Wonderbaarlijk, 2 x bevrijd.

Een goede kennis van mij hier heeft zo´n twee maanden geleden, een zwaar ongeval gehad met zijn scooter. Hij heeft zeer ernstig hersenletsel opgelopen en heeft een lange tijd, in coma op de Intensive Care unit (IC) van het ziekenhuis doorgebracht. Toen hij langzaam uit zijn coma werd gehaald lag hij vastgebonden in bed zodat hij niet de mogelijkheid had om alle slangen en bedrading van apparatuur waaraan hij verbonden lag los te kunnen trekken. Een heel triest aanzicht.

Na dik twee weken op de IC en heel veel onderzoeken en proefbehandelingen verder zagen de artsen er geen heil meer in dat zijn hersenen na de enorme klap die ze, ondanks de helm, toch hadden opgelopen nog goed zouden kunnen herstellen. Nog steeds vastgebonden en stevig ‘de weg kwijt’ moest hij tijdelijk naar een ander ziekenhuis en van daaruit naar een verzorgingsinstantie.

De weg die dit gegaan heeft zorgde er bij mij voor om in gesprek met mijn kinderen aan te geven om in een vergelijkbare situatie ‘de stekker er maar uit te laten trekken’. Dit te zien en te moeten meemaken als mens is onmenselijk.

Mijn kennis volgde de stappen naar het andere ziekenhuis, naar een verzorgplek waar ik hem ook (nog steeds vastgebonden) bezocht en door een vermeende epileptische aanval weer naar het ziekenhuis. Van daaruit wist hij in zijn pyjama te ontsnappen onder het mom dat hij naar huis ging. Nog steeds, letterlijk de weg kwijt, werd hij door passanten in een busje op straat gezien en terug gebracht naar het ziekenhuis. En dat was het laatste bericht van vorige week.

Woensdagavond, 17 december 2014, ging ik met mijn partner en de jongste uit eten. Dat doen we woensdags avonds meestal op dezelfde plek halverwege de plek waar we wonen en mijn werklocatie. Elke woensdagavond werk ik met gasten en dan ben ik al mooi op de route. Na het eten ging ik iets eerder weg om nog wat voorbereidingen te doen om de gasten te ontvangen. Toen ik die avond thuis kwam lagen de andere huisgenoten al te slapen.

De volgende morgen kreeg ik een enthousiast verhaal te horen en, nadien een foto te zien. “Raad eens wie er gisteren nog in het restaurant van René ineens verscheen?” Weet ik veel. Er komen zo veel gasten die ik ken. Toen zag ik de foto met daarop… die kennis. Herboren! Beter dan ooit, fris en fruitig, rap van de tong gesneden en ja aardig wat kilogrammen kwijt.

Gisteren ben ik even bij hem thuis op bezoek gegaan met een bos bloemen om hem weer welkom te heten. Niets aan de hand, veel emotie van alles wat er de laatste paar dagen gebeurd was en het zich niet kunnen herinneren wat er nu eigenlijk aan de hand is geweest. Letterlijk bevrijd, vol levensenergie en nieuwe plannen. En de weg kwijt? Helderder dan ooit te voren.
Werkelijk een wonder en dat zo voor kerst. Zijn dochter, die hier met haar man en kinderen ook woont, had er mee ingestemd dat hij weer naar huis ging.

En het tweede wonder? Hele verhalen gisteren. Hij weet zich van het ongeluk, van dat wat er allemaal met hem gebeurd is, wat hij heeft moeten ondergaan, helemaal niets maar dan ook niets te herinneren.
Ook uit mijn vorige werk in de hulpverlening ken ik van heel veel mensen achteraf die verhalen. De omstanders maken er hun eigen beeld van en bij. De gene die het betreft maakt het onbewust of misschien wel heel bewust niet eens mee. Je blijft of wordt persoonlijk gespaard voor deze beleving. En ook dat is eigenlijk een bevrijding. Wat is een mens toch een fantastisch mooi fenomeen.

Wonderbaarlijk, 2x bevrijd. 

Frans Captijn