun je er op inzetten om het misschien net een heel klein beetje anders
te doen om ook bewust met dat onkruid om te gaan.
De boodschap van Chris leef ik. Regelmatig sta ik stil, het is mijn gewoonte. Vaak maak ik ook een plaatje van dat wat ik zie. Creatieve verbindingen die ineens boven komen. De pracht die je omgeving biedt. Ik liep er eigenlijk altijd aan voorbij. Zelfs toeristen hier doen dat nog steeds. Ze staan onvoldoende open om te ont-dekken. De 'bedekking' van dat wat er al lang voor je klaar ligt te zien en te voelen. En dat doe je door stil te staan en die melkkruk eens even te gebruiken. Ik be-LEEF daardoor zoveel meer. En nee hoor, daarvoor hoef je niet eens in Thailand te zijn. Het is in je huis, in je tuin en gelijk om de hoek.
De reactie die ik van zoveel mensen op mijn manier van beleven krijg strelen me. Door even op te gaan in het beeld dat haast dagelijks op Facebook verschijnt staan zij immers, ook al is het meestal maar heel even, ook stil. In onze ‘Train away’ cursussen hier doen we niet anders dan regelmatig stil staan. Nieuwe inzichten en vooral voor alle deelnemers een verademing om opnieuw te leren wat het is om te kijken, proeven, luisteren, voelen en ruiken én de energie te voelen. Chris Kuikman, bedankt! Jij had het al veel eerder door. Die kruk heeft mijn leven al aanzienlijk verrijkt.
Pak eens vaker je melkkrukje om te kijken, te genieten en vooral ook te vieren!
Frans Captijn
De boodschap van Chris leef ik. Regelmatig sta ik stil, het is mijn gewoonte. Vaak maak ik ook een plaatje van dat wat ik zie. Creatieve verbindingen die ineens boven komen. De pracht die je omgeving biedt. Ik liep er eigenlijk altijd aan voorbij. Zelfs toeristen hier doen dat nog steeds. Ze staan onvoldoende open om te ont-dekken. De 'bedekking' van dat wat er al lang voor je klaar ligt te zien en te voelen. En dat doe je door stil te staan en die melkkruk eens even te gebruiken. Ik be-LEEF daardoor zoveel meer. En nee hoor, daarvoor hoef je niet eens in Thailand te zijn. Het is in je huis, in je tuin en gelijk om de hoek.De reactie die ik van zoveel mensen op mijn manier van beleven krijg strelen me. Door even op te gaan in het beeld dat haast dagelijks op Facebook verschijnt staan zij immers, ook al is het meestal maar heel even, ook stil. In onze ‘Train away’ cursussen hier doen we niet anders dan regelmatig stil staan. Nieuwe inzichten en vooral voor alle deelnemers een verademing om opnieuw te leren wat het is om te kijken, proeven, luisteren, voelen en ruiken én de energie te voelen. Chris Kuikman, bedankt! Jij had het al veel eerder door. Die kruk heeft mijn leven al aanzienlijk verrijkt.
Pak eens vaker je melkkrukje om te kijken, te genieten en vooral ook te vieren!
Frans Captijn
Hoi Frans,
BeantwoordenVerwijderenHet was al een prachtig verhaal om te horen en door het te kunnen lezen en herlezen, gaat het nog meer leven.
Stil staan heeft vanuit ons 'westers' denken iets negatiefs. We willen namelijk vooruit en door het tempo te verhogen, lijkt het of we ook sneller vooruit gaan. Als ik om mee heen kijk, ervaar ik dat de meeste contacten en cliënten vooruit gingen door 'vast' te komen zitten. Vaak onvrijwillig werden ze op het melkkrukje gezet. Dit moment van zitten, opende hun ogen en liet heel wat kwartjes vallen. Op het tandvlees bijten en doorgaan, was hun devies. Op hun melkkrukje kregen ze de tijd om dit devies los te laten en te vervangen door dit inspirerende verhaal van Frans.
Je deelt met iemand iets door even stil te staan en niet door snel weer door te lopen zoals bij een 'vluchtige' ontmoeting.
Bedankt Frans, dat je even stil stond om dit met ons te delen en ik stond even stil om hierop te reageren.
Marcel Dassen
Een mooi inspirerend verhaal waar velen eens tijd voor zouden moeten nemen om het te laten bezinken - Stil staan, ogen dicht en voelen; luisteren met je hart ...
BeantwoordenVerwijderenFeel the riches