Vanmiddag
moest ik even in een bank zijn. Net als in Nederland, bij de bakker of slager
als het druk is, moet je even een nummertje halen. Keurig wordt dat nummer
afgeroepen in zowel het Thai als in het Engels. Er waren nog een aantal
(Thaise) wachtende bezoekers voor me.
Het is een komen en gaan van Thaise mensen in hun werkkleding en schortjes van de markt. De zakken meestal aardig dik gevuld of een katoenen draagzak die bol staat.
Toen ik in die ruimte stond te wachten verbaasde het me hoe gemakkelijk, en vooral open, mensen hier met en over geld praten. Bij een afspraak in de stad die ik onlangs met een dame had verbaasde ik me er (nog) over dat zij haar tas gewoon aan haar stoel liet hangen terwijl ze in alle rust een gebakje in een vitrine van een bakker uit zocht. Hier heel normaal. Het kan gewoon, nee… het is gewoon. Zo hoort het ook te zijn. Ik ben dus eigenlijk nog steeds onvoldoende gewend.
Maar goed, terug naar dat geld. Voordat de Thai hier met hun nummertje worden opgeroepen halen ze uit hun zakken en tassen stapels geld. Ze lopen er zonder enig probleem zo mee over straat. Hier is dat normaal. Wat van jou is, is van jou en daar blijf je dus (meestal) met je vingers gewoon af. Mensen vragen hier ook rechtstreeks naar wat je voor iets betaald hebt. En je geeft daarop ook antwoord zoals het is. Ik herinner me nog tijden in Nederland dat dit soort vragen werd ontweken of werd ontweken met ‘zoveel… en veel minder dan we gedacht hadden. Het was een koopje…’ Wat een onzin eigenlijk (nu we dat hier zo meemaken). Het heeft niet meer en niet minder een zogenaamde ‘marktwerking’.
Met het geld dat ze verdiend hebben zitten ze te wachten tot ze het kunnen storten op hun rekening. Pinnen in winkels zal hier volgens mij in Bangkok wel langzaam bekend zijn maar het is in onze omgeving nog absoluut geen bekend fenomeen. Chippen al helemaal niet. Je betaalt dus contant en eerlijk is eerlijk… dat heeft wat.
Als de tuinmannen, kamermeisjes/jongens, koks, receptionistes, etc., hier hun loon ophalen dan krijgen ze het nog in een ‘ouderwets’ bruine envelop waar ze voor moeten tekenen. Alles wordt hier contant betaald. En jawel, we hebben hier pinautomaten om juist dat contante geld te kunnen opnemen. Écht geld in handen, zo ervaren ook wij hier, heeft gewoon een andere waarde. Je gaat er anders mee om. Je beseft veel meer de waarde die je voor iets dat je koopt geeft.
Die bruine envelop heeft iets maar ook dat bankbiljet of dat muntje in je hand. Veel meer dan de koude cijfers op een bank of giro afschrift. Cijfers, zo leerde onze crisis immers, waar geen of nauwelijks waarde achter zat/zit.
Op de markt hier in Mae Rim betaal je voor een portie zalige noedels contant 10 Baht (ca. 25 eurocent). Dat betaal je contant. En met dat contante geld geniet je, althans ik, dubbel. Het heeft gewoon voor mij meer en bewustere waarde.
Uit verhalen van mijn vader weet ik dat het ontvangen van die bruine envelop zo aan het eind van de week of maand een bijzonder moment was. Nu begrijp ik dat zoveel meer. Ook wij gaan op die momenten met de werknemers van onze buren even de kroeg in om (na) te genieten van werk en vooral te genieten van kunnen en mogen leven. Het contante geld geeft mij het gevoel van een nog veel hogere (bewustere) waarde.
Frans Captijn.
Het is een komen en gaan van Thaise mensen in hun werkkleding en schortjes van de markt. De zakken meestal aardig dik gevuld of een katoenen draagzak die bol staat.
Toen ik in die ruimte stond te wachten verbaasde het me hoe gemakkelijk, en vooral open, mensen hier met en over geld praten. Bij een afspraak in de stad die ik onlangs met een dame had verbaasde ik me er (nog) over dat zij haar tas gewoon aan haar stoel liet hangen terwijl ze in alle rust een gebakje in een vitrine van een bakker uit zocht. Hier heel normaal. Het kan gewoon, nee… het is gewoon. Zo hoort het ook te zijn. Ik ben dus eigenlijk nog steeds onvoldoende gewend.
Maar goed, terug naar dat geld. Voordat de Thai hier met hun nummertje worden opgeroepen halen ze uit hun zakken en tassen stapels geld. Ze lopen er zonder enig probleem zo mee over straat. Hier is dat normaal. Wat van jou is, is van jou en daar blijf je dus (meestal) met je vingers gewoon af. Mensen vragen hier ook rechtstreeks naar wat je voor iets betaald hebt. En je geeft daarop ook antwoord zoals het is. Ik herinner me nog tijden in Nederland dat dit soort vragen werd ontweken of werd ontweken met ‘zoveel… en veel minder dan we gedacht hadden. Het was een koopje…’ Wat een onzin eigenlijk (nu we dat hier zo meemaken). Het heeft niet meer en niet minder een zogenaamde ‘marktwerking’.
Met het geld dat ze verdiend hebben zitten ze te wachten tot ze het kunnen storten op hun rekening. Pinnen in winkels zal hier volgens mij in Bangkok wel langzaam bekend zijn maar het is in onze omgeving nog absoluut geen bekend fenomeen. Chippen al helemaal niet. Je betaalt dus contant en eerlijk is eerlijk… dat heeft wat.
Als de tuinmannen, kamermeisjes/jongens, koks, receptionistes, etc., hier hun loon ophalen dan krijgen ze het nog in een ‘ouderwets’ bruine envelop waar ze voor moeten tekenen. Alles wordt hier contant betaald. En jawel, we hebben hier pinautomaten om juist dat contante geld te kunnen opnemen. Écht geld in handen, zo ervaren ook wij hier, heeft gewoon een andere waarde. Je gaat er anders mee om. Je beseft veel meer de waarde die je voor iets dat je koopt geeft.
Die bruine envelop heeft iets maar ook dat bankbiljet of dat muntje in je hand. Veel meer dan de koude cijfers op een bank of giro afschrift. Cijfers, zo leerde onze crisis immers, waar geen of nauwelijks waarde achter zat/zit.
Op de markt hier in Mae Rim betaal je voor een portie zalige noedels contant 10 Baht (ca. 25 eurocent). Dat betaal je contant. En met dat contante geld geniet je, althans ik, dubbel. Het heeft gewoon voor mij meer en bewustere waarde.
Uit verhalen van mijn vader weet ik dat het ontvangen van die bruine envelop zo aan het eind van de week of maand een bijzonder moment was. Nu begrijp ik dat zoveel meer. Ook wij gaan op die momenten met de werknemers van onze buren even de kroeg in om (na) te genieten van werk en vooral te genieten van kunnen en mogen leven. Het contante geld geeft mij het gevoel van een nog veel hogere (bewustere) waarde.
Frans Captijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten