vrijdag 15 maart 2013

‘The show must go on’, maar waarom eigenlijk?



Zowel in de westerse wereld als in de oosterse wereld draait het toch vaak om uiterlijk vertoon. 
Toen wij hier kwamen wonen vertelde een goede kennis van ons die al jaren in Thailand woont dat we toch vooral moesten kiezen voor een grote mooie, blinkende, auto. Anders stelde je misschien niets voor en was het een belemmering om zaken met je te kunnen gaan doen. Uiteindelijk kozen we toch voor twee scooters.

Mensen die hier een nieuwe auto kopen proberen hier zo lang mogelijk met hun rode kentekenplaat (die je voor de eerste ca. zes weken van de garage krijgt tot je je uiteindelijke (witte) kentekenplaat krijgt) te rijden om te laten zien dat hun auto nieuw is. Meisjes in winkels zijn, tussen de bedrijven door, haast continue bezig zichzelf in een spiegeltje te bekijken en zich van de buitenkant nóg mooier te maken.

Hier valt het ons heel erg op. In het westen is het echter niet anders. Uiterlijke schijn en prachtige uiterlijke vertoning.

Hoe vaker ik inmiddels mensen in onze programma’s en omgeving ontmoet hoe meer ik de bevestiging krijg dat mensen vaak gewoon moe worden van de uiterlijke vertoning en schijn. Ze komen er hier vaak pas achter hoe 'gewoon' dat inmiddels allemaal geworden is en vooral wat het juist niet (meer) dient. En zeg nu zelf, kijk eens in je straat, naar buren, vrienden of kennissen. Het lijkt vaak allemaal prachtig en misschien wil je wat je ziet of voelt ook hebben om gelukkiger te zijn. Tot je je verdiept en merkt wat er zich achter voordeuren werkelijk af speelt. Dan wil je vaak absoluut niet meer ruilen. Andermans boeken zijn duister te lezen. Als je je geluk zoekt in tijdelijke hebbedingetjes of uiterlijk vertoon dan zal dat geluk in de meeste gevallen ook maar zeer tijdelijk zijn.

Uiterlijke schijn bedriegt. We zijn allemaal maar mensen en niemand blijft gespaard voor mooie momenten maar zeker ook niet voor dieptepunten.
Zandkastelen, kijk om je heen, storten inmiddels steeds vaker in. Gebakken lucht blijkt zelfs niet eens meer gebakken...

Wat ik me steeds vaker af vraag is waarom we toch zo enorm bezig zijn met het ophouden van uiterlijke schijn en niet onszelf gewoon tonen zoals het is, zoals we zijn. Is het een menselijk trekje? Da’s wel erg kort door de bocht.

Ieder mens heeft zijn talenten en kwaliteiten. Ieder mens wil op zijn of haar manier groeien. Ieder mens is uniek en kan zijn uitzonderlijke bijdragen, noem het met een mooi woord levensmissie, waar maken. En toch… Ik zie het in de politiek, in de kerk, in verenigingen, tussen ouders en kinderen op scholen (kijk alleen maar naar de zogenaamde impact van Cito toetsen), in wijken, buurten, straten, etc.. We houden de schone schijn op en en gaan met ons toneelspel door. En het mooiste is eigenlijk nog wel dat iedereen het vermogen heeft om te voelen wat er écht speelt. Je hebt dus snel in de gaten dat er een spelletje wordt vertoond. Eigenlijk word je een beetje belazerd en/of belazer je zonder het je bewust te zijn je zelf en daarmee anderen.

Wat heeft het voor zin om je van buiten ‘compleet’ en ook ogenschijnlijk gelukkig voor te doen als je je van binnen op diverse punten gebroken voelt?

Iemand die rijk is kan arm zijn. Iemand die arm is heel rijk…

Wees gewoon jezelf. Je bent mooi en perfect zoals je bent! (En iedereen voelde dat al lang.)

Frans Captijn

1 opmerking:

  1. Elk huisje heeft zijn kruisje zoals mijn moeder vaak zegt..

    BeantwoordenVerwijderen