Je hebt zat tijd voor jezelf...

Ik vind het zo langzamerhand te gek voor woorden worden. Daarom toch maar eens in mijn blog delen. Ik heb nu drie gasten (nagenoeg achter elkaar) gehad die er achter kwamen dat ze iedere dag tijd over hielden maar niet konden vinden waar die tijd dan aan werd besteed. Met cultuur schijnt het niet veel te maken te hebben. De gasten kwamen uit Nederland, uit China en uit de USA. Door een vrij simpele oefening, over (holistische) tijdbalans die we hier af en toe in onze programma’s gebruiken, kwamen ze er zelf achter.

Het eerste deel van de oefening gaat over je huidige tijdsindeling en je ideale gewenste tijdsindeling. Je wordt gevraagd om voor jezelf een inschatting te maken hoe je in 24 uur per dag zo gemiddeld je tijd nu gebruikt aan zaken zoals; slapen, eten, werken, hobby, vrije tijd, gezin, echte tijd voor jezelf, etc.. Die tijdblokken moet je als taartpunten invullen in een cirkel waarbij die cirkel staat voor in totaal 24 uur.

Drie deelnemers achter elkaar houden bij die eerste cirkel dus al ineens, en ook nog eens super zichtbaar, tijd over. Er blijft een taartpunt blanco. Ze kwamen er eerst niet achter waar die tijd aan op gaat of waar ze die kunnen vinden. En toch is het een stevige taartpunt (veel) tijd… Gaande weg hun verblijf hier komen ze er achter dat ze die tijd ook in het programma ‘over’ houden. Een aparte ervaring. 

Nu moet je weten dat wij van deelnemers vragen om gedurende hun programma hun mobiele telefoon, andere ‘ondersteunende’ communicatiemiddelen en horloge rust te gunnen. Dit vanuit het creëren van meer focus, geconcentreerder bezig kunnen blijven zijn (elke kleine verstoring brengt je tenminste 20 minuten uit balans), respect naar zichzelf, andere gasten en de begeleiders. En in die dagelijks zo gewende ‘ondersteuning’ blijkt hem nu net de crux bij veel mensen te zitten.

De verbannen Vietnamese boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh vertelt in één van zijn presentaties (‘Steps of mindfulness’) dat veel mensen niet thuis durven komen in zichzelf. Ze durven de ontmoeting met zichzelf niet aan te gaan omdat ze in onrust, soms zelfs in oorlog, met zichzelf zijn. Elk vrij moment dat ze ook maar hebben pakken ze, zonder het nog zelf in de gaten te hebben, hun tablets, smartphones, een boekje of gaan ze hun e-mails beantwoorden. Het is een (on)natuurlijke vlucht geworden om zichzelf te beschermen en vooral maar niet tegen te komen.

Hij geeft aan dat als je ‘in oorlog’ met jezelf bent, het ook haast vanzelfsprekend is dat je heel snel ‘in oorlog’ met anderen om je heen komt. Je gaat sneller klagen en zeuren.

Die tijd inruilen door eens niets te doen (en daarmee doe je feitelijk heel veel) en stap voor stap dat thuis gevoel weer te ervaren, levert veel op. Lucht, rust (hoewel je daar even aan moet wennen), vrijheid, creativiteit, inzicht, openheid, zachtheid en veel en veel meer ervaren en beleven. Daar is dus meer dan genoeg tijd voor… 

De crux van die extra tijd die je weldegelijk hebt blijkt hem dus vaak te zitten in de keuze van jouw beschikbaarheid en bereikbaarheid. Bij het de hele dag maar bereikbaar en verbonden willen, of van jezelf te moeten (en niet van je werk of van je vrienden omdat dat immers jouw persoonlijke keuze is), zijn. De vlucht (soms) in sociale media en je digitaal ‘ondersteunende’ netwerken… het vreet tijd en je maakt er steeds minder oprechte ‘verbinding’ mee. Je be-leeft zoveel minder in plaats van zoveel meer lijkt het wel.

Het valt me op dat ik, althans via mijn ‘sociale netwerken’, de laatste weken berichtjes krijg over het doorslaan in gebruik van die ‘verbindingsmiddelen’. Zelfs onze Thaise telecom provider DTAC heeft er een geweldig spotje 'Disconnect to connect' over gemaakt. Geweldig dat het opgemerkt wordt. Ik noem het inmiddels de insluipende eenzaamheid en het onbewust niet meer oprecht willen be-leven.

Onze gasten hier kwamen er achter dat juist in de hang naar digitale ‘verbondenheid’ de vaak ‘zee van tijd’ is te vinden die we soms veel beter aan onszelf zouden kunnen besteden. Inmiddels hebben we in al onze programma’s tot nu toe in totaal drie deelnemers gehad die hun spullen, die we vroegen om tijdelijk in te leveren, niet meer terug wilde hebben. We hebben ze uiteindelijk toch maar in hun koffer gestopt.

Bijna elke dag plaats ik wel een foto op Facebook en plaats ik een berichtje op LinkedIn en Twitter. Een mobiele telefoon of ander mobiel kantoor draag ik niet meer bij me en ook een horloge ontbreekt. Als ik met digitale media bezig ben dan ben ik er bewust even mee aan de slag. Daarna is de tijd weer aan mij tot ik er zelf voor kies die media weer op te zoeken.

Super vind ik het als ik merk dat ik mensen met mijn foto’s of berichtjes een kort momentje blij maak. Die halve seconde zijn ze zich dan in ieder geval even bewust dat er zoveel (meer) moois op de wereld is om van te genieten en heel even bij stil te staan.

Ik was die tijd een aantal jaren geleden, onbewust, in mijn ratrace kwijt geraakt. Ik ben super blij dat ik juist die tijd weer heb gevonden. Ik gebruik hem om te leven. Veel meer te zien, te ruiken, te proeven, te voelen en te horen en om die ervaringen met anderen die daar prijs op stellen te mogen delen.

Frans Captijn