Tijdens
een communicatie-café bij ons in Thailand, kwam dit
onderwerp in het internationale gezelschap boven drijven. Een aanvullende vraag, die na de tweede ronde van deze
dialoog op kwam, was of prioriteiten bepalen ook doelen stellen is.
Het Wiki
woordenboek geeft voor prioriteit aan: ‘Een rangschikking naar belangrijkheid,
een zaak gerangschikt naar zijn ingeschat belang.‘ Je mag dus uitgaan van
enerzijds belangrijkheid en anderzijds persoonlijke inschatting. In ons
groepsgesprek draaide het om de prioriteiten die je in je leven stelt.
Wat
vind je dus écht, helemaal persoonlijk, belangrijk in je leven. Wat staat bovenaan
jouw lijstje. Wat is je oprechte verlangen? Je kunt de vraag ook nog eenvoudiger stellen; Waar leef jij voor
en/of waar wil je voor leven? Het was gewoon tof om daar eens bij stil te
staan. Dat alleen al was voor de deelnemers een openbaring. Nog nooit hadden ze
zich die vraag eigenlijk gesteld.
Snel
komt in zo’n situatie een standaardzin van ‘Leef je om te werken of werk je om
te leven?’ op. Ik leefde jaren om te werken. Een generaal excuus was om geld
voor het gezin te verdienen. Ook was het om, zonder dat ik daar feitelijk erg
in had, bijvoorbeeld mijn ouders en familie trots te kunnen laten zijn (niet
dat iemand van die club daar overigens ooit naar gevraagd had). Ook mijn ego
speelde mee. Daarnaast misschien ook dat ik na mijn scheiding wel degelijk op
mijn eigen benen kon staan, niet uit het veld geslagen was en nog kon groeien
ook. Misschien was werk ook wel af en toe een vlucht. Ik vond mijn werk
(meestal) leuk. Geen twijfel mogelijk. Leefde ik eigenlijk ook? Ja natuurlijk
wel!
Gelukkig
heb ik een ‘Nar’ in mijn levensboom en die zorgde en zorgt nog steeds voor de
nodige energie en luchtigheid. Echter… ik leefde veel, echt veel minder dan dat
ik nu be-leef. Ik ben steeds meer in harmonie met mezelf en ik leef mijn
missie. Ik voel me bijna altijd blij en gelukkig. Ik kom er, zeker in de
Boeddhistische omgeving Thailand, steeds meer achter dat dat de reden van je
bestaan is. Vrede met jezelf, je missie leven en het verleden daar waar nodig
vergeven. Mooie woorden, zweverig als je ze leest misschien. Toch nodig ik je
uit er eens heel even over na te denken en bij stil te staan. De groep kwam er
achter dat het hier misschien wel om draaide bij prioriteiten stellen.
Ik leef
dus eigenlijk niet meer om te werken en ik ‘werk’ ook niet meer om te leven. Ik
leef met passie mijn missie en eigenlijk is dat ook niet eens een prioriteit.
Ik zie het als de natuurlijke taak die je al bij je geboorte mee krijgt en waar
je je aan over geeft. Dat doen waar je goed in bent en waarvoor je door je
omgeving geroepen wordt. Jouw unieke en specifieke bijdrage leveren aan een
geheel waar ook jij weer van mag profiteren. Een gezonde balans die af en toe
energie kost maar ook structureel voldoende energie levert.
Jaren
was dat voor mij het vak van fysieke veiligheid. Inmiddels ben ik er achter dat
dat vakgebied, hoe mooi ook, voor mij veel te begrensd was om te kunnen doen
wat ik hier eigenlijk moest doen. Het was ‘slechts’ een leerschool om dat wat
ik nu doe te kunnen en mogen voeden.
En als
het woord ‘roepen’ dan boven komt, en dat kwam het ook na die vraag over wat je
prioriteiten in je leven zijn, dan zag en zie ik om me heen dat je omgeving je
wel verteld wat je zo nodig moet. Wat je in je leven niet kan en eigenlijk ook
niet mag missen.
Winkelen en kopen! Het is zo
langzamerhand de nieuwe religie van deze tijd geworden. Alsof er helemaal nooit
genoeg is en altijd nog weer wat meer bij kan. Of het je echt blij maakt, en
vooral voor hoelang…, kun je je afvragen. Als je je geluk in tijdelijke dingen
stopt is je geluk meestal ook maar erg tijdelijk. Vraag is of je dat in feite
echt wilt...
Hele
studie richtingen ‘Marketing’ zijn er voor ontworpen. Hoe op een slinkse manier,
consumenten dat laten kopen wat ze eigenlijk niet nodig hebben en waar ze, in
veel gevallen ook het geld niet voor hebben. Het slinkse zit hem in inspelen op
de zintuigen en het gedrag. Enerzijds sluimerend (lekker blijven herhalen,
luchtjes verspreiden, etc.) anderzijds zeer aandacht trekkend met schreeuwerige
boodschappen. Dezelfde fabrikanten vertellen je in de Westerse wereld hoe je zo
snel mogelijk met hun product gezond bruin kunt worden. In de Aziatische wereld
vertellen ze het beste product te hebben dat je jong en juist wit houdt. Het
kan verkeren ;).
Je
leven kun je zien als een reis waarvan je de uiteindelijke duur niet kent. Die
reis gaat meestal niet altijd over een strak en geëffend pad. Het is een weg
waarop je leert en beleeft. In ons communicatie-café kwamen we er op dat je je
van nature goed voelt als je in harmonie (vrede) met jezelf je missie kunt
leven. Eigenlijk zou dat wel eens prioriteit nummer 1 kunnen zijn.
Als dat
ook een doelstelling zou moeten worden, als antwoord op de aanvullende vraag,
kun je je afvragen of je leven wel écht wilt leven. Doelen stellen beperkt je
immers vaak in je creativiteit om dat wat voor je moet ontstaan, om jouw
uniekheid te delen en om zelf verder te leren, onder je voeten te laten
ontstaan.
Nadien
kwam ik op internet een voor mij aansprekende tekst tegen. De ‘Nar’ in mij herkende zich er in ;) : ‘Hundreds of years from now, it
will not matter what my bank account was, the sort of house I lived in, or the
kind of car I drove… But the world may be different because I did so amazing crazy
that my ruins become a tourist attraction.'
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten